Ονειρευόμαστε ξανά γεμάτες αίθουσες

Ονειρευόμαστε ξανά γεμάτες αίθουσες

Ενας αλλιώτικος απολογισμός από τους Κ. Ευαγγελάτου, Δ. Λιγνάδη, Γ. Κουμεντάκη, Ορ. Ανδρεαδάκη, Γ. Βακαρέλη, Λ. Καρυτινό

11' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Υπό άλλες συνθήκες, αυτές τις μέρες θα πηγαίναμε θέατρο, σινεμά, στην Εθνική Λυρική Σκηνή για μια παράσταση όπερας, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για να απολαύσουμε μια σπουδαία ορχήστρα. Αλλά η χρονιά που φεύγει δεν είχε κανονικές συνθήκες. Ηταν μια χρονιά που μας ξεβόλεψε, μας στρίμωξε, μας πόνεσε. 

Το 2020, που θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας ως η χρονιά της πανδημίας του κορωνοϊού, ο χώρος του πολιτισμού ήταν από τους πλέον πληγέντες. Τα μεγάλα φεστιβάλ είτε δεν πραγματοποιήθηκαν είτε υλοποιήθηκαν αποσπασματικά online, τα προγράμματα των καλλιτεχνικών οργανισμών έμειναν στον αέρα, μεγάλες παραστάσεις και περιοδείες ακυρώθηκαν. 

Ο χώρος του πολιτισμού συνεχίζει να υποφέρει. Οι κάθε λογής αίθουσες παραμένουν κλειστές, οι πολιτιστικοί οργανισμοί αντιμετωπίζουν προβλήματα, πόσο μάλλον οι καλλιτέχνες που πορεύονται μόνοι τους. Τι μένει λοιπόν από το ’20 που μας αποχαιρετά και τι προσδοκούμε από το ’21 που έρχεται; 

Ζητήσαμε από τους καλλιτεχνικούς διευθυντές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, του Εθνικού Θεάτρου, του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ένα σύντομο κείμενο. 

Λίγες σκέψεις για όσα ζήσαμε τους προηγούμενους μήνες, για τα σχέδια που ανατράπηκαν και τα όνειρα που «πάγωσαν», για την επαφή με το κοινό που χάθηκε αλλά και για τα νέα «μοντέλα» επικοινωνίας που γέννησε η ανάγκη της καλλιτεχνικής έκφρασης. Ολων η ευχή, να μην μας καταβάλουν οι δυσκολίες και να ξανασυναντηθούμε το συντομότερο στα θέατρα, στις συναυλιακές αίθουσες, στα σινεμά.

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΡΥΤΙΝΟΣ*

Η μουσική μπορεί να συντροφεύσει, να παρηγορήσει, να εμπνεύσει

Ονειρευόμαστε ξανά γεμάτες αίθουσες-1Το 2020 ήταν πράγματι ένα δίσεκτο έτος. Η φοβερή πανδημία ανέτρεψε τη ζωή και τη σκέψη μας. Ο χώρος του πολιτισμού υπέφερε και υποφέρει πολύ από τα αναγκαστικά μέτρα προφύλαξης. Οι πολιτιστικές αίθουσες κάθε μορφής παραμένουν κλειστές και κρατούν το κοινό μακριά από τους καλλιτέχνες και το έργο τους. Μακριά από την προσωπική επαφή και έκφραση. Το αποτέλεσμα της απομάκρυνσης αυτής είναι ένας μαρασμός, ένα ψυχικό βάρος, μια δυσθυμία. Από την πλευρά της, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών προσπαθεί να μην χάσει την επικοινωνία με το κοινό της. Ριχτήκαμε στον αγώνα χρησιμοποιώντας τα μέσα της τεχνολογίας (Διαδίκτυο, τηλεόραση, ραδιόφωνο) και παρουσιάζουμε τακτικά τις συναυλίες και τις δράσεις μας. Δεν είναι το ίδιο με τις ζωντανές παραγωγές, αλλά είναι κάτι.

Οι συνθήκες είναι πολύ δύσκολες, αλλά θέλω να ελπίζω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα χάσουμε τη μοναδική ευκαιρία που μας χάρισε η πανδημία: να συγκεντρώσουμε τη σκέψη μας στις πραγματικές μας ανάγκες. Να αξιολογήσουμε τις προτεραιότητές μας. Να αναγνωρίσουμε τον ανούσια χαμένο χρόνο και το ανούσια διασκορπισμένο χρήμα. Να θελήσουμε να κάνουμε δομικές αλλαγές στον τρόπο ζωής μας. Να αναλογιστούμε πόσα μπορεί να μας προσφέρει ο πολιτισμός και να στραφούμε συνειδητά σε αυτόν. Κοστίζει λίγο και παρέχει πολλά.

Η τέχνη γενικά, αλλά ειδικότερα η μουσική, μπορεί να συντροφεύσει, να παρηγορήσει, να εμπνεύσει. Απλώνει μπροστά μας έναν ολόκληρο πνευματικό κόσμο, για πολλούς άγνωστο. Μας καλεί να τον εξερευνήσουμε, να τον απολαύσουμε και να αφεθούμε στη μαγεία του. Μην αρνηθούμε την πρόσκληση.

Εύχομαι η νέα χρονιά να φέρει σε όλους υγεία, τύχη κι επιθυμία για μια καλύτερη ζωή.

* Καλλιτεχνικός διευθυντής Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΚΑΡΕΛΗΣ*

Μετά την κρίση, αναδημιουργία

Ονειρευόμαστε ξανά γεμάτες αίθουσες-2Ο καλλιτεχνικός διευθυντής είναι λίγο σαν τον διευθυντή ορχήστρας: πρέπει να εμπνεύσεις τους μουσικούς να ερμηνεύσουν μοναδικά ένα έργο μπροστά στο κοινό. Ο ένας χρόνος που με βρίσκει στο τιμόνι της καλλιτεχνικής διεύθυνσης σίγουρα δεν είναι όπως τον είχα φανταστεί τον Ιανουάριο του 2020. Αισθάνομαι όμως τυχερός που η «ορχήστρα» του Μεγάρου είναι ένα σύνολο εξαιρετικών συνεργατών. Η συμβολή τους υπήρξε πολύτιμη και είμαι ευγνώμων για τον ζήλο που επέδειξαν.

Είναι στιγμές που βλέπω την πανδημία ως έναν επιταχυντή που μας ανάγκασε να δράσουμε πολύ γρηγορότερα απ’ ό,τι υπό κανονικές συνθήκες. Συγκρατώ τη συμμετοχή του Μεγάρου Μουσικής στην πρωτοβουλία του ΥΠΠΟΑ «Ολη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός», τις εκδηλώσεις στον πανέμορφο Κήπο μας, το Megaron Online και τις δωρεάν live streaming προβολές των συναυλιών Ελλήνων καλλιτεχνών, αλλά και την εμπιστοσύνη συνεργατών από το εξωτερικό, όπως ο Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ και η Berlin Staatskapelle, η Batsheva Dance Company και ο Τόμας Χένγκελμπροκ με την Balthazar Neumann, με τους οποίους βρήκαμε εναλλακτικές προτάσεις όταν χρειάστηκε να ακυρώσουν τις εμφανίσεις τους στην Ελλάδα. Είμαι χαρούμενος που δημιουργήσαμε τα Μegaron Podcasts και ανοίξαμε έναν κύκλο με αξιόλογους ανθρώπους, όχι μόνο της μουσικής, αλλά και των τεχνών, των επιστημών, της διανόησης.

Δεν με φοβίζουν οι δυσκολίες, μάλλον με πεισμώνουν και δεν το βάζω εύκολα κάτω. Ακόμη και μέσα σε αυτό το εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον αρχίζουν να διαφαίνονται αισιόδοξα μηνύματα ότι μετά την κρίση θα έρθει περίοδος αναδημιουργίας (περιέργως μου έρχεται στο μυαλό το «Πόλεμος πατήρ πάντων»).

