Ο Παύλος Μεθενίτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Εργάζεται στα ΜΜΕ από το 1990 ως αρθρογράφος, σεναριογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός. Το 2012 κέρδισε, μαζί με τον σκηνοθέτη, το Βραβείο στις «Νύχτες Πρεμιέρας» για την ταινία μικρού μήκους «Παγόβουνο». Από τις εκδόσεις Καστανιώτη έχουν εκδοθεί τέσσερα μυθιστορήματά του: «Η Συνέντευξη», «Η Μαμά», «Aμανίτα Μουσκάρια» και «Ο Αλλος». Το «Αμανίτα Μουσκάρια» έχει εκδοθεί και ως γκράφικ νόβελ, με σχέδια του Θανάση Πέτρου, από τις εκδόσεις Γνώση. Το τελευταίο του μυθιστόρημα, το «Αδειο Αλογο», μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εύμαρος.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Ο Μάγος και η Γυάλινη Σφαίρα», από την επταλογία «Ο Μαύρος Πύργος» του Στίβεν Κινγκ, και το «Τρίτο στεφάνι» του Ταχτσή.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Οδυσσέας στην «Οδύσσεια» του Καζαντζάκη, γιατί υπερβαίνει τα ομηρικά του όρια, φτάνοντας τελικά στη φώτιση, αφού βιώσει αδιανόητες περιπέτειες, όπως η πυρπόληση των μινωικών ανακτόρων και η συμβίωση με Εσκιμώους.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Καραγάτση για να πειράζει την Ντόνα Ταρτ, τον Τσιφόρο για να σατιρίζει τον Καβάφη, τον Καββαδία για να μεθάει με τον Μαρκές και τον Λάβκραφτ για να επικαλείται την Αβυσσο για όλους.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Πως η λέξη «άθλος» και «άθλιος» είναι ομόρριζες. Και πως το επίθετο «άθλιος», περιγράφει την αξιολύπητη, από την ένταση και την κόπωση, κατάσταση του αθλητή για την κατάκτηση του επάθλου.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ. Δεν μ’ άρεσε.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Την τριλογία «Ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών» του Τόλκιν.
Τι είναι αυτό που τρώει τον ήρωά σας, τον Ηλία Πανταζή, και τον έχει φέρει στα όριά του;
Η αϋπνία, η πίκρα και η οργή. Και η ανικανότητά του να συμμορφωθεί με τη μοχθηρία και τη μικρότητα, τη δική του και των άλλων.
Οι ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας είναι το τελευταίο μας καταφύγιο;
Οχι. Είναι ο (αυτο)σαρκασμός.
Το «Αδειο Αλογο» του τίτλου ποιο είναι;
Το ονειρικό σώμα του ήρωα. Αυτό, που για να απογειωθεί την ύστατη στιγμή, πρέπει πρώτα να αδειάσει όχι από τα σωθικά του, αλλά από τους φόβους και τις ελπίδες του Ηλία.