Υπό κανονικές συνθήκες, αυτές τις μέρες θα γράφαμε και θα στέλναμε τις ανταποκρίσεις μας από τη Θεσσαλονίκη, κάπου ενδιάμεσα στη γλυκιά παραζάλη που προκαλούν οι συνεχόμενες προβολές και τα… τσίπουρα στα μεζεδοπωλεία της συμπρωτεύουσας. Ως γνωστόν, όμως, η Βόρεια Ελλάδα ζει δύσκολες στιγμές αυτόν τον καιρό, ενώ το καθιερωμένο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το παρακολουθούμε online από τους καναπέδες μας στην Αθήνα.
Μαζί με εμάς και αρκετές χιλιάδες ακόμα, όπως δείχνουν τα στοιχεία που συλλέγουν οι διοργανωτές από όλη την Ελλάδα· μην ξεχνάμε πως φέτος, για πρώτη φορά, οι κάτοικοι ακόμα και των πιο απομακρυσμένων περιοχών της χώρας μπορούν να πάρουν άρωμα Φεστιβάλ, τόσο με τις προβολές όσο και με τις υπόλοιπες διαδικτυακές δράσεις που είναι διαθέσιμες στον ιστότοπο και στα σόσιαλ μίντια του θεσμού. Κάπως έτσι έχουμε μέχρι σήμερα 35 sold out προβολές και αρκετές ακόμα που έχουν φτάσει στο όριο, κυρίως στις κατηγορίες του διεθνούς διαγωνιστικού, των ελληνικών και των νεανικών ταινιών.
Τι είδαμε, όμως, και ξεχωρίσαμε εμείς: αρχικά μια πολύ όμορφη ταινία έναρξης, το συγκινητικό «The Whaler Boy», το οποίο μας ταξιδεύει στον Βερίγγειο πορθμό, εκεί όπου η Ρωσία συναντάει την Αλάσκα και οι κάτοικοι έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολες συνθήκες. Σε ένα απομονωμένο χωριό φαλαινοθήρων, ο έφηβος Λέσκα ερωτεύεται, μέσω live chat, ένα κορίτσι από το Ντιτρόιτ και ξεκινάει ένα απεγνωσμένο ταξίδι προκειμένου να τη συναντήσει. Λιγότερο ρομαντικό αλλά εξίσου ενδιαφέρον είναι το «Φαντάσματα στην Πόλη», από το διεθνές διαγωνιστικό, ένα φιλμ που επιχειρεί να περιγράψει αλληγορικά το σκοτεινό μονοπάτι που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια η Τουρκία. Στο κοντινό μέλλον, στη χώρα ξεκινούν βίαιες ταραχές έπειτα από ένα μπλακ άουτ διαρκείας. Στην Κωνσταντινούπολη, τέσσερις διαφορετικοί χαρακτήρες συναντιούνται και συγκρούονται, με κινηματογραφικά ευρηματικό τρόπο, μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Στα υπόλοιπα των ξένων ταινιών που παρακολουθήσαμε αυτή την πρώτη εβδομάδα, γοητευτικό, αν και αρκετά άνισο, ήταν το αμερικανικό «Η καρδιά μου δεν χτυπά ώσπου να της το ζητήσεις», μια βαμπιρική αλληγορία με θέμα την οικογενειακή αγάπη που μπορεί να γίνει έως και… σαρκοβόρα, ενώ μάλλον απογοητευτικό –αν και είχε κάποιες καλές στιγμές– ήταν το «Stardust», το βιογραφικό φιλμ πάνω στον Ντέιβιντ Μπόουι και στην «εφεύρεση» του θρυλικού Ziggy Stardust.
Οσο για τα ελληνικά, μέχρι τώρα ξεχωρίζει βέβαια το «Digger» του Τζώρτζη Γρηγοράκη, στο οποίο έχουμε αναφερθεί εκτενώς και στο παρελθόν, ενώ θετική είναι η προσπάθεια και στο «Ντάνιελ-16» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου. Εκεί, η ιστορία ενηλικίωσης ενός νεαρού αγοριού από τη Γερμανία μπλέκεται με το δράμα του προσφυγικού που συντελείται στις όχθες του Εβρου.