Πυκνός και αιθέριος, υπαινικτικός και χειμαρρώδης, ο κόσμος της Μαρίας Γιαννακάκη είναι διάστικτος από ερωτικούς κώδικες. Το εικαστικό της αποτύπωμα, προϊόν κοπιώδους εργασίας και αξιοζήλευτης έμπνευσης, παρουσιάζεται για μερικές ακόμη ημέρες (έως 14/11) στην αίθουσα τέχνης Σκουφά (Σκουφά 4) με τίτλο «Ανοιξη τον Χειμώνα» και είναι μια πύλη σε μιαν απολύτως προσωπική και ενδόμυχη θέαση του κόσμου, ορατού και αόρατου.
Τα έργα της Μαρίας Γιαννακάκη μπορεί κανείς να τα δει και ως σύνολο σαν μια σπονδυλωτή εγκατάσταση, αρμολογημένη από σπαράγματα φαντασιώσεων και ενοράσεων. Είναι τέτοια η δύναμη του εσωτερικού φωτός ώστε τα έργα καταυγάζουν, ένα προς ένα, σαν φανοί στη δίνη χρωματικών στροβίλων. Υπάρχει ωστόσο μια αίσθηση νηνεμίας που διαταράσσεται ανεπαίσθητα, σαν από ριπές σε υδάτινη επιφάνεια και καθρεφτίσματα σε απύθμενες δεξαμενές του υποσυνείδητου. Η Μαρία Γιαννακάκη, σε μια στιγμή ουσιαστικής ωριμότητας, παραθέτει ερωτικά συμπλέγματα, με τη μεγαλύτερη δυνατή καλαισθησία. Τα σώματα αναφύονται, συστρέφονται, αλλά δεν γεννούν πόνο ή σπασμό, παρά ανακαλούν ερωτικές κορυφώσεις που διαστέλλουν και δικαιώνουν την ανθρώπινη συνθήκη. Το χρώμα στη Μαρία Γιαννακάκη είναι ένας κόσμος αυθύπαρκτος, βαθύς, πυκνός. Τα κίτρινα, τα καπνισμένα, τα ροζ σαν πυκνές εκρήξεις, τα πράσινα που «μιλούν» και εκπλήσσουν σε εξαίρετη συνύπαρξη με τα γειτονικά τα μπλε, τα κόκκινα, τα γκρίζα και τα μελανά. Βάφει το βλέμμα ο χρωματισμένος κόσμος της Μαρίας Γιαννακάκη και στον νου έρχονται συνειρμοί από την Απω Ανατολή και τον εξπρεσιονισμό του 1900, σε μια συναίρεση απρόβλεπτη και ευπρόσδεκτη.
Πολύ όμορφα το γράφει ο Γιώργος Μυλωνάς στο κείμενό του για την έκθεση: «Η Γιαννακάκη είναι ένα ξεχωριστό παράδειγμα καλλιτέχνη στα εικαστικά μας πράγματα», γράφει. «Μπορεί και συνδυάζει την ευαισθησία και το ηδονιστικό χρώμα του Μπονάρ μέσα στη σινοϊαπωνική παράδοση στην οποία έχει θητεύσει. Η πινελιά της ακολουθεί την ισορροπία των τόνων, κατά το πρότυπο της κινεζικής τέχνης, αλλά την ενισχύει μοναδικά με εξπρεσιονιστικά στοιχεία που αλιεύει από τη δυτική ζωγραφική». Και πράγματι. Υπάρχει μια αίσθηση αρχέγονου ερωτισμού που τυλίγει τα έργα, μια εντύπωση ζωγραφικής σε χαρτί ή σε ύφασμα, μια ευλογία χειροποίητης «λόγιας» τέχνης. Είναι ένα προσκύνημα.