Προ-βολες

Τα παιδιά λατρεύουν τους αρχαιολογικούς χώρους, ειδικά όσους βρίσκονται μέσα στη φύση. Πρόκειται για μια πολύ ευχάριστη διαπίστωση που έκανα τελευταία με αφορμή τη δεύτερη εκδρομή/επίσκεψή μας σε αρχαίο ναό. Μισό χρόνο και παραπάνω μετά το Σούνιο βρεθήκαμε στον ναό της Αφαίας στην Αίγινα. Ολα ειδυλλιακά. Ο καιρός: υπέροχο φθινοπωρινό πρωινό Σαββάτου. Η διαδρομή: από το λιμάνι μέσα από το κέντρο του νησιού, πευκόφυτοι λόφοι, ήσυχα σπίτια, το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, εξοχικές ταβέρνες που μυρίζουν φρεσκομαγειρεμένους κεφτέδες, μια φευγαλέα εικόνα του βουνού που βρίσκεται ο μυστηριώδης Ελαιώνας να τρέχει μακριά μας. Οι ταμπέλες που οδηγούν προς Αγία Μαρίνα και Αφαία είναι κάπως σβησμένες, χάνουμε τον δρόμο μας μια φορά όμως τελικά τα καταφέρνουμε. Βαθιά μέσα σ’ ένα πευκόφυτο δάσος, σ’ ένα λόφο που κοιτάζει προς τη θάλασσα στέκεται ο ναός της Αφαίας. Είμαστε οι μοναδικοί επισκέπτες αυτού του γαλήνιου, παραμυθένιου τοπίου. Η μικρή τρέχει ενθουσιασμένη με κάθε καινούργια ανακάλυψη. Πιθανόν τα σχεδιαγράμματα του ναού που παρέχουν κάποιες πληροφορίες θα μπορούσαν να διανθιστούν με την ιστορία, το παραμύθι του χώρου. Η Αφαία, τοπική θεά της γονιμότητας, η οποία ταυτίζεται με τη Βριτόμαρτιν, θυγατέρα του Δία και της Κάρμης που έπεσε στη θάλασσα και βγήκε στην Αίγινα (όπου έγινε άφαντη=αφαία) σ’ ένα άλσος για να γλιτώσει από τον Μίνωα. Κάτω από τα πεύκα, όπου κι αν κοιτάξουμε, ανακαλύπτουμε μικρούς κι άλλοτε μεγαλύτερους κύκλους από κυκλάμινα. Πόσο πιο εύκολα έρχεται αργότερα το διάβασμα του ενημερωτικού φυλλαδίου, το ζητάει από μόνο του το παιδί. Εχω ήδη στο μυαλό μου μια λίστα για τις επόμενες «αρχαιολογικές» εκδρομές, όταν θα βρεθεί ο χρόνος… Βραυρώνα, Αμφιαράειο, κάποια άλλη ιδέα;