Δυναμικά συνεχίζεται ο εορτασμός για τα διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Στην κορύφωσή του, τον Ιούλιο, το φεστιβάλ του Μπάιροϊτ συνεισέφερε ένα ακόμα «σκάνδαλο», τόσο αναμενόμενο πλέον ώστε να μην εκπλήσσει ούτε καν τους νεοφώτιστους: η νέα παραγωγή του «Δαχτυλιδιού» σε σκηνοθεσία του Φρανκ Κάστορφ και μουσική διεύθυνση του Κίριλ Πετρένκο προκάλεσε μεγάλη ταραχή, ενδεχομένως ακριβώς έτσι όπως ήλπιζαν οι δύο δισέγγονες του συνθέτη, οι οποίες διοικούν τον θεσμό. Καλύτερα να μιλούν για σένα έστω και αρνητικά, παρά να μη μιλούν καθόλου.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι τους οποίους απωθούν τα μεγέθη του Βάγκνερ, η τεράστια διάρκεια των έργων, αυτό το οποίο εκλαμβάνεται ως υπερβολικός στόμφος αλλά και ο άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο πρόδηλος ιστορικός εθνικισμός της θεματολογίας του. Παρότι όλα αυτά εντάσσονται ομαλά στην κουλτούρα του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, αντιμετωπίζονται ακόμα και σήμερα με σκεπτικισμό. Τίποτε όμως δεν αναιρεί την απολύτως καθοριστική συνεισφορά του βαγκνερικού έργου στην εξέλιξη της μουσικής, φωνητικής και ενόργανης: Οσοι συνθέτες ακολούθησαν, είτε το αποδέχτηκαν είτε στάθηκαν κριτικά απέναντί του.
Ορισμένοι θέλησαν να το σχολιάσουν μουσικά. Ο Γάλλος Εμανιέλ Σαμπριέ συνέθεσε μία καντρίλια βασισμένη σε θέματα από την όπερα «Τριστάνος και Ιζόλδη», ο Πάουλ Χίντεμιτ μετέγραψε την εισαγωγή στον «Ιπτάμενο Ολλανδό» για κουαρτέτο εγχόρδων, ο Βιτόριο Μόντι εμπνεύστηκε από μουσικά θέματα και συνέθεσε για βιολί ένα τσάρντας, παραδοσιακά ουγγρικό χορό. Βάγκνερ χωρίς φωνές. Χαμηλόφωνος Βάγκνερ για σύνολα μουσικής δωματίου.
Διαφορετική είναι η προσέγγιση του Αμερικανού πιανίστα Γιούρι Κέιν, ο οποίος μετέγραψε με απίστευτη φαντασία μερικές από τις γνωστότερες σελίδες από έργα του Βάγκνερ, όπως τον «Καλπασμό των Βαλκυριών», τον «Θάνατο της Ιζόλδης», την ποιητική εισαγωγή στον «Λόενγκριν». Τις αποδίδει ο ίδιος στο πιάνο, μαζί με ομάδα πέντε μουσικών, δύο βιολιά, τσέλο, ακουστικό μπάσο και ακορντεόν. Το αποτέλεσμα ισορροπεί ανάμεσα σε μουσική δωματίου και μουσική σαλονιού. Παρουσιάστηκε σε ιστορικούς χώρους της παραμυθένιας, μαγικής Βενετίας, από την οποία εμπνεύστηκε και στην οποία πέθανε ο Βάγκνερ, το 1883. Η ηχογράφηση επιτρέπει στους εξοικειωμένους μια νοσταλγική ματιά σε οικεία μονοπάτια και ανοίγει στους επιφυλακτικούς μια πόρτα, που ίσως οδηγήσει σε λεωφόρο.