Επιστημονική φαντασία διά χειρός Κλούνεϊ

Επιστημονική φαντασία διά χειρός Κλούνεϊ

Ο σταρ μπροστά και πίσω από τις κάμερες

1' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ο ουρανός
του μεσονυκτίου ★★½
ΘΡΙΛΕΡ (2020)
Σκηνοθεσία: Τζορτζ Κλούνεϊ
Ερμηνείες: Τζορτζ Κλούνεϊ,
Φελίσιτι Τζόουνς, Ντέιβιντ Ογιέλοου, Κάιλ Τσάντλερ
 
Από τους μεγαλύτερους χολιγουντιανούς αστέρες ως ηθοποιός, ο Τζορτζ Κλούνεϊ εξελίχθηκε με τα χρόνια και σε αρκετά ενδιαφέροντα σκηνοθέτη, με φιλμ όπως τα «Καληνύχτα και καλή τύχη» και «Αι ειδοί του Μαρτίου» να φτάνουν μέχρι τα Οσκαρ. Με αυτά κατά νου, ανεβαίνει και εκείνος στο τρένο του Netflix για ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, το οποίο από την πρόσφατη κυκλοφορία του στην πλατφόρμα έχει προκαλέσει αρκετές, όχι πάντα τόσο θετικές, αντιδράσεις.

Βρισκόμαστε στο 2049 και ο Κλούνεϊ υποδύεται τον Ογκαστιν, έναν άρρωστο επιστήμονα, ο οποίος ξεμένει σε κάποιο διαστημικό παρατηρητήριο της Αρκτικής την ώρα που οι πάντες το εγκαταλείπουν αναζητώντας καταφύγιο από μια απροσδιόριστη –πολύ απροσδιόριστη όμως– καταστροφή, που πρόκειται να εξαφανίσει τη ζωή από τον πλανήτη. Την ίδια ώρα το πλήρωμα μιας αποστολής σε κάποιον δορυφόρο του Δία, ο οποίος παρεμπιπτόντως αποδεικνύεται κατοικήσιμος, επιστρέφει μη γνωρίζοντας για τη συμφορά, με τον Ογκαστιν να ξεκινάει μια επικίνδυνη διαδρομή ώστε να τους προειδοποιήσει. Παρέα του έχει ένα επτάχρονο κορίτσι, το οποίο επίσης ξεχάστηκε πίσω.

Το αρκετά… τραβηγμένο σενάριο βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα της Λίλι Μπρουκς-Ντάλτον, σερβίροντάς μας εκ νέου αρκετές από τις παρόμοιες ιδέες που έχουμε δει σε ταινίες του είδους. Η πλοκή χωρίζεται στα δύο: από τη μια παρακολουθούμε το πλήρωμα των πέντε αστροναυτών που προσεγγίζει με λαχτάρα αλλά και ανησυχία τη Γη –εδώ ξεχωρίζει με την ερμηνεία της η Φελίσιτι Τζόουνς– κι από την άλλη τον ταλαιπωρημένο επιστήμονα, ο οποίος περνάει μια δική του οδύσσεια, ενώ ταυτόχρονα τις σκέψεις και τα όνειρά του στοιχειώνει το παρελθόν.

Στις καλύτερες στιγμές του, το φιλμ μάς παρουσιάζει μερικές μοναδικές εικόνες ή και ολόκληρες σεκάνς, σαν εκείνη της διαστημικής «χορογραφίας» όταν μέλη του πληρώματος βγαίνουν για να επισκευάσουν κάποιες ζημιές, με συνοδεία τις όμορφες μελωδίες του Αλεξάντρ Ντεσπλά· άλλες πάλι φορές τα πάντα μοιάζουν υπερβολικά σχηματικά και «ξύλινα», δίχως τη σπιρτάδα που θα μας επιτρέψει να συνδεθούμε συναισθηματικά με την ιστορία και τους χαρακτήρες. Το δε φινάλε είναι και αυτό αρκετά προβλέψιμο και σύμφωνο με τις υπόλοιπες νόρμες της αφήγησης.

Σε γενικές γραμμές, ο «Ουρανός του μεσονυκτίου» είναι ένα καλοφτιαγμένο φιλμ, με ακρίβεια στον ρυθμό, στην κινηματογράφηση και αρκούντως θετικές ερμηνείες. Εκείνο που του λείπει ωστόσο είναι η «ψυχή» και (κυρίως) η πρόθεση να βγει από την ασφάλεια των κλισέ και να τολμήσει λίγο περισσότερο σε ένα αρκετά πολυφορεμένο τα τελευταία χρόνια είδος.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή