08.22
Ονειρο -το θαυμαστό δίχτυ. Ηρεμο όνειρο αλλά αλλόκοτο, όπως όλα τα όνειρα. Αφήνω μουδιασμένα την κατάσταση του ονείρου. Σαν αντίλαλος, ακούω τη φωνή μου μέσα. Λίγο μετά τον μεσο-ύπνο. Υπναγωγικά βιώματα. Προσπάθησε να θυμηθείς. Οποιαδήποτε λεπτομέρεια. Φτιάχνω καφέ στη macchinetta, μισοξυπνημένη. Μηρυκάζω στη μνήμη μου, για λίγο ακόμα, αποσπάσματα από το όνειρο. Καλειδοσκοπικές εικόνες, λέξεις…
Ανοίγω το ραδιόφωνο, Δεύτερο ή Πρώτο πρόγραμμα. Ανάβω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Καινούργια κρούσματα, «Ιανός», Μόρια… Ξυπνάω για τα καλά. Ανεβάζω τις γρίλιες. Κάνουν θόρυβο! Ηλιος, λαμπρός. Σήμερα είναι Τρίτη 22 του μηνός.
09.30-12.30
Δύο ώρες διαφορά με Αγγλία. Μία ώρα με Ιταλία. Εξι ώρες με Σάο Πάολο. Δουλεύω στο σπίτι. Στο σπίτι/εργαστήριο δούλευα και πριν από την πανδημία. Η καθημερινότητά μου ως free-lance visual artist. Το πρόγραμμα της ημέρας. Απαιτητική εργασία. Χωρίς εσωτερική πειθαρχία, οι μέρες πετάνε.
Μέσα σε δύο ώρες. Να τρέξω να πληρώσω λογαριασμούς, πιστοποιητικό διαβατηρίου. Να αγοράσω κι άλλη χρυσή σκόνη αγιογραφίας και κόλλα. Κανέλα Κεϋλάνης και χαμομήλι και αλόη.
Από το σπίτι μου φτάνω στο κέντρο με τα πόδια. Να τρέξω, για το πρώτο ραντεβού, στις 11.15 ώρα Μιλάνου. Δηλαδή 12.15 για εμάς. Το επόμενο στις 11.30, ώρα Λονδίνου, δηλαδή 13.30.
Το βλέμμα μου πίσω από τη μάσκα, σκανάρει με 600 dpi, σε κίνηση. Καταγράφει πρόσωπα, χειρονομίες, φράσεις, θορύβους, τις αλλαγές. Η κίνηση του πλήθους με τις μάσκες, σαν να χάνει frames, κατά τι, πιο αργή REM (ονειρική εγρήγορση). Αποφεύγω τους κεντρικούς δρόμους. Πάω από τα στενάκια.
Σε ζιγκ ζαγκ. Ο Φ. με λέει το «GPS» του κέντρου. Τους ξέρω καλά αυτούς τους δρόμους από 17 χρόνων… Στους ίδιους πάντα δρόμους θα επιστρέφεις.
12.30-18.00
Παίρνω θέση μπρος στην οθόνη του υπολογιστή. Τα διαδικτυακά ραντεβού, το ένα μετά το άλλο, ό,τι καταφέρνουμε δηλαδή. «Ανέπαφα», εικονικά, δυνητικά.
Η πανδημική περίοδος θα λέμε στο μέλλον…, τώρα όμως κάθε μέρα είναι κρίσιμη. Μια καινούργια ανησυχία. Αγωνία. Οικονομική επισφάλεια. Ηταν πολλά τα χρόνια που δούλευα στο εξωτερικό, στην Ιταλία. Τον περιορισμό, ειδικά αυτόν, τον νιώθω στο πετσί μου. Φοβάμαι μη χαθεί η επαφή με ανθρώπους, αγαπημένους, κοντινούς, συνεργάτες, που είναι μέρος της ζωής μου μέχρι τώρα… Να μη χαθεί η ανταλλαγή μεταξύ μας. Σταδιακή «απο-παγκοσμιοποίηση».
