ΒΕΝΕΤΙΑ
ΕΚΘΕΣΗ
Gallerie dell’ Accademia
www.gallerieaccademia.org
«Leonardo da Vinci: L’ uomo universale». Η έκθεση «Λεονάρντο ντα Βίντσι: Ο οικουμενικός άνθρωπος» προσφέρει στους επισκέπτες της Πινακοθήκης της Ακαδημίας τη σπάνια ευκαιρία να δουν 50 σχέδια του μεγάλου Αναγεννησιακού, έργα ιδιαίτερα ευάλωτα, πολλά από τα οποία, μόλις τελειώσει η έκθεση, θα φυλαχθούν μακριά από το φως για πολύ καιρό. Ανάμεσα στα εκθέματα είναι ο περίφημος «Βιτρουβιανός άνθρωπος», σπουδές πάνω στο ανθρώπινο σώμα, σχέδια φυτών και ζώων (εδώ μια σπουδή αλόγου), καθώς και προπαρασκευαστικά σκίτσα για φημισμένους πίνακες του Λεονάρντο, όπως ο «Μυστικός Δείπνος». Εκτός από τα έργα που ανήκουν σε ιταλικές δημόσιες συλλογές, ιδιαίτερα του δήμου της Βενετίας, η έκθεση παρουσιάζει και σχέδια από τη βρετανική βασιλική συλλογή, το Βρετανικό Μουσείο, το Λούβρο και το Μουσείο Ασμόλεαν της Οξφόρδης. Εως την 1η Δεκεμβρίου.
ΛΟΝΔΙΝΟ
ΕΚΘΕΣΗ
Βritish Museum
www.britishmuseum.org
«Shunga: Sex and Pleasure in Japanese Art». Η έκθεση είναι αφιερωμένη σ’ ένα παραδοσιακό είδος ερωτικής τέχνης της Ιαπωνίας, τη «Σούνγκα» («εικόνες της άνοιξης»), της οποίας η διαδρομή είχε διάρκεια πάνω από τρεις αιώνες, από το 1600 έως το 1900. Η δημοφιλής τέχνη, η οποία απαγορεύτηκε στην Ιαπωνία για μεγάλο μέρος του 20ού αιώνα, διακρίνεται για τον συνδυασμό της τόλμης με την ευγένεια και τη λεπτότητα, καθώς και την προσοχή στις λεπτομέρειες, την εκπληκτική δεξιοτεχνία και ομορφιά των συνθέσεων που συχνά τις υπογράφουν διάσημοι καλλιτέχνες της εποχής, όπως ο Κιταγκάουα Ουταμάρο και ο Χοκοσάι. Η έκθεση παρουσιάζει μια ανθολογία έργων «Σούνγκα» -ξυλογραφίες, ζωγραφική σε πάπυρο, σχέδια, εικονογραφημένα βιβλία- ρίχνοντας νέο φως στη θέση αυτής της τέχνης μέσα στην κοινωνική και πολιτιστική ιστορία της Ιαπωνίας. Τα έργα «Σούνγκα» έγιναν πηγή έμπνευσης για Ευρωπαίους καλλιτέχνες όπως ο Τουλούζ-Λοτρέκ, ο Ροντέν και ο Πικάσο, ενώ στην Ιαπωνία εξακολουθούν να επηρεάζουν σύγχρονους κλάδους «εκλαϊκευμένης» καλλιτεχνικής δημιουργίας, όπως τα κόμικ «μάνγκα», τα κινούμενα σχέδια anime και η τέχνη του τατουάζ.
ΘΕΑΤΡΟ
Finborough Theatre
www.finboroughtheatre.co.uk
«Unscorched». Το θέμα του νέου έργου του Λουκ Οουεν είναι ιδιαίτερα αιχμηρό: Πώς επηρεάζονται ψυχικά οι άνθρωποι που εκτίθενται, επαγγελματικά, σε ένα μπαράζ βίαιων και απάνθρωπων εικόνων. Κεντρικός ήρωας του έργου, που σκηνοθέτησε ο Τζάστιν Οντιμπερτ, είναι ο Τομ (Ρόναν Ράφτερι), νεοσύλλεκτος σε υπηρεσία που αναλύει ψηφιακές εικόνες, σταλμένες από την αστυνομία και πολίτες, οι οποίες περιέχουν ενδεχομένως αποδείξεις παιδικής κακοποίησης. Ο προϊστάμενος του Τομ του μιλάει για όλα όσα μπορούν να ελαφρύνουν την πίεση από αυτή τη δουλειά, από την ψυχοθεραπεία μέχρι τις περιοδικές άδειες, ενώ ένας παλαιότερος συνάδελφος, ο Νιτζ (Τζον Χότζκινσον), έχει υιοθετήσει μια στάση εύθυμης αποστασιοποίησης απέναντι στη φρίκη που αναγκάζεται να βλέπει. Ωστόσο, ο Τομ δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να διαχωρίσει τις σκληρές απαιτήσεις της δουλειάς του από την προσωπική του ζωή. Και παρά τα φαινόμενα, ο «άτρωτος» Νιτζ είναι κι αυτός θύμα της επαγγελματικής του δραστηριότητας. Πέρα από τις περιπέτειες των ηρώων του, το έργο, που είχε ευνοϊκή αποδοχή από την κριτική, επεκτείνεται σε μια αλληγορία για τις γενικότερες τακτικές φυγής που χρησιμοποιούμε για να αντιμετωπίσουμε τις αποτρόπαιες εικόνες από τον σύγχρονο κόσμο όπως έρχονται μέσα από τις οθόνες. Εως τις 23 Νοεμβρίου.
