Στα 24 της η Μαρία Πολυδούρη αποφάσισε από ποιήτρια να γίνει πεζογράφος και γράφει ένα μυθιστόρημα, το οποίο στέλνει προς έκδοση το 1926, λίγο πριν φύγει για το Παρίσι. Προσπαθούσε να εκδώσει το άτιτλο μυθιστόρημά της, που έγινε αργότερα γνωστό ως το «Ρομάντσο» της, μέχρι το τέλος της ζωής της.
Το μυθιστόρημα όμως δεν ευτύχησε να συναντήσει τους αναγνώστες μέχρι το ‘80, οπότε εκδόθηκε ως ημιτελές, όπως είπε η καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Χριστίνα Ντουνιά στην πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση «Φλεγόμενες βάτοι» της διαδικτυακής 17ης Εκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Η εκδήλωση φώτισε άγνωστες πτυχές του έργου των Μιμίκας Κρανάκη, Νίκης-Ρεβέκκας Παπαγεωργίου και Μαρίας Πολυδούρη.
Η κ. Ντουνιά, η οποία έχει επιμεληθεί την έκδοση των ποιημάτων και των πεζών της Πολυδούρη –ανάμεσα στα οποία και το «Ρομάντσο»– για τις εκδόσεις της Εστίας, επικεντρώθηκε στο πεζογραφικό έργο της ποιήτριας, η οποία μάλλον θα είχε διαφορετική καταγραφή στην Ιστορία εάν το μυθιστόρημά της είχε εκδοθεί στην εποχή του. Αν και πρωτόλειο, το «Ρομάντσο» διέθετε τρεις σπουδαίες αρετές όπως έγραψε στην κριτική της η Ελισάβετ Κοτζιά στην «Κ» (9/8/2015): ήταν γραμμένο με ζωηρούς διαλόγους, έδινε έμφαση στην εσωτερική ζωή και στην ατομική ψυχολογία, και θα ήταν το πρώτο (αν εκδιδόταν) νεοελληνικό αφήγημα που θα εφάρμοζε την τεχνική της εγκιβωτισμένης αφήγησης: ένα μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα.
Ο χρόνος όμως, που είναι και το κεντρικό θέμα της φετινής έκθεσης, παίζει άσχημα παιχνίδια. Η Πολυδούρη αρχικά δεν έβρισκε εκδότη και όταν επέστρεψε άρρωστη από το Παρίσι στο νοσοκομείο Σωτηρία, εν γνώσει της ότι ο δικός της χρόνος τελείωνε, σταμάτησε να γράφει το νέο της πεζογράφημα και επέστρεψε στην ποίηση. Μόνο με πύκνωση και αφαίρεση, λέει η κ. Ντουνιά, θα μπορούσε να εκφράσει τα συναισθήματά της. Ο χρόνος που μετρούσε αντίστροφα ίσως μας στέρησε μια αναδυόμενη πεζογράφο, αλλά μας άφησε μια σπουδαία ποιήτρια. Αναμένουμε με ενδιαφέρον τη βιογραφία της, από τις εκδόσεις «Εστία», που ετοιμάζει η Χριστίνα Ντουνιά.