Οταν πληροφορήθηκα ότι η μη κυβερνητική οργάνωση Κίνηση Πολιτών για μια Ανοικτή Κοινωνία και το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού μάς έκαναν την τιμή να μας επιλέξουν μεταξύ άλλων ομάδων, με σημαντικό έργο και δράσεις, για να μας απονείμουν το Βραβείο Εθελοντισμού των Νησίδων Ποιότητος 2013, μετά την πρώτη μεγάλη συγκίνηση, άθελά μου το μυαλό μου πήγε πίσω τέσσερα χρόνια. Τότε που μετακόμισα στην πλατεία Καλλιγά.
Ηταν τότε που, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όλοι με κοίταζαν με συγκατάβαση κουνώντας το κεφάλι, βέβαιοι ότι η απόφασή μου να μετακομίσω στην κάποτε οικογενειακή, αστική περιοχή της Αθήνας ήταν παρακινδυνευμένη. Μιλάμε για μία γειτονιά όπου ήταν παραπάνω από εμφανής η γενικότερη υποβάθμισή της. Εγκληματικότητα, παράνομη δραστηριότητα, υποβάθμιση αστικού περιβάλλοντος, αίσθημα ανασφάλειας, σαφής τάση γκετοποίησης. Εντούτοις δεν άλλαξα γνώμη. Εκανα το βήμα και έστησα το σπίτι μου εκεί.
Θυμήθηκα επίσης ένα πρωινό όπου επισκέφθηκα το κατάστημα του φίλου μου Βασίλη Μ. και μου έδειξε το άρθρο που είχε δημοσιευθεί στην «Καθημερινή» με τίτλο «Το αστικό θαύμα της πλατείας Καλλιγά» από τον Δημήτρη Ρηγόπουλο. Τότε ήταν που με ρώτησε ο Βασίλης: «Δημήτρη, τι θα κάνουμε γι’ αυτό;». Ο Βασίλης είχε θέσει το ίδιο ερώτημα και σε άλλους γείτονες.
Θυμήθηκα εκείνο το πρωινό της Κυριακής όταν για πρώτη φορά μαζευτήκαμε σε ένα καφέ της πλατείας Καλλιγά μερικοί κάτοικοι. Δεν ήμασταν πολλοί. Ομως όλοι ψάχναμε μια διέξοδο σε αυτό που συνέβαινε γύρω μας και θέλαμε να αντιδράσουμε. Ακούστηκαν διάφορα, όλα με έναν κοινό παρονομαστή. Την ανησυχία για τη σταδιακή παρακμή της γειτονιάς και την ανάγκη όλων μας να αλλάξει κάτι.
Θυμήθηκα έπειτα την πρώτη δειλά οργανωμένη συνάντηση στο σχολείο της οδού Λευκωσίας. Τις προσπάθειες κάποιων που θέλησαν «φιλότιμα» αλλά ευτυχώς όχι επιτυχημένα, να περάσουν γραμμές κομματικές. Ολα στον βωμό κάποιου πολιτικού συμφέροντος. Μα τι σχέση έχει η ποιότητα ζωής, η αξιοπρεπής καθημερινότητα με τα κόμματα; Θύμωσα τότε, πολύ. Είδα σε μικρογραφία την ελληνική παθογένεια. Μικρότητες, στενόμυαλους ανθρώπους που ναι μεν φώναζαν για τα σκουπίδια, αλλά ήσαν οι πρώτοι που διαμαρτυρήθηκαν όταν επιτέλους μπήκαν κάδοι στις πολυκατοικίες τους και «χάλασαν» την πρόσοψή τους.
Είδα όμως και άλλα, πολύ σημαντικά και ιδιαίτερα ενθαρρυντικά: αποφασιστικότητα και επιμονή και μεράκι και διάθεση και φαντασία και κέφι. Γρήγορα και με πάθος μας ακολούθησαν και άλλοι κάτοικοι της περιοχής, Ελληνες και αλλοδαποί κάθε ηλικίας σε πολλές μικρές και μεγάλες πρωτοβουλίες. Από τον απλό καθαρισμό με σκούπες και φαράσια της πλατείας και των γύρω δρόμων μέχρι συλλογή τροφίμων και ειδών ρουχισμού για ιδρύματα και αστέγους. Από κάλαντα και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στην αγαπημένη μας πλατεία Καλλιγά μέχρι δράσεις όπως καταγραφή ελλείψεων, προβλημάτων, άπορων οικογενειών, αξιοποίηση δημοσίων χώρων, καθαρισμό οικοπέδων, δενδροφυτεύσεις, φωτισμό, εξωραϊσμό σχολικών κτιρίων κ.λπ. Ενα σύνολο δράσεων που πιστεύω ότι αφορά τον ρόλο που πρέπει να έχει ο ενεργοποιημένος πολίτης.
Είδα επίσης με μεγάλη μου ικανοποίηση ότι όταν εμείς οι ίδιοι υπηρετούμε με σοβαρότητα και συνέπεια τους στόχους μας, τότε οι φορείς προς τους οποίους απευθυνόμαστε μας «ακούν» και βοηθούν έμπρακτα και πρόθυμα. Φωτεινό παράδειγμα οι Δημοτικές Αρχές.
Και φτάσαμε εδώ… σε τρία χρόνια να αναγνωριστούν οι προσπάθειές μας και να παραλάβουμε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το βραβείο. Ενα βραβείο που εκτός από λόγος υπερηφάνειας γίνεται και δέσμευση να συνεχίσουμε πιο επίμονα, πιο δυναμικά και κυρίως με περισσότερη πίστη στη δύναμή μας.
Τώρα συνεχίζουμε έχοντας αποδείξει στους εαυτούς μας αλλά και σε αυτούς που μοιράζονται τις ίδιες ιδέες με εμάς ότι αξίζει τον κόπο. Διότι όταν όλοι κάνουμε κάτι για τη γειτονιά μας, κάνουμε όλοι κάτι για την Ελλάδα.
* Ο κ. Δημήτρης Κριεζής είναι δικηγόρος και ιδρυτικό μέλος της Ενωσης Πολιτών Πλατείας Καλλιγά.