Ηampstead Theatre
www.hampsteadtheatre.com
«Raving». Ηθοποιός με ευδόκιμη θητεία στο αγγλικό θέατρο (πρόσφατη επιτυχία του ο σαιξπηρικός «Τίμων ο Αθηναίος») ο Σάιμον Πέσλεϊ Ντέιν υπογράφει αυτό το έργο, αποδεικνύοντας ότι οι ηθοποιοί-συγγραφείς, λόγω της εμπειρίας τους, ξέρουν να απευθύνονται στο κοινό και να δημιουργούν «ζουμερούς» ρόλους. Στο «Raving», ο Ντέι στέλνει τρία παντρεμένα ζευγάρια να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο στην ύπαιθρο της Ουαλλίας. Μοιραία, η εκδρομή θα αποκαλύψει τις εντάσεις ανάμεσα στα επιμέρους ζευγάρια και στο σύνολο της παρέας, δημιουργώντας καταστάσεις που παλινδρομούν ανάμεσα στη λεπτή σάτιρα και την ξεκαρδιστική φάρσα. Ο σκηνοθέτης (Εντουαρντ Χολ) και οι ηθοποιοί (ανάμεσά τους ο Ρόμπερτ Γουέμπ, η Σάρα Χάντλαντ και ο Νίκολας Ρόου) αξιοποιούν άριστα το κωμικό δυναμικό του έργου, το οποίο σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται στις οξύτατες κοινωνικές και ψυχολογικές διαφορές μεταξύ των ζευγαριών – τόσο υπερβολικές που κάνουν λίγο απίθανη τη φιλία μεταξύ τους, όπως παρατήρησε ο Μάικλ Μπίλινγκτον, ο θεατρικός κριτικός του «Γκάρντιαν». Εως τις 23 Νοεμβρίου.
ΠΑΡΙΣΙ
ΕΚΘΕΣΗ
Galeries Nationales du Grand Palais
www.grandpalais.fr
«Braque». Η έκθεση είναι ένα αναδρομικό αφιέρωμα στον Ζορζ Μπρακ (1882 – 1963), τον Γάλλο ζωγράφο ο οποίος υπήρξε, μαζί με τον Πικάσο, πρωτεργάτης του κυβισμού. Εμεινε ωστόσο στη σκιά του μεγάλου Ισπανού, εν μέρει επειδή ήταν ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων που αγαπούσε την ήσυχη ζωή και δεν του άρεσε καθόλου να παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα. Αυτό βέβαια αντανακλάται και στο έργο του, που δεν έχει την πληθωρικότητα και τις εκρηκτικές μεταστροφές που χαρακτήριζαν τον Πικάσο. Παρουσιάζοντας περίπου 240 έργα του, η έκθεση επιχειρεί να αποκαταστήσει την «αδικία» και να αναδείξει τη σημασία του, παρακολουθώντας όλη τη σταδιοδρομία ενός καλλιτέχνη ο οποίος ήταν μεταξύ εκείνων που σφράγισαν το καλλιτεχνικό τοπίο του 20ού αιώνα: Από τη συμμετοχή του στην κίνηση των «φοβ» μέχρι τη συνεργασία του με τον Πικάσο στην καθιέρωση του κυβισμού και από τα πρωτοπόρα έργα του με την τεχνική του κολλάζ (ήταν ο πρώτος που την επινόησε) μέχρι τα τεράστια πουλιά που έγιναν σήμα κατατεθέν του στο όψιμο στάδιο της διαδρομής του. Εως τις 6 Ιανουαρίου.
Φρίντα Κάλο – Ντιέγκο Ριβέρα στο Παρίσι
Ενα θρυλικό ζευγάρι της τέχνης, ο Ντιέγκο Ριβέρα (1886 – 1957) και η Φρίντα Κάλο (1907 – 1954), πρωταγωνιστεί στην έκθεση που φιλοξενεί το Μουσείο Orangerie στο Παρίσι. Είναι ένα αφιέρωμα που αναδεικνύει την προσωπική και καλλιτεχνική τους σύνδεση, όσο και τη συμβολή τους σε μια περίοδο πολιτικής και πολιτιστικής αναγέννησης στο Μεξικό. Παρακολουθεί τις καλλιτεχνικές διαδρομές τους, βαθιά διαφορετικές αλλά ταυτόχρονα συμπληρωματικές, με ενωτικά στοιχεία την ανάδειξη της ιθαγενικής κληρονομιάς της πατρίδας τους, τον συνδυασμό ρεαλισμού και μυστικισμού, την εστίαση στον κύκλο της ζωής και του θανάτου, στην επανάσταση και στον έρωτα. Στα εκθέματα περιλαμβάνονται πολλά από τα πιο φημισμένα έργα τους, ανάμεσά τους ο πίνακας «H τροφός μου κι εγώ» της Κάλο, ενώ η πορεία του Ριβέρα ιχνηλατείται από την πρώιμη κυβιστική του περίοδο μέχρι την ανάδειξή του στον θεμελιωτή της μεξικανικής σχολής τέχνης του 20ού αιώνα.