Ορατές και αθέατες όψεις της πλατείας Αριστοτέλους

Ορατές και αθέατες όψεις της πλατείας Αριστοτέλους

2' 11" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Λουσμένη είτε στο φως του ήλιου είτε στα χρώματα του δειλινού και τα φώτα της νύχτας, η πλατεία Αριστοτέλους, γεμάτη ή άδεια, κερδίζει το βλέμμα καλλιτεχνών στην πρώτη ομαδική εικαστική της αφήγηση. Δεκαέξι καλλιτέχνες κατέγραψαν τις ορατές και τις αθέατες όψεις της, σε μια έκθεση ζωγραφικής ενός διπλού θεματικού αφιερώματος σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη: «Οδός Σταδίου» και «Πλατεία Αριστοτέλους».

Το νήμα που έδεσε αυτά τα σημεία αναφοράς των δύο πόλεων είναι οι αίθουσες τέχνης Ιανός και η Μικρή Αρκτος, που ανοίγει το εικαστικό της αρχείο για τους πιο ανοιχτούς και παλλόμενους αστικούς χώρους. Η πλατεία Αριστοτέλους, ο ομφαλός της πόλης, που χώρεσε λαοθάλασσες, αμέτρητες παιδικές φωνές, μοναξιές ηλικιωμένων, γεγονότα μικρά και μεγάλα, απλώνεται στον καμβά από διάφορες οπτικές γωνίες.

Οι καλλιτέχνες με διαφορετικές προσεγγίσεις και αντιλήψεις μεταφέρουν τη ρεαλιστική αλλά και συμβολική διάσταση της πλατείας με αναπαραστάσεις επηρεασμένες είτε από συναισθηματισμούς και προσωπικά βιώματα είτε από διηγήσεις και εικονογραφικούς συνειρμούς. Μελάνια, λάδια, ακουαρέλες, συνθέσεις ιχνογραφούν το εύρος και το βάθος της πλατείας στον χώρο και στον χρόνο. Πολλές οι ματιές, ποικίλες οι καταγραφές από τους Γιάννη Βούρο, Ανδρέα Γεωργιάδη, Σοφία Δατσέρη, Μηνά Καμπιτάκη, Βασίλη Λιαούρη, Τίμο Μπατινάκη, Γεωργία Μπλιάτσου, Γιώργο Μπουκή, Κωνσταντίνο Παλιάν, Γεύσω Παπαδάκη, Ντίνο Παπασπύρου, Κώστα Παπατριανταφυλλόπουλο, Αντώνη Πατεράκη, Κατερίνα Πέτρουλα, Πάβλο Χαμπίδη και Αθηνά Χατζή.

Το μνημειακό αρχιτεκτονικό της σύνολο, οι στοές, τα καμπυλωτά της κτίρια, η προοπτική προς τη θάλασσα εμπνέουν ατμοσφαιρικές, ρεαλιστικές απεικονίσεις. Σε μια σύνθεση μικρών διαστάσεων η Γεύσω Παπαδάκη χώρεσε την αρχιτεκτονική της φυσιογνωμία. Κτίριό της ιχνογραφεί ο Χαμπιδάκης, τον Ιανό ο Παπασπύρου, το νεοβυζαντινό της στυλ και το βάθος της ιστορίας ο Παλιάν. Βραδινή κι απόκοσμη της Δατσέρη, γκρίζα αλλά φωτεινή με προοπτική προς τη θάλασσα του Καμπιτάκη. Βγαλμένη από την ιστορία η Αριστοτέλους του Μπουκή με το βομβαρδιστικό που ίπταται, εμπνευσμένη από την πολύβουη ατμόσφαιρα του Βούρου με τις ανθρωπόμορφες φιγούρες.

Για τον καθένα η πλατεία δεν είναι ένα απλό τοπίο. Είναι συλλογισμός, αναφορές ζωής, μνήμες, ατμόσφαιρα. Η Αριστοτέλους για τον Γεωργιάδη είναι ο χώρος που τον ακολουθεί από τα παιδικά του χρόνια. «Ηταν η πλατεία της χαράς», λέει. Ακροβατώντας ανάμεσα στα προσωπικά του βιώματα και στις μνήμες από διηγήσεις των παππούδων του, αποτυπώνει την πλατεία σε δύο εκδοχές. Στη βραδινή της διάσταση λάμπουν τα καμπυλωτά κτίρια που «δημιουργούσαν μια αγκαλιά μέσα στην οποία χωρούσαν μπαλόνια, καστανάδες, βιβλιοπωλεία, χρώματα, αρώματα, ελευθερία».

Η δεύτερη απεικόνιση χάνεται στον χρόνο. Τα ασπρόμαυρα καΐκια υπαινίσσονται την πλατεία. «Η προσωπική μου γραφή έχει μια επίγευση θλίψης και μελαγχολίας. Η πλατεία για μένα είναι οι αναμνήσεις μου, αλλά ταυτόχρονα οι διηγήσεις που αποτυπώθηκαν δυνατά, σαν να έχω τραβήξει μια φανταστική φωτογραφία. Η εικόνα αυτής της πλατείας έχει εγγραφεί και παραμένει ανεξίτηλη στη μνήμη μου».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή