«Πόσοι νομίζεις από αυτούς που τρώνε γύρω μας ξέρουν τι είναι το Ολοκαύτωμα;». Η συζήτηση λαμβάνει χώρα σε ταχυφαγείο στο Παγκράτι το 2010.
Μια παρέα τριών φίλων, δύο άνδρες, μία γυναίκα. «Είναι δυνατόν να μην ξέρει κάποιος τι είναι το Ολοκαύτωμα;». «Κι εγώ σου λέω πως αν ρωτήσεις εδώ γύρω, θα εκπλαγείς».
Την αποστολή αναλαμβάνει η γυναίκα της παρέας, πιο γενναία ούσα από τους δύο άνδρες. «Συγγνώμη, κάνουμε μια έρευνα: μπορείτε να μας πείτε τι ήταν το Ολοκαύτωμα;».
Οι πρώτες απαντήσεις είναι όντως εκπληκτικές: «Δεν είναι αυτό που έκαναν οι Γερμανοί στους Εβραίους;». «Κάποιος που καίγεται ολόκληρος δεν είναι;». «Ολοκαύτωμα; Χμ…».
Η έκπληξη γίνεται σοκ όταν απευθύνεται σε παρέα παιδιών που κάθονται σε τραπέζι. Θα μπορούσαν να είναι «χιπστεράκια» των Εξαρχείων. Ολα χαλαρά, ήρεμα, γλυκά.
Μόνο που δεν ήταν. «Θα σας πούμε εμείς τι είναι το Ολοκαύτωμα», άρχισαν να λένε τα παιδιά, οι κοπέλες κυρίως, εξαγριωμένες αίφνης. «Ενα ψέμα είναι, αυτό είναι. Ενας μύθος του Χόλιγουντ. Πρώτα απ’ όλα, δεν υπήρχε τότε η τεχνολογία για να κατασκευαστούν θάλαμοι αερίων. Κι έπειτα, εάν είναι τόσοι οι επιζώντες, πώς γίνεται να δολοφονήθηκαν τόσα εκατομμύρια;».
«Συγγνώμη, παιδιά, τι ψηφίζετε;» ρώτησε η φίλη, άναυδη. «Χρυσή Αυγή φυσικά», απάντησαν όλα μαζί κατηγορηματικά.
Η φίλη γύρισε στο τραπέζι, έχοντας χάσει την όποια γενναιότητά της. «Πάμε να φύγουμε», ψιθύρισε στους δύο άνδρες.
Ο κύριος Γκρι σχολιάζει: «Το είχες γράψει το περιστατικό τότε, έτσι δεν είναι;». Ναι, το είχα δημοσιεύσει. Ακόμα η Χρυσή Αυγή δεν είχε πάρει τις διαστάσεις που πήρε, όμως είχε μόλις κάνει τη δυναμική πρώτη εμφάνισή της στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων. Είχα την, αφελή όπως φάνηκε, εντύπωση πως οι ψηφοφόροι της θα ήταν σκίνχεντ, άτομα με ντύσιμο και γλώσσα σώματος στρατιωτική – είχα κάνει λάθος.
«Πες τη συνέχεια», λέει ο κύριος Γκρι. Ναι: δημοσίευσα το περιστατικό με τον τίτλο «Ζούνε ανάμεσά μας». Λίγες μέρες μετά, άρχισαν να έρχονται τα πρώτα μηνύματα, στο messenger. «Ναι, ζούμε ανάμεσά σας και σύντομα θα γίνουμε ακόμα περισσότεροι». Στα έντυπα και στις ιστοσελίδες τους το όνομά μου έκανε ένα σύντομο πέρασμα με τον χαρακτηρισμό «Ο γνωστός εβραιόφιλος δημοσιογράφος».
Δέκα χρόνια μετά. Μετά την ντροπιαστική παρουσία τους στη Βουλή, μετά τις επιθέσεις και τις δολοφονίες. Μετά τη Μάγδα Φύσσα στο δικαστήριο.
Η περασμένη Τετάρτη ήταν για τον κύριο Γκρι μια ημέρα νίκης. Ηθελε μετ’ επιτάσεως να μνημονεύσω εκείνο το πρόχειρο, αυτοσχέδιο γκάλοπ πάνω στο Ολοκαύτωμα.
Επαψαν να «ζούνε ανάμεσά μας;». Οχι βέβαια. Εγινε όμως μια αρχή και δόθηκε ένα τέλος. Και ένα μήνυμα: η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ανεκτική αλλά όχι παθητική.