Σ’ αυτό τον χρόνο έχω ακούσει πολλούς νέους ανθρώπους να μου λένε ότι μυήθηκαν στη μουσική –όχι απαραίτητα στην κλασική– μέσα από τις εκδηλώσεις μας. Είναι κάτι που με συγκινεί βαθιά, ταυτόχρονα όμως μου δίνει τη δύναμη να συνεχίζω να προγραμματίζω για το μέλλον, με τη σκέψη ότι η εμπειρία να δει κάποιος στην Ελλάδα κορυφαίες ορχήστρες, καλλιτέχνες παγκόσμιου βεληνεκούς και την αφρόκρεμα των Ελλήνων μουσικών στις μοναδικές αίθουσες του Μεγάρου είναι παρακαταθήκη για τη νέα γενιά. Είναι κομμάτι της αποστολής αυτού του Οργανισμού.

* Καλλιτεχνικός διευθυντής Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΜΕΝΤΑΚΗΣ* 

Χτύπημα μεγάλο, αλλά όχι μοιραίο

Ονειρευόμαστε ξανά γεμάτες αίθουσες-3Ποια είναι η αξία  του απολογισμού σε μια «μονοθεματική» χρονιά; Αισθάνομαι ότι η πανδημία αυτή δημιούργησε έναν νέο τρόπο μέτρησης του χρόνου, πάνω και πέρα από μέρες, μήνες, χρόνια. Ως εκ τούτου, το βασικό ερώτημα είναι πότε θα καταφέρουμε να κάνουμε τον απολογισμό της πανδημίας. Τι θα γράφει το ημερολόγιο άραγε όταν η έννοια της επαφής επανακτήσει τον θετικό της χαρακτήρα; Αν και ημερολογιακά το 2020 οδεύει προς το τέλος του, εντούτοις όλοι μας μετρούμε τις μέρες και τις ώρες έως την ώρα που ελπίζουμε ότι θα βγούμε από τον εφιάλτη του κορωνοϊού.
Για την Εθνική Λυρική Σκηνή, όπως και για τα περισσότερα λυρικά θέατρα της Ευρώπης, ο κορωνοϊός ήταν ένα πολύ μεγάλο χτύπημα, το οποίο ευτυχώς δεν ήταν μοιραίο για την επιβίωσή μας. Αντιθέτως στις ΗΠΑ, όπου η κρατική στήριξη προς πολιτιστικούς φορείς είναι εξαιρετικά περιορισμένη, τα κορυφαία λυρικά θέατρα και οι ορχήστρες βρίσκονται ένα βήμα πριν από την καταστροφή.

Παρά την αναστολή των παραστάσεών μας για ένα μεγάλο διάστημα περίπου εννέα μηνών, η Λυρική προσπάθησε και θεωρούμε ότι κατάφερε να μείνει κοντά στο κοινό της, είτε με τα διαδικτυακά φεστιβάλ, είτε με τις παραστάσεις σε ανοιχτούς χώρους το καλοκαίρι και τη συμμετοχή στον θεσμό του ΥΠΠΟΑ «Ολη η Ελλάδα, ένας Πολιτισμός», είτε με τις παραστάσεις μας στο ΚΠΙΣΝ με 30% πληρότητα, είτε με τα εκπαιδευτικά – κοινωνικά προγράμματα, είτε με τη νέα μας διαδικτυακή τηλεόραση, τη GNO TV. Είμαι ευτυχής που σε μια τέτοια σκληρή εποχή το υπουργείο Πολιτισμού μάς στήριξε, οι χορηγοί έμειναν κοντά μας και το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στέκει πάντα στο πλευρό μας.

Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ στις δυσκολίες που περνούν οι καλλιτέχνες που πορεύονται μόνοι τους, αλλά την ίδια στιγμή και σε όλους εκείνους τους πολυάριθμους φίλους της τέχνης, που έβρισκαν χαρά και παρηγοριά στις κόκκινες θέσεις ενός θεάτρου, μιας όπερας, ενός σινεμά. Η ελπίδα μου είναι ότι θα ξαναπάρουμε πίσω τη ζωή μας σύντομα. Εως τότε προσέχουμε.

* Καλλιτεχνικός διευθυντής ΕΛΣ.

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ*

Η χαρά του σινεμά «με κάθε τρόπο»

Ονειρευόμαστε ξανά γεμάτες αίθουσες-4

Τον Φεβρουάριο του 2020 ο κινηματογράφος –μια τέχνη συλλογική τόσο στην κατασκευή της όσο και στη θέασή της– μπήκε ξαφνικά σε μια νέα εποχή. Το ίδιο και τα φεστιβάλ που γιορτάζουν αυτή την τέχνη, δημιουργώντας μια συλλογική εμπειρία ανθρώπινων επαφών.

Χωρίς να έχουμε να πατήσουμε σε καμία προηγούμενη εμπειρία, προσπαθήσαμε να προσαρμοστούμε: μεταφέραμε το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διαδικτυακά, κάναμε αναθέσεις ταινιών σε Ελληνες και ξένους δημιουργούς με αφορμή την πανδημία, δημιουργήσαμε online εκπαιδευτικά προγράμματα και ήμασταν οι πρώτοι στον κόσμο που διοργανώσαμε διαδικτυακά το αναπτυξιακό τμήμα της Αγοράς.

Ηταν ένας μονόδρομος που ακολούθησαν φυσικά πολλά φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Το περασμένο καλοκαίρι γεννήθηκε ξανά μια μικρή ελπίδα. Πολλές ξένες παραγωγές ήρθαν στην Ελλάδα για γυρίσματα, δίνοντας δουλειά σε ανθρώπους της ελληνικής κινηματογραφικής κοινότητας. Αισθανθήκαμε λίγο καλύτερα, βγήκαμε λίγο παραπάνω, ίσως να μην προσέξαμε αρκετά. Τον Σεπτέμβριο, η ελπίδα μεγάλωσε όταν το Φεστιβάλ Βενετίας ήταν το μόνο μεγάλο φεστιβάλ στον κόσμο που πραγματοποιήθηκε σε φυσικούς χώρους. Μια μικρή ψευδαίσθηση, πριν έρθει το δεύτερο κύμα της πανδημίας: οι κινηματογραφικές αίθουσες σε όλο τον κόσμο έκλεισαν, οι παραγωγές σταμάτησαν, τα φεστιβάλ άλλαξαν ημερομηνίες. Εμείς αναγκαστήκαμε να μεταφέρουμε το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης online. Δεν μας άρεσε, όμως νιώσαμε την ανάγκη να μοιραστούμε τη χαρά του σινεμά, «με κάθε τρόπο».

Για το 2021, θα προσπαθήσουμε να ορίσουμε ξανά τη έννοια «υβριδικό». Το 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ θα πραγματοποιηθεί από τον Μάρτιο μέχρι το καλοκαίρι, ενώ ταυτόχρονα επεξεργαζόμαστε πολλά σενάρια. Ολα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Ονειρευόμαστε, ωστόσο, τη στιγμή που θα βρεθούμε ξανά σε γεμάτες αίθουσες. Μέχρι τότε, στόχος μας είναι να σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που κατασκευάζουν τα όνειρά μας. Θα είμαστε, όπως πράξαμε και όλο το 2020, δίπλα στην ελληνική κινηματογραφική κοινότητα με όλες μας τις δυνάμεις και ευχόμαστε το 2021 να μας ενώσει ξανά μπροστά στη μεγάλη κινηματογραφική οθόνη.

* Διευθυντής Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ*

Οι καλλιτέχνες πληγωθήκαμε

Ονειρευόμαστε ξανά γεμάτες αίθουσες-5

Λίγες ώρες μάς χωρίζουν από το ημερολογιακό τέλος αυτού του έτους-σταθμού για την ανθρωπότητα. Ατε-νίζοντας το εγγύς μέλλον μάς έρχεται στον νου το γνωστό δίλημμα: Πώς μοιάζει το ποτήρι; Μισοάδειο ή μήπως μισογεμάτο; Ποιος θέλει να διακινδυνεύσει προβλέψεις…Το 2020 το μετράμε σε απώλειες, όχι σε μέρες ή εβδομάδες. Το μετράμε σε ζωές χαμένες με απίστευτη σκληρότητα. Το μετράμε σε σχέδια που ματαιώθηκαν, σε νέα ξεκινήματα που αναβλήθηκαν, σε επιθυμίες που έμειναν ατάιστες. Ποιος τομέας της ανθρώπινης δραστηριότητας έμεινε, άραγε, ανεπηρέαστος;
Οι τέχνες πληγώθηκαν στον πυρήνα τους. Στο ζωτικό τους κέντρο. Oχι μονάχα από την έλλειψη του ζωντανού καλλιτεχνικού γεγονότος και την απουσία κοινού. Πληγωθήκαμε οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, η αναγκαστική αδράνεια λειτούργησε καταλυτικά στον νου και στα σώματά μας. Είναι βέβαιο ότι θα βιώνουμε τις επιπτώσεις αυτής της σκοτεινής περιόδου για πολλούς μήνες μετά το τέλος της – όταν αυτό έλθει.

Τον περασμένο Μάρτιο, το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ανακοίνωσε ένα πολύ δυναμικό, πλούσιο, διεθνές πρόγραμμα με νέες κατευθύνσεις, έχοντας φυσικά επίγνωση της αβεβαιότητας που επέβαλε η πανδημία. Τα δεδομένα άλλαζαν με καταιγιστικό ρυθμό, ωστόσο η υλοποίηση μέρους του αρχικού προγραμματισμού μας, οι 50.000 θεατές που μας τίμησαν το καλοκαίρι με τη φυσική τους παρουσία στα θέατρά μας, δείχνοντας εμπιστοσύνη στα μέτρα που εφάρμοσε η ομάδα μας για την ασφάλεια όλων, η χαρά των συνεργατών –καλλιτεχνών, χορηγών, τεχνικών και όλου του προσωπικού–, όταν πια τα καταφέραμε να συναντήσουμε ζωντανά το κοινό μας, είναι οι φάροι μας για το παρόν και το μέλλον. Oταν σχεδιάζαμε πώς θα εισέλθουν με ασφάλεια –και με τη μικρότερη δυνατή ταλαιπωρία– χιλιάδες άνθρωποι στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, βαδίζαμε σε εντελώς νέο έδαφος (κάποιος θα το ονόμαζε κινούμενη άμμο). Oταν αποφασίσαμε να μην «πατήσουμε φρένο» το φθινόπωρο, αλλά να εγκαινιάσουμε μια νέα πλατφόρμα ενεργοποίησης του εγχώριου καλλιτεχνικού δυναμικού και να επεκτείνουμε τη σχέση μας με το κοινό, υλοποιήσουμε το OPEN PLAN, με ραδιοφωνικές παραστάσεις (Radio Plays) που δημιουργούν νέο πεδίο καλλιτεχνικής δράσης, σεμινάρια για επαγγελματίες και εργαστήρια για κάθε ηλικία. Η επιθυμία μας είναι να είμαστε διαρκώς κοντά στο κοινό και στους καλλιτέχνες, με έργα που ερεθίζουν τον νου και τη φαντασία. Μια ευχή για όλους και όλες, να μην μας καταβάλει αυτή η καταναγκαστική αποχή από τη ζωή και την τέχνη.

* Καλλιτεχνική διευθύντρια Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΓΝΑΔΗΣ*

Το θέατρο επιβιώνει 2.500 χρόνια

Ονειρευόμαστε ξανά γεμάτες αίθουσες-6

Το 2020 ήταν μια χρονιά πολύ ζημιογόνος. Τα θέατρα άνοιξαν ελάχιστα, με χαμηλές χωρητικότητες. Ο οργανισμός που λέγεται Εθνικό Θέατρο είχε πολύ μειωμένα έσοδα, την ίδια στιγμή που, λόγω της φύσης του, είχε τα ίδια, αν όχι περισσότερα έξοδα: η απόφαση να κάνουμε τρεις παραστάσεις στην Επίδαυρο προκειμένου να ισοφαρίσουμε κάπως τη μειωμένη προσέλευση σήμαινε περισσότερες εκτός έδρας μετακινήσεις, που έχουν μεγάλο κόστος. Το live streaming είναι επίσης ακριβό και δεν μπορεί να βγάλει τα λεφτά του. Καθώς επίσης είμαστε δημόσιος φορέας, δεν υπήρχε αναστολή εργασίας: οι ηθοποιοί και το προσωπικό μας δούλευαν και μισθοδοτούνταν κανονικά.

Ως προς τα καλλιτεχνικά όμως, θα μου επιτρέψετε να πω –κι ας μη θεωρηθεί αυτοκολακεία– ότι δεν μείναμε απλώς όρθιοι, αλλά δημιουργήσαμε κιόλας. Ηδη από τον Μάρτιο έγιναν κάποιες επισκευές στα κτίρια, ενώ υπήρξαν δαπάνες από χορηγίες –και όχι μόνον– για επισκευή των σκηνών. Στην Επίδαυρο κατεβάσαμε δύο παραγωγές, ένα ρίσκο για το οποίο δικαιωθήκαμε· μας τίμησε ο κόσμος. Αν και είναι ακόμα ημιτελές, ανοίξαμε το θερινό θέατρο στο «Σχολείον της Αθήνας – Ειρήνη Παπά»: θα ολοκληρωνόταν με δωρεά του Ιδρύματος Λάτση, αλλά οι εργασίες σταμάτησαν λόγω κορωνοϊού, για να συνεχιστούν, πρώτα ο Θεός, το 2021. Ανοιξαν κάποιες παραστάσεις το φθινόπωρο, οι πρόβες συνεχίστηκαν τον χειμώνα, ενώ χρησιμοποιήσαμε το προσωρινό μέτρο του live streaming, νομίζω και με καλλιτεχνική επιτυχία. Αναζητούμε ΕΣΠΑ, η Δραματική Σχολή συνεχίζει, το κομμάτι της εκπαίδευσης ομοίως (και θα μεγεθυνθεί κιόλας), ενώ σύντομα θα εξαγγελθεί το ακριβές περιεχόμενο της ερευνητικής σκηνής για το αρχαίο δράμα.

Τα δύο χρόνια της τριετίας μου πέρασαν υλοποιώντας το ρεπερτόριο του κορωνοϊού. Νομίζω όμως ότι σαν επιμύθιο ταιριάζει ο στίχος του Ελύτη που διάλεξα ως μότο της δεύτερής μου χρονιάς: «Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε/ μπήκαμε μέσ’ στα όλα και περάσαμε». Το θέατρο επιβιώνει εδώ και τουλάχιστον 2.500 χρόνια, μέσα σε μπόρες και κατακλυσμούς. Βέβαια, θέατρο χωρίς ζωντανό θεατή δεν νοείται. Η τεχνολογία είναι ευπρόσδεκτη, αλλά αποτελεί παράγοντα και όχι αίτιο. Πιστεύω λοιπόν ότι το θέατρο θα ξαναβρεί τον βηματισμό του και ελπίζω να τον βρει σε πιο υγιείς βάσεις. Η πρωτοχρονιάτικη ευχή μου είναι επίσης έμμετρη: «Του ’21 οι σκηνές, ας ξαναγίνουν φωτεινές, δραματικές ή κωμικές, πάντως γεμάτες θεατές· καλή χρονιά, καλές γιορτές».

* Καλλιτεχνικός διευθυντής Εθνικού Θεάτρου.

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή