«Στον διάβολο η έμπνευση»

4' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Με τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο καταφέραμε τελικά να συντονιστούμε και να μιλήσουμε αργά το βράδυ, την ώρα που κι εκείνος τελείωσε με τις δουλειές του, οι οποίες είναι περισσότερες ενόψει Χριστουγέννων. Διότι ναι, ένας κινηματογραφικός σκηνοθέτης στην Ελλάδα, ακόμη και επιτυχημένος, όπως ο δημιουργός των πολυβραβευμένων «Wasted Youth» και «Suntun», χρειάζεται προφανώς τα διαφημιστικά για να βιοποριστεί. «Οντως, γίνεται ένας μικρός χαμός αυτόν τον καιρό. Μικρά και μεγαλύτερα γυρίσματα. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μαγαζί ανοιχτό να πάρεις ρούχα για ένα διαφημιστικό. Ξαφνικά δουλεύουμε όπως παλιά στις μικρού μήκους: έχεις ένα φίλο που έχει το τάδε έπιπλο, μήπως μας κάνει κ.ο.κ.», μου εξηγεί σχετικά. Προ πανδημίας, ο Παπαδημητρόπουλος ήταν έτοιμος για την πρεμιέρα της καινούργιας του ταινίας, με τίτλο «Monday» και Αμερικανούς πρωταγωνιστές, στο περίφημο φεστιβάλ Tribeca της Νέας Υόρκης.

«Σίγουρα απογοητευθήκαμε που δεν έγινε το φεστιβάλ, όμως προφανώς όλο αυτό που ζούμε είναι πολύ μεγαλύτερο. Η δεύτερη καραντίνα, κατά τη γνώμη μου, είναι πιο δύσκολη από την πρώτη. Πολύς κόσμος έχει χάσει το θάρρος του, περνάει δύσκολα οικονομικά, νιώθει ανασφάλεια. Την άνοιξη υπήρχαν περισσότερες αισιόδοξες σκέψεις, του τύπου θα βγούμε καλύτεροι, πιο δυνατοί κ.τ.λ. Τώρα είμαστε όλοι πιο κουρασμένοι, βγαίνει ένα σιχτίρι. Ούτως ή άλλως, όταν ο κόσμος γύρω σου πεθαίνει, είναι δύσκολο να βρεις θετικά». Για τους καλλιτέχνες, ωστόσο, τέτοιες δυσχερείς καταστάσεις είναι που πολλές φορές γεννούν την έμπνευση. Οταν το επισημαίνω στον συνομιλητή μου, εκείνος αντιδρά.

«Με κάποιον τρόπο θέλω τόσο πολύ να τελειώσει όλο αυτό, που δεν το βρίσκω καν ενδιαφέρον κινηματογραφικά, όπως λένε κάποιοι. Η άδεια πόλη, οι ιστορίες των έγκλειστων ανθρώπων, όλα αυτά προσωπικά δεν με εμπνέουν. Επίσης έχω τον φόβο πως θα γίνει είδος στο τέλος και θα βλέπουμε “ταινίες καραντίνας” το 2028 και ας έχουμε ξεμπλέξει με τον ιό. Είναι το ίδιο με την οικονομική κρίση που “γεννάει ιστορίες”. Η ιδέα ότι, π.χ., ο κόσμος πεινάει και ο καλλιτέχνης εμπνέεται δεν μου αρέσει. Ας είχε ο κόσμος να φάει ή την υγεία του και ας πάει στον διάβολο η έμπνευση του καλλιτέχνη».

«Στον διάβολο η έμπνευση»-1
Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, από τους πιο επιφανείς σύγχρονους σκηνοθέτες.

Από την κουβέντα μας καταλαβαίνω πως οι φόβοι του Ελληνα σκηνοθέτη για την επόμενη μέρα επικεντρώνονται περισσότερο σε επίπεδο κοινωνίας και ανθρώπινης επαφής: «Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μας μείνουν κουσούρια. Να αγαπήσουμε παραπάνω τον καναπέ μας ή να είμαστε λιγότερο δοτικοί στις αγκαλιές μας και στην επαφή. Με τρομάζει, λόγου χάριν, να βλέπω τίτλους στο Ιντερνετ πως για το δεύτερο κύμα του ιού ευθύνεται το ερωτικό καλοκαίρι. Μην ποινικοποιήσουμε και την καψούρα. Αυτόν τον καιρό στερούμαστε κάποιες προσωπικές ελευθερίες επειδή πρέπει. Από την άλλη, υπάρχει ο φόβος να συνηθίσεις και να πειστείς ότι ο κόσμος είναι καλύτερος έτσι· ότι είσαι πιο προστατευμένος όταν κάθεσαι σπίτι, να πατάς ένα κουμπί και να έρχεται το φαγητό ή τα ψώνια».

Περνώντας από το συλλογικό στο ατομικό, του υπενθυμίζω πως ο βασικός χαρακτήρας τoυ «Suntun» (Μάκης Παπαδημητρίου) αναπτύσσει μια καταστρεπτική εμμονή, πράγμα που βλέπουμε όλο και περισσότερο να συμβαίνει υπό τις παρούσες συνθήκες. «Η μοναξιά δημιουργεί εμμονές. Στον ήρωα του “Suntun” αυτές εμφανίζονται διότι έχει ζήσει μια ζωή μέσα στο κεφάλι του. Τώρα αρκετοί, που μένουν τελείως μόνοι, το κάνουν αναγκαστικά και δημιουργούνται προβλήματα. Επίσης όσοι ήταν λίγο πιο αγχώδεις, τώρα πάνε στο κόκκινο. Και το άγχος είναι κάτι που πολλές φορές μένει μέσα σου και σε χτυπάει αργότερα». 
Στέρηση ελευθεριών

Οσο για το πολυσυζητημένο θέμα της στέρησης ελευθεριών, ο Παπαδημητρόπουλος έχει τις δικές του σκέψεις και ενστάσεις: «Καταλαβαίνω ακριβώς τι συμβαίνει και την επικινδυνότητα της κατάστασης. Δεν είμαι καθόλου αρνητής ή τίποτα τέτοιο. Απλώς δεν αντέχω την υποκρισία και τις διακρίσεις. Στη δεύτερη καραντίνα, πολλά πράγματα ξεκίνησαν λάθος. Δεν γίνεται από τη μία να κοινωνεί κάποιος από το ίδιο κουτάλι και από την άλλη να κλείνουμε τα σινεμά. Το ότι μετά τις 9 δεν μπορείς να κάνεις κάτι, γεννάει θλίψη. Σαν σκέψη, είναι φρικτό να μην επιτρέπεται να καθίσεις μόνος σου σε ένα παγκάκι και απλώς να κοιτάζεις μπροστά». 
Με κάποιον σαν τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο, φυσικά, η κουβέντα δεν γινόταν να μην πάει και στο σινεμά. «Η παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή φρέναρε, έκοψε ρυθμό, αλλά δεν σταμάτησε. Συνεχίζουν να γυρίζονται ταινίες, σειρές. Αυτά άλλωστε, μαζί με τα βιβλία, μας κράτησαν στην πρώτη καραντίνα. Το κακό είναι πως έχουν μείνει πολλές ταινίες στα συρτάρια και κάποιες θα πάνε χαμένες. Το παραδοσιακό σινεμά κινδυνεύει εδώ και χρόνια. Ακόμη και πολλοί από τους ρομαντικούς δεν πάνε στην πραγματικότητα στην αίθουσα. Νομίζω πως σε μερικά χρόνια τα σινεμά θα είναι μόνο για τα μεγάλα μπλοκμπάστερ και κάποιες συγκεκριμένες arthouse παραγωγές». 

Εκείνος, βέβαια, εκτός από εκλεκτό μέλος μιας σύγχρονης γενιάς Ελλήνων κινηματογραφιστών που διακρίνονται στο εξωτερικό, είναι πλέον στο διοικητικό συμβούλιο και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Θα αντέξει το ελληνικό σινεμά άλλη μία κρίση; «Θα αντέξουμε, γιατί υπάρχει πολύ ταλέντο και πολύ πάθος. Επίσης το σύγχρονο ελληνικό σινεμά έχει αποδείξει πως η επιτυχία του δεν είναι σύμπτωση, έχουμε δημιουργούς με σειρά καλών ταινιών. Και μπορεί να μη μας φαίνεται, αλλά είμαστε πολύ ενωμένοι. Επειδή όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να κάνεις ταινίες στην Ελλάδα, όποιος είναι διαθέσιμος προτίθεται να βοηθήσει στην ανάγκη. Θα το δεις εάν παρατηρήσεις τις ευχαριστίες στο τέλος της ταινίας, εκεί είναι όλοι οι υπόλοιποι. Η επιτυχία του ενός, άλλωστε, είναι κέρδος όλων. Οσο ανταγωνιστικά και να το βλέπεις, σημασία έχει ο προβολέας να είναι πάνω μας».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή