Η κάλπη έβγαλε τραύματα

5' 4" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δεν είμαστε μόνο εμείς που αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει με τους Αμερικανούς και τις εκλογές, αλλά το ίδιο ισχύει και για τον βραβευμένο με Πούλιτζερ Αμερικανό συγγραφέα Ρίτσαρντ Φορντ, όπως γράφει στο σχόλιό του στην «Κ» για το ρευστό, ακόμη, αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών. 

Τον διχασμό και τον βαθύ συντηρητισμό που εγκαθιδρύεται στην κοινωνία των ΗΠΑ επισημαίνει με το άρθρο του ο συγγραφέας Πάνος Καρνέζης από το Λονδίνο, αλλά και το γεγονός ότι, παρά την κοινωνική και υγειονομική κρίση, ο Ντόναλντ Τραμπ αύξησε σε απόλυτους αριθμούς τους υποστηρικτές του. Τελικά, τι είδους άνθρωποι θέλουμε να μας κυβερνούν; 

Κοινωνική πόλωση
ΠΑΝΟΣ ΚΑΡΝΕΖΗΣ, συγγραφέας

Η κάλπη έβγαλε τραύματα-1Οποιο και αν είναι το τελικό αποτέλεσμα, είναι πια βέβαιο ότι η πόλωση όχι μόνο της πολιτικής σκηνής αλλά της αμερικανικής κοινωνίας γενικότερα είναι βαθιά, ουσιαστική και δεν θα αλλάξει για χρόνια. Ξέρουμε ότι η αμερικανική κοινωνία είναι πολύ συντηρητική στις παραδόσεις, στη θρησκευτική πίστη, στις αξίες της, βρίσκεται πιο κοντά σε αυτές της Ανατολικής Ευρώπης παρά της Δυτικής, όπου ζητήματα που έχουν λυθεί εδώ και χρόνια –της άμβλωσης, της θανατικής ποινής, της αποδοχής κάθε σεξουαλικού προσανατολισμού κ.λπ.– συνεχίζουν να απασχολούν την κοινή γνώμη και να επηρεάζουν τις πολιτικές επιλογές των Αμερικανών. Υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας –ίσως είναι η πλειοψηφία– όχι μόνο στην επαρχία, όπως συνήθως υποθέτουμε, αλλά και στις πόλεις, από κάθε οικονομική αν όχι κοινωνική τάξη, που αισθάνεται ανασφαλής, τρομάζει με τη ραγδαία, όπως την αντιλαμβάνεται, φιλελευθεροποίηση της κοινωνίας, ένας φόβος και μια αποξένωση που οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση αυτών των πολιτών. Είναι κρίμα, γιατί ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του κόσμου –άνθρωποι με χαμηλό εισόδημα, μέλη της εργατικής τάξης, μειονότητες– θα περίμενε κανένας να είναι ψηφοφόροι ενός προοδευτικού πολιτικού σχήματος, που υποτίθεται ότι υπάρχει για να υποστηρίζει τα συμφέροντά τους.

Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι, ακόμη και αν τελικά ηττηθεί, ο Τραμπ αύξησε σε απόλυτους αριθμούς τους ψηφοφόρους του, πολίτες που δεν τον ψήφισαν αυτή τη φορά ελπίζοντας να κάνει πράξη όσα υποσχόταν το 2016, αλλά έχοντας κρίνει την προεδρία του μετά τέσσερα χρόνια και εν μέσω κορωνοϊού. Πολίτες που γνωρίζουν καλά ποιος είναι και ίσως δεν εγκρίνουν τα πάντα που λέει και κάνει. Το γεγονός ότι οι σφυγμομετρήσεις έπεσαν ξανά έξω δείχνει ότι πολλοί ψηφοφόροι του Τραμπ και πάλι έκρυψαν την επιλογή τους, ίσως γιατί αισθάνονται πως αυτή η επιλογή δεν τους αποδίδει ηθικά εύσημα. Παρ’ όλα αυτά τον προτίμησαν από τον Μπάιντεν γιατί τον βλέπουν ως ειλικρινή προστάτη του νόμου και της τάξης, ύστερα από τις αναταραχές και τη βία των περασμένων μηνών.

Πρόσφατα στο Δημοκρατικό Κόμμα, όπως σε πολλά σχετικά προοδευτικά σχήματα στην Ευρώπη από καιρό, υπάρχει μια πολυφωνία απόψεων, από συντηρητικές έως πολύ ριζοσπαστικές, που μπορεί να είναι ευτύχημα για κάποιους, αλλά φαίνεται ότι δρα αρνητικά την ώρα των εκλογών, όταν η μία ή η άλλη πτέρυγα του κόμματος νιώθει προδομένη και χάνει το πάθος της για πολιτική δράση. Και πολλοί ψηφοφόροι των Δημοκρατικών που συμφωνούν με τη μία άποψη και διαφωνούν με την άλλη, νιώθουν την επιλογή τους ως συμβιβασμό, δεν ψηφίζουν καθόλου, ή επιλέγουν τον αντίπαλο. Δεν νομίζω πως υπάρχει τέτοιο ευρύ φάσμα ιδεών στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, όπου η απλή, δίχως ιδιαίτερες αποχρώσεις πρόταση για τάξη και ασφάλεια, χριστιανική ηθική και ευμάρεια βρίσκει αβίαστα πολλούς οπαδούς.

Δεν μας καταλαβαίνω 
ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΦΟΡΝΤ, συγγραφέας

Η κάλπη έβγαλε τραύματα-2Οταν ξύπνησα σήμερα στις 5 το πρωί (σ.σ. χθες), στριφογυρνώντας και όντας ανήσυχος στο κρεβάτι μου, χωρίς να μπορώ να ξανακοιμηθώ, αυτό που είδα ήταν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είχε ενσωματώσει 213 εκλεκτορικές ψήφους και ο Τζόζεφ Μπάιντεν 224 και (το κυριότερο) ότι 6 ή 7 σημαντικές πολιτείες μετρούσαν ακόμη τις ψήφους τους – αθροίσματα που κυριολεκτικά θα αποφασίσουν ποιος θα είναι ο επόμενός μας πρόεδρος. Τίποτα δεν πάει στραβά μέχρι εδώ. Μέχρι την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, είναι πολύ πιθανό το αποτέλεσμα να είναι γνωστό αλλά εγώ δεν έχω καμιά ιδέα για το ποιος μπορεί να είναι ο νικητής. Οπως λέει και το κλισέ, γι’ αυτό έχουμε εκλογές, γι’ αυτό παίζουμε αγώνες ποδοσφαίρου: για να δούμε ποιος θα νικήσει. Η παρατεταμένη καταμέτρηση ψήφων στην Αμερική είναι συνηθισμένη και δεν είναι σημάδι κακού. Και όπως υποσχέθηκε ο πρόεδρος Τραμπ απειλεί (ως αυταρχικός υποκριτής καθώς είναι) να ακυρώσει τις ψήφους που δεν γράφουν το όνομά του – κάτι που δεν μπορεί να κάνει με νόμιμο τρόπο. Τίποτα από αυτά δεν είναι, αλίμονο, έκπληξη – το οποίο δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν είναι ανησυχητικό. Η αμερικανική δημοκρατία είναι τόσο αποδιοργανωμένη όσο και η δημοκρατία κάθε άλλης χώρας. 

Αυτό όμως που όντως με εκπλήσσει είναι ότι ο Ντόναλντ Τραμπ –τον οποίο θα δίσταζα να αφήσω σε ένα δωμάτιο με την 14χρονη κόρη μου– τα έχει πάει τόσο καλά έπειτα από 4 χρόνια μιας ανυπολόγιστα καταστροφικής προεδρίας, στην οποία μια ακηδεμόνευτη (και για τον ίδιο ολοένα και πιο απαρατήρητη) πανδημία έχει σκοτώσει 250.000 συμπολίτες μας. Μια προεδρία στην οποία οι πιο βασικοί συνταγματικοί θεσμοί μας (η δικαιοσύνη, ο νομοθετικός έλεγχος, οι νόμοι μας κατά της αισχροκέρδειας και του πελατειακού συστήματος) έχουν παραβιαστεί, διαφθαρεί και γελοιοποιηθεί. Μια προεδρία στην οποία δεκάδες αβοήθητοι ανήλικοι μετανάστες έχουν –ίσως για πάντα– αποχωριστεί τους γονείς τους και στην οποία η ανατρεπτική επίδραση ενός καθαρά επιθετικού κράτους (Ρωσία) ξεχάστηκε σαν να μην υπήρξε.  

Περιέργως, όλο αυτό –η ανθεκτικότητα του Τραμπ στις εκλογές– φαίνεται εκτός θέματος σε αντίθεση με ένα πολύ πιο σκοτεινό ηθικό θέμα. Και αυτό είναι το εξής: τι στο διάολο συμβαίνει με τους μισούς Αμερικανούς συμπολίτες μου που προφανώς θέλουν αυτόν τον απροσάρμοστο να παραμείνει πρόεδρός μας; Ισως είναι ελιτίστικο από την πλευρά μου να παραδεχθώ ότι δεν το καταλαβαίνω αλλά απλώς δεν μπορώ να το καταλάβω. Η κοινή λογική που θα μπορούσε να το εξηγήσει –οι οικονομικές ανησυχίες στη «ζώνη της σκουριάς», η πολιτική των εκτρώσεων, ο φόβος του «άλλου», η τοξική αρρενωπότητα– δεν το εξηγεί. Εννοώ, δεν θέλουμε έναν πρόεδρο που να μην είναι ψεύτης, κλέφτης, διεφθαρμένος, ψεύτικος, ανίκανος, δράστης σεξουαλικών επιθέσεων, γελοίος – κάποιον που να μην πουλήσει τη χώρα μας στους εχθρούς μας; Δεν το καταλαβαίνω. Δεν μας καταλαβαίνω. Κάτι πολύ λάθος συμβαίνει μ’ εμάς. Πρέπει να ελπίζω ότι οι επόμενες μέρες θα κάνουν τα πράγματα πιο καθαρά και καλύτερα. Αλλά ειλικρινά φοβάμαι αυτές τις μέρες, καθώς ο ήλιος ανατέλλει την Τετάρτη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή