Η Τατιάνα Κίρχοφ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1988. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Kingston University του Λονδίνου και είναι διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ. Ασχολείται επαγγελματικά με την ψυχολογία. Η πρώτη της συλλογή διηγημάτων είναι οι «Ιστορίες που (δεν) είπα στον ψυχολόγο μου» από τις εκδόσεις Πόλις.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Κουαρτέτο του Χάρλεμ» του Τζέιμς Μπάλντουιν. Σπανίως διαβάζω πολλά βιβλία ταυτόχρονα, γιατί
μ’ αρέσει να αφοσιώνομαι κάπου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Σκάουτ του «Οταν πεθαίνουν τα κοτσύφια» της Χάρπερ Λι, για τον πατέρα-πρότυπο Αττικους, τα υπέροχα παιδικά χρόνια και την τρυφερότητα της Καλπούρνια ή πολύ περισσότερο η Σκάουτ του «Βάλε έναν φύλακα», για το ελεύθερο πνεύμα της, τη σύγχρονη πτυχή της φεμινίστριας και το τσαγανό της.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Καμύ που διαβάζω επισταμένως απ’ τα 19 μου, τον Εσσε για μια πιο διαφορετική προσέγγιση της ανατολικής φιλοσοφίας, τη Δημουλά και τον Καβάφη γιατί μ’ αρέσει η λεπτή γλυκιά ειρωνεία των ποιημάτων τους. Νομίζω θα κρατούσα μια θέση για τον Ουελμπέκ. Θα μου άρεσε να τον ακούω να μιλάει για την κατάθλιψη και τη σεροτονίνη.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Θα κρατήσω ίσως μια φράση που μου άρεσε πολύ: «Οταν βρίσκεσαι σε δίλημμα, να προτιμάς πάντα την πιο θαρραλέα επιλογή».
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Και τώρα ανθρωπάκο;» του Χανς Φάλαντα, ένα έπος για την έκπτωση των αξιών στις περιόδους της κρίσης, για τον ανθρώπινο εξευτελισμό, τη μηδαμινή σημασία της έννοιας της αξιοπρέπειας όταν το χρήμα καταρρέει.
Το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
«Ο ξένος» του Καμύ.
Σε ποιο βαθμό η ιδιότητά σας ως ψυχολόγου κρύβεται πίσω από τις ιστορίες αυτές;
Δεδομένου ότι κάποιες απ’ τις ιστορίες αυτές τις έχω ακούσει όντως με την ιδιότητά μου αυτή, υποθέτω ότι η επιρροή του ψυχολόγου θα υπάρχει. Από την άλλη, υπάρχουν και ιστορίες που είναι εντελώς αφιλτράριστες από την ιδιότητα του ψυχολόγου, ιστορίες που με άγγιξαν προσωπικά, και δεν τις ένιωσα –ούτε κι έγραψα– σκεφτόμενη με αυτήν μου την ιδιότητα. Δεν προσπάθησα να προσεγγίσω τις ιστορίες των ανθρώπων για να βγάλω διάγνωση ή να δώσω καθοδήγηση. Προσπάθησα να τις ακούσω διαφορετικά.
Τελικά, τι είναι αυτό που (δεν) λέμε ποτέ ούτε στον ψυχολόγο μας;
Μάλλον αυτές τις ιστορίες του βιβλίου που κι ο αφηγητής επέλεξε να της πει κάπου αλλού, κι όχι στον ψυχολόγο του.
500 λέξεις με την Τατιάνα Κίρχοφ
1' 58" χρόνος ανάγνωσης
