Η ιστορία είναι γνωστή: τη διηγούνταν ο ίδιος σε διάφορες περιστάσεις, πάντα με την ίδια συγκίνηση. Αν και αναφερόταν στη νεότητά του –την εποχή που τέλειωνε το Πολυτεχνείο–, νομίζω πως τον είχε σημαδέψει για όλη τη διάρκεια της ζωής του, την τόσο πλούσια σε βιώματα. Τόσο ιδιαίτερη του ήταν.
Είχαν βρεθεί, μαζί με ένα συμμαθητή και φίλο του, τον Ντίνο Μιχαηλίδη, στους Δελφούς. Τους είχε πάρει μαζί του ο καθηγητής τους Δημήτρης Πικιώνης στη Σχολή Αρχιτεκτόνων. Εκείνη την εποχή έχτιζε το «Ξενία» Δελφών κι είχε αναλάβει να ορίσει τα χρώματα που θα χρησιμοποιούνταν στο κτίριο. Δεν ήθελε να βασιστεί στα έτοιμα του εμπορίου. Είχε έτσι αναθέσει στους δύο σπουδαστές να μαζέψουν χώματα με ιδιαίτερη σύσταση από τη γύρω περιοχή και να τα τρίβουν σε γουδιά. Με αυτές τις σκόνες θα έκανε μετά ο ίδιος τις δοκιμές του.
Κάποιο απόγευμα, αφού είχε πέσει ο ήλιος, βρέθηκαν να περπατούν κι οι τρεις τους μέσα στο τοπίο των Δελφών συζητώντας. Ηταν η ώρα της ηρεμίας. Από μακριά ακούγονταν τα κοπάδια που γύριζαν στις στάνες. Δεν τα έβλεπαν, επειδή ήταν μακριά στο βουνό, κρυμμένα στα δέντρα. Ακουγαν όμως τα τροκάνια τους. Μια τόσο χαρακτηριστική μουσική, γνωστή σε όποιον έχει περιπλανηθεί σε τέτοιους τόπους. Ο Πικιώνης άκουγε χωρίς να μιλάει. Είχαν όλοι τους σταθεί ν’ ακούσουν αυτούς τους γαλήνιους ήχους να ταξιδεύουν μέσα στην ησυχία.
Ηταν μια περίεργη στιγμή. Σαν όλα να είχαν σταματήσει και κρέμονταν άυλα στον αέρα. Ο Πικιώνης, με τη γνωστή του ψιθυριστή φωνή, αρκέστηκε σε λίγες λέξεις σχεδόν ακατανόητες. Οτι όλα ανήκουν σ’ έναν κόσμο, ότι σκοπός μας είναι ν’ ανακαλύψουμε αυτή την ενότητα και να την κατανοήσουμε. Πάνω-κάτω, αυτά.
Οταν, μετά τόσα χρόνια, ο Φατούρος επέμενε να επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία πως αρχιτεκτονική είναι τα πάντα σ’ αυτό τον κόσμο γύρω μας, ότι όσα έχουν νόημα και μας συγκινούν είναι στο βάθος αρχιτεκτονική, ότι αυτή είναι η πεμπτουσία της ζωής μας, άκουγε μέσα του τον ήχο από τα μυστικά τροκάνια και τα λόγια του δασκάλου του, εκείνου που αξιώθηκε να γνωρίσει από κοντά και ν’ αγαπήσει. Μόνο κάποιος με τόσο καθαρή ψυχή θα κρατούσε άσβεστη μια τέτοια ανάμνηση, μια τέτοια γνώση και σοφία.