Από τη Θεσσαλονίκη στο Μεξικό, την Ιταλία και τη Γάζα

Από τη Θεσσαλονίκη στο Μεξικό, την Ιταλία και τη Γάζα

2' 27" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Χρειάζεται άραγε να αναφέρουμε το επώνυμό του για να θυμηθείτε ποιος είναι ο Ντάνος; Ή ποια είναι η Ζενεβιέβ; Oταν λέμε «Ακης» σε ποιον πολιτικό πάει το μυαλό σας; Η προσπάθεια κατάργησης των αποστάσεων ακόμα και των επιθέτων στον δημόσιο λόγο ή του πληθυντικού ευγενείας και η σύγχυση ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό είναι στον πυρήνα του έργου του Ρίτσαρντ Σένετ «Η τυραννία της οικειότητας» (εκδ. Νεφέλη). Το έργο του Αμερικανού στοχαστή αναφέρεται σε μια εποχή (1977) πολύ πριν από την επικράτηση του Διαδικτύου και των σόσιαλ μίντια αλλά διέγνωσε την καλλιέργεια ενός ναρκισσιστικού προτύπου ανθρώπου που προωθεί την παθητικότητα και την ενασχόληση με το ιδιωτικό παρά την ενεργό συμμετοχή στο δημόσιο βίο και την ανάπτυξη υγιών κοινωνικών σχέσεων.

Η πανδημία, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός και η υπερβολική χρήση των νέων τεχνολογιών διασύνδεσης που δημιούργησαν ακόμα πιο «ατομικές» νησίδες και έκαναν μεγαλύτερη την ανάγκη για επιστροφή στον δημόσιο χώρο έστρεψαν το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (5-15/11/2020) στο έργο του Σένετ, δίνοντας στο Διεθνές Διαγωνιστικό του το θέμα «Οικειότητα: Μια σύγχρονη τυραννία».

«Επιχειρήσαμε να ενεργοποιήσουμε έναν “μηχανισμό παράλληλης ανάγνωσης” των ταινιών, θέτοντάς τες σε συνεχή δοκιμασία κρίσεων και εντέλει ενισχύοντας μία διυποκειμενική εμπειρία. Οι ταινίες που επιλέξαμε, βέβαια, δεν είναι κοινωνιολογικές μελέτες, αλλά συναρπαστικά κινηματογραφικά έργα. Oλες τους, όμως, απηχούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα θέματα που έθεσε ο Σένετ και μας ενθαρρύνουν σε συμπληρωματικές αναγνώσεις», τονίζει στην «Κ» ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ Ορέστης Ανδρεαδάκης.

Υπό αυτό το πρίσμα το φεστιβάλ επέλεξε τις 12 ταινίες που θα διαγωνιστούν φέτος και χθες ανακοίνωσε τρεις από αυτές. Πρόκειται για τα «Χαρακτηριστικά γνωρίσματα / Identifying Features» της Φερνάντα Βαλάντεζ, μια σύγχρονη οδύσσεια στα σύνορα Μεξικού και Αμερικής που έρχεται με το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ του Sundance, το «Σπείρε τον άνεμο / Sow the Wind» του Ντανίλο Καπούτο, μια ταινία για τη σχέση μας με τους τόπους που ξετυλίγεται με την επιστροφή μιας νεαρής γυναίκας στην επαρχία της Ιταλίας και στις οικογενειακές καλλιέργειες ελιάς που νοσούν και το «Γάζα αγάπη μου / Gaza Mon Amour» των Ταρζάν και Αράμπ Νασέρ, μια πολιτική αλληγορία για την κατάσταση στη Γάζα με τη φόρμα της ρομαντικής κομεντί και τις δυσκολίες του έρωτα ενός 60χρονου ψαρά με μια γοητευτική χήρα.

Παράλληλα και φέτος 12 νέοι Ελληνες εικαστικοί θα δουν ο καθένας τους από μία ταινία του Διεθνούς Διαγωνιστικού και θα δημιουργήσουν ένα έργο που θα παρουσιαστεί σε μια ομαδική έκθεση στο MOMus – Πειραματικό Κέντρο Τεχνών. Και βέβαια επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι και ίσως μέχρι τον Νοέμβριο να έχουν αλλάξει κι άλλο τα πράγματα, το φεστιβάλ θα τυπώσει τα έργα των καλλιτεχνών και θα τα τοποθετήσει σε ανοιχτούς χώρους της Θεσσαλονίκης οπότε το κοινό να μπορεί να τα δει χωρίς να συνωστίζεται. Η έκθεση θα μεταφερθεί, για πρώτη φορά, στην Αθήνα και θα φιλοξενηθεί στην The Project Gallery. Κάπως έτσι και αν οι συνθήκες του κορωνοϊού το επιτρέψουν, το φεστιβάλ φαίνεται πως θα παίξει σε τριπλό ταμπλό: στις αίθουσες, διαδικτυακά και στον δημόσιο χώρο της Θεσσαλονίκης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή