Αν ο Δούναβης διατρέχει τη Βουδαπέστη, σαν μια φλέβα που πάλλεται, τα όμορφά της κτίρια είναι σαν το δέρμα της. Μια πόλη που έχει γεράσει αρχοντικά και που οι κομμουνιστικές κακουχίες δεν αλλοίωσαν τα χαρακτηριστικά της.
Η πατίνα του χρόνου, έχει αφήσει ανέγγιχτες τις πέτρινες μορφές – πεσσούς που στηρίζουν εισόδους, προσόψεις και ορόφους. Μια μαρμαρωμένη φυλή, από ρωμαλέους τελαμώνες, άτλαντες, ηρακλειδείς και από ευειδείς καρυάτιδες, που έχουν γίνει οι μάρτυρες της ιστορίας της ουγγαρέζικης πρωτεύουσας. Είδαν επαναστάσεις, εισβολές από σοβιετικά τανκς, την πτώση του καθεστώτος, τις προκλήσεις της δημοκρατίας, τους τουρίστες. Κι έμειναν στη θέση τους.
Αν υπάρχει ένας δρόμος που συμπυκνώνει τον ιστορικό χρόνο, είναι η λεωφόρος Αντράσι, η οποία οδηγεί στην Πλατεία των Ηρώων. Σχεδιάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και κάτω από την άσφαλτό της περνά ο αρχαιότερος υπόγειος της Ηπειρωτικής Ευρώπης. Τα οικοδομήματά της είναι εμβληματικά και τα περισσότερα εξ αυτών έχουν ανακαινισθεί τα τελευταία χρόνια. Ενα βουλεβάρτο γεμάτο κίνηση και ζωή, που εκτός από την Οπερα, την Ακαδημία της Μουσικής, την Σχολή Καλών Τεχνών και το Μουσείο με εκθέματα για την κομμουνιστική και τη φασιστική περίοδο, σήμερα έχει τα περισσότερα ακριβά καταστήματα στη Βουδαπέστη. Οι υπάλληλοι στέκονται στην πόρτα άπραγοι, καθώς ελάχιστοι Ούγγροι και ίσως κάποιοι ξένοι επισκέπτες αντέχουν τόσο υψηλές τιμές. Το όνομα της λεωφόρου άλλαξε αρκετές φορές, ανάλογα με το ποιος βρισκόταν στην εξουσία. Ολοι τη διεκδίκησαν και επέτυχαν για κάποιο διάστημα να την οικειοποιηθούν. Και οι κάτοικοι της πόλης, ανάλογα με το πότε μεγάλωσαν, την αποκαλούν διαφορετικά. Σήμερα, έχουμε ξαναγυρίσει στην πρωταρχική της ονοματοδοσία. Τι διδάσκει στον επισκέπτη, η λεωφόρος Αντράσι; Την τέχνη του βίου με τις συνεχείς ανατροπές του, το να επιπλέεις στο τώρα και ν’ αφήνεις το παρελθόν να υπάρχει χωρίς να σε ενοχλεί. Αν πάτε ποτέ εκεί, ρίξτε μια ματιά στις πέτρινες μορφές με το αινιγματικό μειδίαμα των αρχαίων κούρων.