Οι εκδόσεις Ικαρος και το βιβλιοπωλείο τους, διατηρητέο ως προς τη χρήση με απόφαση της Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων το 1997, βρίσκονται στην οδό Βουλής 4 από την ίδρυσή τους το 1943. Εβδομήντα χρόνια. Στο ισόγειο ενός μεσοπολεμικού κτιρίου με στοά, που παλιά στέγαζε τον ΕΟΦ και τώρα γραφεία βουλευτών. Πίσω από την Παλιά Βουλή και δίπλα στη σκαλωσιά που κάλυψε μετά τον σεισμό του 1999 το γωνιακό -κάποτε υπέροχο- Ermitage που τώρα καταρρέει. Η είσοδος στον Ικαρο κατά κανόνα εμποδίζεται από τα παρκαρισμένα μηχανάκια, μιας και το τμήμα αυτό της οδού Βουλής από την Καραγεώργη Σερβίας ώς την Κολοκοτρώνη είναι το σημείο στάθμευσης όλων των δικύκλων του κέντρου. Λίγο πιο κάτω, το πάλαι ποτέ Ταμείο Εμπόρων ρημάζει άδειο κι αυτό, και η στοά του έχει γίνει ο σκουπιδοντενεκές όλης της γειτονιάς γιατί στο κέντρο απαγορεύονται οι κάδοι απορριμμάτων για να μην τους καίνε στις διαδηλώσεις… Αλλος μπελάς αυτός. Από το 2008 και μετά, όλοι αναγκαστικά βάλαμε τα περίφημα «πυράντοχα» ρολά έτσι ώστε όταν κυκλοφορεί κανείς τη νύχτα ή τις αργίες, να μη βλέπει βιτρίνες, να νομίζει ότι έχουν κλείσει όλα τα μαγαζιά. Κρίμα, γιατί τα τελευταία δύο χρόνια η γειτονιά έχει αποκτήσει έντονη νυχτερινή ζωή. Στις στοές που ενώνουν τη Βουλής με τη Λέκκα, αλλά και σε όλη την Κολοκοτρώνη, όπου έκλεισαν μαγαζιά με εσώρουχα και είδη προικός, μικρά τυπογραφεία, ράφτες και ταπετσιέρηδες, άνοιξαν δεκάδες μπαρ.
Δεν είμαι σίγουρη ότι με ενθουσιάζει αυτό και δεν ξέρω αν ευημερούν όλα, αλλά σίγουρα τα προτιμώ από ανταλλακτήρια χρυσού ή από ξενοίκιαστα μαγαζιά.
Και ύστερα από αυτή την απαραίτητη γκρίνια, θα σας πω γιατί την αγαπάω τη Βουλής και γιατί ο Ικαρος δεν έφυγε και δεν θα φύγει ποτέ από εκεί, ούτε παλιότερα όταν όλη η αγορά του βιβλίου συγκεντρώθηκε στη Σόλωνος και στα Εξάρχεια ούτε τα χρόνια που μας πνίγανε καθημερινά οι πορείες ούτε τώρα που δεν χωράμε και επινοούμε διαρκώς πατέντες για να χωρέσουν τα παιδικά βιβλία και οι καινούργιες μας εκδόσεις. Γιατί σε μια πόλη που δεν σέβεται τις μνήμες της και τα πάντα αλλάζουν όψη και χρήση (και δεν εννοώ μόνο τα τελευταία χρόνια που η κρίση τα αλλάζει αναγκαστικά και βίαια), είναι πολύ παρήγορο ότι ο Ικαρος, οι τυρόπιτες του Λομποτέση, τα γυαλικά του Καραγιάννη, τα ηλεκτρολογικά του Βέγγου, τα ρολόγια του Σιδερή, τα λαχεία του Νικολαΐδη, τα κοσμήματα του Βερυκοκάκη και τα πιροσκί του Σπέσιαλ βρίσκονται στη Βουλής πάνω από μισό αιώνα. Οικογενειακές επιχειρήσεις όλες, που λειτουργούν πια με τα παιδιά και τα εγγόνια των ιδρυτών. Μια γειτονιά, σχεδόν οικογένεια πια. Και έτσι όπως είμαστε λίγο κρυμμένοι πίσω απ’ τη Σταδίου και πίσω από το Σύνταγμα, με πολλή χαρά είδαμε τα τελευταία χρόνια το Πλαίσιο, το Φαρμακείο Πινότση, το Αριστοκρατικόν και το Jokers να φέρνουν καινούργιο κόσμο στη γειτονιά μας και καινούργια καφενεία να ανοίγουν πρόσφατα στη θέση παλιών.
Μα πιο πολύ απ’ όλα, αυτό που μας δικαιώνει και με συγκινεί βαθιά είναι όταν μπαίνουν μέσα στο βιβλιοπωλείο μας άνθρωποι που δεν κατεβαίνουν συχνά στο κέντρο ή που ζουν εκτός Αθηνών ή και στο εξωτερικό, και μας λένε: Αχ τι ωραία, δεν έχει αλλάξει τίποτα, εδώ είστε πάντα, εδώ με έφερναν οι γονείς μου μικρό· ή εδώ πήρα τον πρώτο μου Καβάφη· ή εδώ γνώρισα τον Ελύτη, εδώ αγάπησα τα βιβλία. Εδώ θα είμαστε!
* Η κ. Κατερίνα Καρύδη είναι εκδότρια.