Παραμονές του νέου έτους. Βράδυ στην οδό Κυψέλης. Ενα μανάβικο ανοικτό μέχρι αργά, με τα φρούτα στα καφάσια αραδιασμένα στο πεζοδρόμιο, έδινε άλλο χρώμα στη νύχτα. Προσπέρασα τρεις φορές το θέατρο «Ριάλτο» με τη σβηστή πινακίδα, ψάχνοντας μάταια να βρω την είσοδο. Κατάλαβα ότι η καραντίνα αλλάζει τον τρόπο που προσανατολιζόμαστε. Χωρίς φωτεινές επιγραφές και βιτρίνες με νέον, όλα γίνονται μια σκοτεινή δυστοπία δίχως σημάδια. Ο λόγος που έψαχνα νυχτιάτικα το θέατρο, ωστόσο, μου έφτιαχνε το κέφι. Θα ήμουν η μοναδική θεατής της νέας παράστασης της κωμικού Κατερίνας Βρανά, η οποία θα μεταδιδόταν διαδικτυακά. Υστερα από λίγη ώρα, στη διάρκεια της οποίας ένιωθα πραγματικά τυφλοπόντικας, κατάφερα να εντοπίσω το «Ριάλτο» με τα κατεβασμένα στόρια.
Στο εσωτερικό επικρατούσε εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα. Αισθάνθηκα χαρά που αντίκρισα τις σειρές με τα κόκκινα βελούδινα καθίσματα, σαν να έβλεπα έναν καλό φίλο έπειτα από καιρό. Συνειδητοποίησα πόσο μας έχει λείψει να πηγαίνουμε στον κινηματογράφο και στο θέατρο, να νιώθουμε την κοινή ανάσα της «πλατείας», τα τρανταχτά γέλια, τους αναστεναγμούς, τα φιλιά των διπλανών, τα χριτς-χρατς των ποπ κορν, τη μυρωδιά των τσιπς. Ηδη είχε αρχίσει να με διαπερνά ευφορία. Στη σκηνή, ένα χριστουγεννιάτικο δένδρο με τα λαμπάκια να αναβοσβήνουν ανέμενε την πρωταγωνίστρια. Από κάτω, ήταν η οικογένεια της Βρανά, οι τεχνικοί και η αφεντιά μου, με τον φωτογράφο της «Κ» Νίκο Κοκκαλιά.
Η κωμικός ακόμα συνέρχεται από την τεράστια περιπέτεια υγείας που πέρασε το 2017 στη Μαλαισία, όταν έπαθε διάτρηση εντέρου, που επηρέασε τις λειτουργίες ζωτικών της οργάνων, την ομιλία, την ευστάθεια και την όρασή της. Η πορεία της βελτίωσης είναι σταθερή, με καθημερινές συνεδρίες λογοθεραπείας, εργοθεραπείας και φυσικοθεραπείας. Απαιτείται τεράστια προσπάθεια, πρωτίστως ψυχική. Ούτε για μια στιγμή η Βρανά δεν έχει χάσει το κουράγιο, το γέλιο και τον αυτοσαρκασμό της. Αυτό με κάνει να τη θαυμάζω και να την αγαπώ ακόμα περισσότερο.
Οταν, λοιπόν, μου πρότεινε να πάω στην παράσταση «Καλή Βρανοχρονιά», δεν υπήρχε περίπτωση να λείψω. Πόσο μάλλον όταν ήξερα ότι το περιεχόμενό της δεν είχε καθόλου να κάνει με τον κορωνοϊό, αλλά με τα παράδοξα του ζευγαρώματος των εντόμων, των πτηνών, των ψαριών και των ζώων. Ανέβηκε μόνη στη σκηνή, θαρραλέα, δίχως τη βοήθεια του κοινού, και έδωσε τον καλύτερό της εαυτό. Υποκλίθηκα στο ταλέντο της, αλλά πιο πολύ στη μεταδοτική αντοχή της απέναντι στα προβλήματα, στη σοφία της να μαζεύει χαρά από τα πιο απλά πράγματα για να μπορεί μετά να την ξαναμοιράζει στους άλλους. Καλή Βρανοχρονιά, λοιπόν!
[email protected]