Με ένα πρόγραμμα ιταλικού μπαρόκ ξεκίνησε την 1η Δεκεμβρίου ο διαδικτυακός μήνας συναυλιών στο Μέγαρο Μουσικής. Το σύνολο La Stravaganza Greca έπαιξε εννέα έργα ισάριθμων συνθετών, γραμμένα από τις αρχές του 17ου έως τα μέσα του 18ου αιώνα. Το πρόγραμμα ονομαζόταν «Follia», δηλαδή «τρέλα», τίτλος που ανήκει σε ένα από τα παλιότερα μουσικά θέματα της Ευρώπης και κατέληξε να αφορά συγκεκριμένο τύπο σύνθεσης, δημοφιλή κατά την εποχή του μπαρόκ. Ακούστηκαν συνολικά τρεις «Φολίες», αυτή του Αντρέα Φαλκονιέρι γραμμένη πριν από το 1650 και ακόμη δύο, του Αρκάντζελο Κορέλι και του Αντόνιο Βιβάλντι, γραμμένες ανάμεσα στο 1700 και στο 1705.
Κυρίαρχο ρόλο στα έργα του προγράμματος είχε το πρώτο βιολί. Στις απαιτήσεις ανταποκρίθηκε χωρίς δυσκολία ο Σίμος Παπάνας, ο οποίος διαθέτει στο ακέραιο την ακρίβεια, την τεχνική αλλά και τη δεξιοτεχνία που έχει ανάγκη αυτή η μουσική. Επιπλέον, έχει αίσθηση του ύφους και την απαραίτητη φαντασία να στηρίξει το συγκεκριμένο είδος, να αναδείξει την πλαστικότητα, την εκφραστικότητα και το νόημα μιας γραφής συχνά εξαιρετικά διανθισμένης, όπως λόγου χάριν στη Σονάτα του Ντάριο Καστέλο. Στο συγκεκριμένο έργο με τον Παπάνα συνεργάστηκε ο Θοδωρής Κίτσος, παίζοντας θεόρβη. Μέλη του συνόλου ήταν επίσης ο Αγγελος Λιακάκης, που έπαιξε μπαρόκ βιολοντσέλο, και ο Μάρκελος Χρυσικόπουλος στο τσέμπαλο. Σε σολιστικό ρόλο πλάι στον Παπάνα ήταν ο Δήμος Γκουνταρούλης παίζοντας τσέλο πίκολο, ένα όργανο που λόγω κατασκευής και χορδίσματος ανταποκρίθηκε εξίσου στις ανάγκες της Σονάτας για δύο βιολιά του Τζοβάνι Πίκι.
Οι πέντε μουσικοί του συνόλου διαθέτουν εμπειρία και γνώση του συγκεκριμένου ρεπερτορίου όπως επίσης των οργάνων της εποχής, ενώ συνεργάζονται μεταξύ τους επαγγελματικά εδώ και αρκετά χρόνια, στοιχείο που αποτυπώθηκε στο αποτέλεσμα. Περισσότερο από τα ζωηρά κομμάτια, η ποιότητα της ερμηνείας τους φάνηκε στις λυρικές ενότητες, όπως στα δύο από τα πέντε μέρη του μουσικού «ξελογιάσματος» –«allettamento»– του Τζουζέπε Βαλεντίνι. Οι χαρακτηρισμοί της εποχής, η «τρέλα», το «ξελόγιασμα» και άλλοι, έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον, καθώς παραπέμπουν άμεσα στις αισθήσεις. Ακριβώς εκεί εντοπίστηκε και η δύναμη των πέντε μουσικών: έμοιαζε να απολαμβάνουν τα έργα και προσέφεραν απόλαυση στους ακροατές.
Η συναυλία περιλάμβανε επίσης την «Αρια» πάνω στην «μπεργκαμάσκα» –χορό προερχόμενο από την πόλη Μπέργκαμο– του Μάρκο Ουτσελίνι και την «Τσακόνα» αρ. 20 του έργου 12 του Ταρκουίνιο Μέρουλα (1637), που υπήρξε ένα από τα δημοφιλέστερα έργα της εποχής της.
Ξεχωριστό ενδιαφέρον είχε η Σονάτα του Τζουζέπε Ταρτίνι με τίτλο «Εγκατάλειψη της Διδούς», γραμμένη το 1731 και εμπνευσμένη από το δημοφιλέστατο ομώνυμο ποιητικό κείμενο του Πιέτρο Μεταστάζιο, το οποίο μελοποιήθηκε περισσότερο από πενήντα φορές, από συνθέτες όπως οι Πόρπορα, Βίντσι, Γκαλούπι, Χάσε, Γιομέλι, Τραέτα μέχρι και σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, το 1823 από τον Σαβέριο Μερκαντάντε. Η συναρπαστική απόδοση της «Φολίας» του Βιβάλντι, σε μια ερμηνεία γεμάτη ένταση και χρώματα, ήταν η πιο ταιριαστή κατάληξη της βραδιάς.