Τα σκυλιά δεν φοράνε
παντελόνια ★★★
ΔΡΑΜΑ (2019)
Σκηνοθεσία: Τζ. Π. Βαλκίπα
Ερμηνείες: Πίκα Στρανγκ,
Κρίστα Κοσόνεν, Ιλόνα Χούχτα
Το πάντα ιδιαίτερο και ενδιαφέρον φινλανδικό σινεμά μάς φέρνει αυτή τη φορά ένα πρωτότυπο ερωτικό δράμα πάνω στην απώλεια αλλά και στη λαχτάρα για ζωή, που μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στα πιο παράξενα μονοπάτια.
Ο σαραντάρης Γιούχα βρίσκεται βυθισμένος σε μια μακρά περίοδο κατάθλιψης ύστερα από τον τραγικό θάνατο της αγαπημένης συζύγου του. Με τις σκοτεινές σκέψεις και τις επώδυνες αναμνήσεις του παρελθόντος να τον κατακλύζουν, εκείνος θα βρει παρηγοριά στις… υπηρεσίες μιας dominatrix, μιας «αφέντρας» του σεξ δηλαδή, με την οποία δεν θα αργήσει να συνδεθεί και συναισθηματικά.
Ο δημιουργός του φιλμ, Τζ. Π. Βαλκίπα, παίρνει τον χρόνο του χτίζοντας μεθοδικά την ψυχολογική ατμόσφαιρα ενός διαλυμένου ήρωα. Από την αρχή της ταινίας βλέπουμε τον Γιούχα να περιφέρεται περίπου σαν ζόμπι, να υποφέρει από εφιάλτες και θανατερές σκέψεις και να μην καταφέρνει να προσεγγίσει πνευματικά την κόρη του. Ολα αυτά μέχρι που γνωρίζει τη Μόνα, βρίσκοντας καταφύγιο από όλη αυτή τη θλίψη στο πιο απίθανο μέρος.
Η μαζοχιστική σχέση εξουσίας – υποταγής που αναπτύσσει μαζί της μοιάζει (παραδόξως) με απελευθέρωση από το βαρίδι που απειλεί να σύρει κι εκείνον στον πάτο της λίμνης, όπως συνέβη με την αγαπημένη του.
Οπως γίνεται και στο «Fight Club» του Ντέιβιντ Φίντσερ, ο χειρουργός Γιούχα πηγαίνει στη δουλειά του με τα σημάδια από τις… δραστηριότητες της προηγουμένης, κανείς ωστόσο δεν υποψιάζεται τι πραγματικά συμβαίνει.
Από την άλλη, ούτε και η Μόνα μένει ανεπηρέαστη. «Τα σκυλιά δεν φοράνε παντελόνια», του λέει καθώς τον εξευτελίζει ηδονικά, όμως κι εκείνη συνειδητοποιεί πως βγαίνει από το πετσί του ρόλου και εκτίθεται καθώς τον γνωρίζει όλο και περισσότερο.
Αλλωστε, πίσω κουβαλά τη δική της ιστορία και τα δικά της τραύματα. Ενώ σταδιακά ο έλεγχος χάνεται, οι δυνάμεις της εμμονής και της αυτοτιμωρίας καταλαμβάνουν τη σκηνή μέχρι τη δραματική κορύφωση.
Πέραν όλων των υπολοίπων, που είναι συζητήσιμα και ίσως υπερβολικά τολμηρά για τον μέσο θεατή, αναμφισβήτητη αρετή της ταινίας είναι η οπτική της απεικόνιση. Χρησιμοποιώντας τη χρωματική παλέτα με άνεση και εφευρετικότητα, ο Βαλκίπα καταφέρνει να μας βυθίσει σε ένα καλειδοσκοπικό ψυχολογικό θρίλερ, που αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται βουτηγμένο στη θλίψη, ταυτόχρονα όμως φλερτάρει ταιριαστά με τον πανκ σουρεαλισμό. Επιπλέον, δείχνει μια επαναληπτική προσήλωση στο υγρό στοιχείο, η οποία επιτείνει το στοιχείο της εμμονής και είναι ανοιχτή σε διάφορες ερμηνείες.