Ο κόσμος της τέχνης, η αγορά, το σύστημα, έχει ξεχαρβαλωθεί, για μία ακόμα φορά. Πολλά αναβάλλονται. Τα περισσότερα γίνονται διαδικτυακά. Πρέπει να το συνηθίσω; Κάτι σαν τη μάσκα. Προσπαθώ να καταλάβω τη νέα αυτή πραγματικότητα. Να πάρω απόσταση, να αντισταθώ. Τι πολιτισμός θα παραχθεί άραγε;
Μαγειρεύω κάτι στα γρήγορα. Ιταλικές συνταγές. Τα μηνύματα χτυπούν. Φτάνουν οι λέξεις που ζήτησα από την ομάδα των 18 νέων καλλιτεχνών του INSPΙRE για τον κατάλογο της έκθεσης. Τις συγκεντρώνω, με χαρά. Μια καταιγίδα λέξεων από τις μνήμες, εντυπώσεις, στιγμές, οσμές, θορύβους, δρόμους, νερά, κρήνες. Είναι θαυμαστό πόσο διαφορετικά ο καθένας βίωσε τον κοινό μας χρόνο, τη συλλογική εμπειρία στην Aνω Πόλη, στα μέσα Ιουλίου.
18.00-20.00
Δεν αντέχω άλλο. Ανυπόφορο το φως της οθόνης. Να βγω από την εικονική πραγματικότητα. Βγαίνω χωρίς να το πολυσκεφτώ. Να χωθώ στον πράσινο λαβύρινθο του Εθνικού Κήπου, όσο προλαβαίνω ακόμα. Αλλιώς στα πέριξ του Ζαππείου. Ποια διαδρομή να κάνω;
Διαδρομή Σκουζέ. Με ταχύ βήμα. Να κόψω δρόμο. Να κόψω το τσιγάρο. Να φτάσω μέχρι τη μικρή προτομή του Σικελιανού, στην πλατεία Σκουζέ. Να κάνω αμπάριζα και να γυρίσω. Αναψοκοκκινισμένη ψιθυρίζω: «Μέθεξις. (Στροφή), ο Αγγελος Σικελιανός είναι δικός μας» (ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου, συλλογή «Αι γενεαί πάσαι ή η Σήμερον ως αύριον και ως χθες», 1984, Εκδόσεις Αγρα). Περνάει απαρατήρητη, αυτή η ορείχαλκη προτομή, μεγέθους καρδίας.
20.00-12.00
Επιστρέφω. Δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι καλύτερο να κάνω. Να δουλέψω κι άλλο; Να γράψω κι άλλα μέιλ; Να ζωγραφίσω χρυσούς κολυμβητές/ήτριες για το «βιβλίο των ονείρων» μου ή να βγω έξω με φίλους. Ας χαρώ τη φυσική συντροφιά των άλλων. Υπό την απειλή μιας επικείμενης καραντίνας, ποιος ξέρει αν θα μπορούμε να κάνουμε έστω και αυτό. Ενα κρασάκι στη γειτονιά. Απολαμβάνω τις συζητήσεις ανά δύο ή το πολύ ανά τρεις φίλους. Ανταλλάσσουμε σκέψεις, γεγονότα της ημέρας, μοιραζόμαστε ανησυχίες. Είναι κι εκείνοι «πηγμένοι» από την τηλεργασία της ημέρας.
00.00-01.45
Ακούω μουσική στο Τρίτο Πρόγραμμα. Κλείνω εκκρεμότητες και βάζω να δω ένα ακόμα επεισόδιο από τη σειρά «The Handmaid’s Tale». Μου αρέσει να αποκοιμιέμαι μπρος σε όλες αυτές τις καλογυρισμένες εικόνες. Ετσι επιστρέφω γλυκά στον κόσμο του ονείρου για απόψε.
[INSPIRE PROJECT2020] «Αρχεία ονείρου. Τα όνειρα ως δομικό υλικό καλλιτεχνικής δημιουργίας και πρακτικής», Εκθεση – videoεγκατάσταση με έργα της Μαίρης Ζυγούρη και των νέων εικαστικών που συμμετείχαν στο ομότιτλο εργαστήριο.
MOMUS -Πειραματικό Κέντρο Τεχνών/ experimental Centre of