Φιλόδοξη, «δύσκολη» Στέλλα

2' 49" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στέλλα travel: η γη της απαγγελίας
σκην.: Γιάννης Σκουρλέτης
θέατρο: Bijoux de kant

Η άλλη Στέλλα, όχι εκείνη η παλιά γνωστή κινηματογραφική σαντέζα του Μιχάλη Κακογιάννη με τη Μελίνα Μερκούρη, αλλά η «Στέλλα travel: η γη της απαγγελίας», όπως βαφτίστηκε τώρα η σύγχρονη θεατρική της εκδοχή, παίχθηκε στις αρχές του καλοκαιριού και μάλιστα σ’ ένα ιδιαίτερα εκκεντρικό μέρος –στα Δημοτικά Σφαγεία στον Ταύρο. Ηταν μία, όπως αναμενόταν, άλλωστε, από τέτοια ομάδα, καλοστεκούμενη, αν και όχι ιδιαίτερα επιτυχημένη παράσταση ενός από τα πλέον προβληματισμένα θεατρικά μας συγκροτήματα (διάβασα να τους χαρακτηρίζουν -και εύστοχα- ως την πιο «ανήσυχη» σύγχρονη ομάδα που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια): το bijoux de kant. 

Επειδή η παράσταση θα επαναληφθεί την ερχόμενη εβδομάδα -συγκεκριμένα στις 19 Σεπτεμβρίου στο Ιδρυμα Κακογιάννη- γράφω τώρα για ένα πειραματικό εγχείρημα, το οποίο πάντως δεν συνιστώ διόλου ενθέρμως σ’ ένα «κανονικό» θεατρόφιλο κοινό. Τo είπαμε, άλλωστε, κι απ’ την αρχή. Ηταν μεν μια φιλόδοξη πλην, φευ, μακρόσυρτη, βαρετή για το γούστο μου δουλειά. Για «ειδικούς ανθρώπους» ναι. Για όσους αρέσκονται στα «δύσκολα».

Κατ’ αρχάς ήταν ένα ποιητικό -λέει- κείμενο, το οποίο στόχευε υπερβολικά ψηλά και τελικά καταντούσε φλύαρο, δυσνόητο και εξεζητημένα μοντέρνο.   

«Ολα τα πρόσωπα στο έργο περιφέρουν τη μοναξιά τους, είναι ερείπια του έρωτα, έχουν καταστραφεί και θα ξανακαταστραφούν», αναφέρει η συγγραφέας Γλυκερία Μπασδέκη. «Το πένθος τους έρχεται από έναν βαθύ χρόνο. Τα σώματά τους είναι σαν τις παρτιτούρες των ρομαντικών συνθετών, γεμάτα σημειώσεις εκτελέσεων χωρίς κανένα περιθώριο αυτοσχεδιασμού. Η δική μας Στέλλα πενθεί για κάτι που δεν θυμάται ακριβώς». Λες και η συγγραφέας περιγράφει εδώ κάποιες ψυχοπαθολογικές καταστάσεις… 

Το έργο τιτλοφορείται «Στέλλα travel: η γη της απαγγελίας». Κι όμως, παρόλο που εδώ γίνεται ένα λογοπαίγνιο με τη γνωστή «επαγγελία» και τη γη Χαναάν της Π. Διαθήκης, ήτοι την εύφορη γη που ο Θεός υποσχέθηκε στους Εβραίους, τελικά επικρατεί -δυστυχώς- κυριολεκτικά η απαγγελία, από τη στιγμή που και οι τρεις ερμηνευτές (Λένα Δροσάκη, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Αινείας Τσαμάτης) τείνουν σε μία μονότονη sotto voce εκφορά λόγου, η οποία ισοπεδώνει τα πρόσωπα, τα οποία υποτίθεται ότι διαθέτουν διαφορετικούς χαρακτήρες. Χαρακτηριστικά ο νεαρός είναι ταυτόχρονα και ο Αλέκος και ο Μίλτος και ένας τρίτος εραστής ακόμα.

Μόνο που σε τούτη εδώ τη Στέλλα στο τέλος δεν πεθαίνει η ίδια όπως στην ταινία του 1955 αλλά όποιος άνδρας κακοπέσει και συνευρεθεί μαζί της. Η τραγική της μοίρα έγκειται στο να «καίει» όσους βρεθούν μαζί της. Κι εδώ είναι η μεγάλη διαφορά από την ταινία, με τη θεατρική εκδοχή -πάντως- να διατηρεί δύο από τα πρωτότυπα χατζιδακικά τραγούδια. Κι ο τίτλος με τη γη της απαγγελίας τεκμηριώνεται -και μάλιστα με τη βούλα!- με την επίσημη αγγλική μετάφραση στα έντυπα, όπου αναφέρεται ως «the recited land».

Το σημαντικότερο στοιχείο της παράστασης βρίσκεται στο ότι ο σκηνοθέτης είναι ένας άριστος -και κυρίως μοντέρνος- νέος εικαστικός: ο Γιάννης Σκουρλέτης, με μια προσωπικότητα που μπορεί να επιβάλλεται στον χώρο όπου δρα. Κι όπως ο Σκουρλέτης είναι ταυτόχρονα ο γενικός δημιουργός τόσο της ιστορίας όσο και της όλης εικόνας της παράστασης, είναι από τους πλέον δημιουργικούς καλλιτέχνες τούτη τη στιγμή στο θέατρό μας. Και γι’ αυτό κάθε του δουλειά έχει μια μοναδική βαρύτητα –ακόμα και τούτη η Στέλλα που δεν συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στις καλύτερές του. Θυμίζω προηγούμενες παραστάσεις όπως το «Lautreamont», το «Εγκώμιο μιας μεταμόρφωσης», το «Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσομπανόσκυλα» κ.ά. Πιστεύω πως ο Γιάννης Σκουρλέτης ακολουθεί μια «ιδιοσυγκρασία Γιάννη Τσαρούχη», εκσυγχρονισμένη και ανανεωμένη. Μόνο και μόνο γι’ αυτό αξίζει να βλέπει κανείς τις δουλειές του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή