«Μποντ, Τζέιμς Μποντ»: μία από τις πιο διάσημες ατάκες στην ιστορία του σινεμά αποτελείται από τρεις μόνο λέξεις, ένα όνομα επί της ουσίας, το οποίο ακούγεται κοφτά, με μια μικρή παύση ανάμεσα για έμφαση, στην αρχή του «Dr No» του 1962. Είναι αμφίβολο πάντως αν οι περισσότεροι –τουλάχιστον την πρώτη φορά– πρόσεξαν την ταυτότητα του άνδρα, στον οποίο την ίδια στιγμή η κάμερα ζουμάρει. Βλέπετε, ο 32χρονος τότε Σον Κόνερι εξέπεμπε τέτοιον απίστευτο μαγνητισμό και στυλ, που μάλλον σε άφηνε με το στόμα ανοιχτό και με τις υπόλοιπες αισθήσεις μπλοκαρισμένες. Ο Σκωτσέζος ηθοποιός, ο οποίος έφυγε το περασμένο Σάββατο από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών, είχε πράγματι αυτό το μοναδικό χάρισμα, που καθηλώνει τους θεατές και επιτρέπει σε εμάς σήμερα να διατυπώνουμε και μερικές… υπερβολές.
Καμιά υπερβολή, πάντως, δεν υπάρχει ως προς τον αντίκτυπο που είχε στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα ο χαρακτήρας που καθιέρωσε στο συλλογικό θυμικό ο Σον Κόνερι. Επτά φορές συνολικά φόρεσε τα άψογα κοστούμια και πήρε στα χέρια του τα περίφημα γκάτζετ του Τζέιμς Μποντ, σε ταινίες που ίσως φαίνονται ελαφρώς γερασμένες στον «καλομαθημένο» στα ειδικά εφέ σύγχρονο θεατή· στην πραγματικότητα, όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία, αρκεί μπροστά από την κάμερα να βρίσκεται εκείνος με τον σικάτο ανδρισμό και τις θανατηφόρες ατάκες του.
Σήμερα, βεβαίως, ο Μποντ εκείνης της εποχής θα χαρακτηριζόταν πιθανότατα σκανδαλωδώς σεξιστής, αθεράπευτα πότης και καπνιστής. Ενας μυστικός πράκτορας που μοίραζε σχεδόν εξίσου τον χρόνο του ανάμεσα στις επικίνδυνες αποστολές και στην αποπλάνηση νεαρών δεσποινίδων. Ποιος όμως είδε στον Κόνερι όλα εκείνα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν αυτόν τον ακαταμάχητο χαρακτήρα; Ο μύθος λέει πως ο σκηνοθέτης Τέρενς Γιανγκ και ο παραγωγός Αλμπερτ Μπρόκολι βρήκαν στον προερχόμενο από τις εργατικές τάξεις και πρώην μποντιμπίλντερ Κόνερι έναν τέλειο ισορροπιστή ανάμεσα στον βρετανικό σνομπισμό και στον μπρούτο αέρα των παλιών σταρ. Ο απόφοιτος του Κέμπριτζ, Γιανγκ, ανέλαβε να εκπαιδεύσει τον νεαρό στους καλούς τρόπους, στα κλασάτα ρούχα, ακόμα και στον σωστό τρόπο να κρατάει το τσιγάρο ή το ποτήρι με το σήμα κατατεθέν Μαρτίνι.
Ελάχιστοι ηθοποιοί στην ιστορία του σινεμά έχουν ταυτιστεί τόσο με έναν ρόλο, γι’ αυτό και μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο ήταν να απαγκιστρωθεί ο ερμηνευτής του από εκείνον. Παρ’ όλα αυτά, το προσπάθησε σκληρά: μόλις το 1964, υπό τις οδηγίες του Αλφρεντ Χίτσκοκ, υποδύεται έναν πολύ σκοτεινό ήρωα, μεταξύ άλλων και βιαστή, στο «Marnie». Η εικόνα του σέξι αρσενικού τον ακολουθεί φυσικά παντού, ακόμη και όταν γίνεται ελαφρώς γελοία, όπως στο ευφάνταστο «Zardoz» (1974) του Τζον Μπούρμαν ή μοιάζει επιτηδευμένα γερασμένη, όταν ερμηνεύει τον βετεράνο Ρομπέν των Δασών στο πλευρό της Οντρεϊ Χέμπορν (Λαίδη Μάριαν).
Εκτοτε ακολούθησαν αρκετά ακόμη φιλμ μέχρι τις αρχές της περασμένης δεκαετίας: πατέρας του Ιντιάνα Τζόουνς, δίπλα στον μόλις κατά 12 χρόνια νεότερό του Χάρισον Φορντ· βασιλιάς Αρθούρος απέναντι στον Λάνσελοτ του Ρίτσαρντ Γκιρ· παραστρατημένος στρατηγός στον καλτ «Βράχο» του Μάικλ Μπέι. Μία από τις τελευταίες δουλειές του ήταν η όμορφη απαγγελία της «Ιθάκης» του Καβάφη, για ένα σχετικό ντοκιμαντέρ.