Ο Ουλάι με, αλλά και χωρίς τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς

Ο Ουλάι με, αλλά και χωρίς τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς

2' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το 2010 τα δάκρυα της Μαρίνας Αμπράμοβιτς όταν αντίκρισε απέναντί της τον Ουλάι, στην περφόρμανς «The Artist is Present» στο MoMA, έγιναν viral και «σύστησαν» τον Γερμανό καλλιτέχνη σε ένα ευρύτερο κοινό που δεν πρόλαβε να γνωρίσει το τρομερό ζευγάρι της σύγχρονης τέχνης. Κι όμως, ο Ουλάι δεν ήταν μόνο ο σύντροφος και ο συνεργάτης της Αμπράμοβιτς. 

Αυτό θέλει να δείξει η μεγάλη αναδρομική έκθεση «Ulay was here» που διοργανώνει το Stedelijk Museum στο Αμστερνταμ παρουσιάζοντας τη σόλο δουλειά του καλλιτέχνη πριν από τη γνωριμία του με την Αμπράμοβιτς το 1975, τα έργα που έκαναν μαζί αλλά και την επιστροφή του στη μοναχική δημιουργία μετά τον χωρισμό τους. Μέσα από την έκθεση αναδεικνύεται το έργο του Ουλάι στη φωτογραφία, η έμφαση που έδινε στο σώμα και στην περφόρμανς, οι ακτιβιστικές του παρεμβάσεις και ο πειραματισμός του με τις έννοιες της ταυτότητας και των φύλων. 

Ο Ουλάι γεννήθηκε στη Γερμανία το 1943 ενώ ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε προς το τέλος του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Φρανκ Ούβε Λάισιπεν και στα 26 του χρόνια έφυγε για το Αμστερνταμ, αναζητώντας έναν χώρο ελευθερίας και πειραματισμού. Γρήγορα ανακάλυψε τις δυνατότητες της πολαρόιντ και άρχισε να βγάζει φωτογραφίες από την πρωτεύουσα της Ολλανδίας. Δεν άργησε να στρέψει τον φακό στον εαυτό του εξερευνώντας την αρσενική και θηλυκή του πλευρά, αλλά και τα συναισθήματα που του προκαλούσε όλη η διαδικασία. «Η πολαρόιντ ήταν για εκείνον ένας ζωντανός οργανισμός», λέει η επιμελήτρια Ιριπσιμε Βίζερ σε ένα από τα online tours της έκθεσης. 

Από τα πιο εμβληματικά έργα αυτής της περιόδου είναι το «S’he», όπου ο Ουλάι φωτογραφίζει τον εαυτό του ντυμένος από τη μια πλευρά του με ανδρικά ρούχα και από την άλλη με γυναικεία. Αυτοφωτογραφίζεται γράφοντας, τρυπώντας ή τραυματίζοντας μέρη του σώματός του και βάζει στο τραπέζι της σύγχρονης τέχνης ιδέες που θα αναπτύξει αργότερα με την Αμπράμοβιτς. 

Τα 12 χρόνια που πέρασαν μαζί ως ζευγάρι στην τέχνη και στη ζωή αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της έκθεσης, αλλά όχι το τελευταίο. Παρουσιάζονται εμβληματικές δουλειές τους, με τις οποίες προκαλούσαν τότε το κοινό και πίεζαν τις φυσικές τους αντοχές στα άκρα. Για παράδειγμα, στο «Imponderabilia» (1977) στέκονταν και οι δύο γυμνοί σε μια στενή πόρτα αναγκάζοντας το κοινό να επιλέξει πώς θα περάσει ανάμεσά τους. Στο έργο «The Lovers: The Great Walk», αμφότεροι περπάτησαν από τις δύο άκρες του Σινικού Τείχους, συναντήθηκαν στη μέση και έδωσαν τέλος στη σχέση τους.

Από το ’90 και μέχρι το τέλος της ζωής του ο Ουλάι επέστρεψε στην πόλαροϊντ φωτογραφίζοντας το ίδιο του το σώμα ή συνθέτοντας μεγάλες εικόνες χρησιμοποιώντας φωτοευαίσθητα υλικά σε μεγάλα δωμάτια που μετέτρεπε σε σκοτεινούς θαλάμους. Αφιερώθηκε επίσης στην υποστήριξη μεγάλων κοινωνικών σκοπών, όπως την παγκόσμια μείωση των υδάτινων πόρων. Το τελευταίο του έργο, «Performing Light», το 2019 αποτύπωσε, σε φυσικό μέγεθος, το αδύναμο από τον καρκίνο σώμα του με την τεχνική της πόλαροϊντ. Ενας κύκλος ήταν έτοιμος να κλείσει.
«Ulay was here», διαδικτυακά στο www.stedelijk.nl. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή