Στη διάρκεια της καραντίνας, το κοινωνικό ανάγλυφο έγινε περισσότερο ευκρινές. Πέρα από τα προφανή, κάποιες κοινωνικές ομάδες ένιωσαν πιο έντονα τον αποκλεισμό.
Στη «Σχεδία», αυτή τη νησίδα κοινωνικής αλληλεγγύης στο κέντρο της Αθήνας, ο αγώνας στήριξης των αστέγων απέκτησε στην καραντίνα μια επιπλέον δυσκολία, καθώς οι άστεγοι δεν είχαν «σπίτι» για «να μείνουν μέσα» και η πώληση του περιοδικού κοντά στους σταθμούς του μετρό έγινε σχεδόν αδύνατη. Ηταν μια από τις επιπτώσεις εκείνης της δύσκολης περιόδου που αποκάλυψε μια σειρά από ζητήματα.
Η «Σχεδία» έχει πλέον ριζώσει στην πόλη. Από το στέκι της, στην οδό Κολοκοτρώνη, στην καρδιά της κίνησης, εξακτινώνονται δράσεις από ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Για φαγητό ή ποτό, η «Σχεδία» εκπροσωπεί ένα μέτρο συμβίωσης στην πόλη και επιπλέον στον χώρο της και στις δράσεις της αντανακλάται και ένας βαθμός κοινωνικής εμπιστοσύνης.
Ξεφυλλίζω τα διηγήματα των 100 λέξεων που έπειτα από ανοικτή πρόσκληση έγιναν βιβλίο και εκδόθηκαν από τον «Παρατηρητή Θράκης». Με τίτλο «Με μια σχεδία», αυτή η ανθολογία –για την ενίσχυση της «Σχεδίας»– είναι σαφώς κάτι περισσότερο από το περιεχόμενό της.
Η πρωτοβουλία προέρχεται από φωτισμένους και καλλιεργημένους πνευματικούς ανθρώπους της Κομοτηνής (Ξανθή-Τζένη Κατσαρή, Σπύρος Κιοσσές, Χάρης Μιχαλόπουλος και Φωτεινή Ναούμ) που κινητοποίησαν με ανοικτή πρόσκληση εκατοντάδες πολίτες διαχέοντας το μήνυμα της «Σχεδίας».
Ενα άτυπο δίκτυο έχει αρχίσει και εξυφαίνεται, και όσο μεγαλύτερη κοινωνική ορατότητα και εξωστρέφεια αποκτά η «Σχεδία» τόσο πιο δημιουργικό και ευφάνταστο θα είναι το έργο της υπέρ της κοινωνικής συνοχής.
Ορισμένες φορές είναι χρήσιμο να θυμόμαστε πως τίποτε δεν αλλάζει αν δεν συνεργαστούν οι άνθρωποι. Και πως κάποια πράγματα δεν είναι ούτε αυτονόητα ούτε εύκολα. Κάποιοι δουλεύουν σκληρά, επενδύουν μόχθο. Κυρίως, ενδιαφέρονται και νοιάζονται για τον άλλον. Και ο άλλος σταδιακά παύει να είναι ένας άλλος.