Για τον Λι Μπρούερ που αγάπησε τον Οιδίποδα

Για τον Λι Μπρούερ που αγάπησε τον Οιδίποδα

2' 16" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μαθαίνοντας τον θάνατο του Λι Μπρούερ πριν από λίγες ημέρες, στα 83 του, θυμήθηκα την ημέρα που τον συνάντησα για τις ανάγκες συνέντευξης γι’ αυτή την εφημερίδα. Ηταν Μάρτιος του 2008 και ο μεγάλος Αμερικανός σκηνοθέτης βρισκόταν στην Αθήνα με αφορμή όχι μία αλλά δύο παραστάσεις του στο Φεστιβάλ Αθηνών: ήταν το «Gospel επί Κολωνώ», στο Ηρώδειο, και το «Κουκλόσπιτο» του Ιψεν στην αλησμόνητη Πειραιώς 260, Κτίριο Δ.

Ο Μπρούερ, εβδομηντάρης (τότε) με αθλητικό ανάστημα και ξυρισμένο κρανίο, μιλούσε με ένα εκπληκτικό αίσθημα πληρότητας για την –όντως πλούσια– ζωή του. Γεννημένος το 1937, ήθελε από νωρίς να γίνει σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας. «Το 1958 πήγα στο Σαν Φρανσίσκο να γίνω μπίτνικ», μου αφηγήθηκε. «Γνώρισα τον Κέρουακ, τον Φερλινγκέτι, τον Γκίνσμπεργκ. Εκανα θέατρο, περφόρμανς, ακούγαμε τζαζ και διαβάζαμε ποίηση δημοσίως. Σκηνοθέτησα το πρώτο θεατρικό του Φερλινγκέτι.

Γίναμε φίλοι. Με τον Κέρουακ δεν μπορούσες να γίνεις φίλος: ήταν συνεχώς μεθυσμένος. Αυτή όμως ήταν η άλλη Αμερική. Μετά το 1963 ήρθαν οι χίπις. Οι μπιτ κάπνιζαν “μαύρο” κι έπιναν. Οι χίπις έφεραν τα ψυχεδελικά χάπια. Οχι πια ποίηση και τζαζ, αλλά ροκ εν ρολ. Ολα ήταν για τη μουσική. Οι μπιτ ήταν λογοτέχνες, οι χίπις μουσικοί».

Ο Μπρούερ έζησε όλη την αβάν-γκαρντ ατμόσφαιρα των «σίξτις» και μαζί με τη σύντροφό του Ρουθ Μαλέζεχ ίδρυσαν, το 1970, στη Νέα Υόρκη την πειραματική θεατρική ομάδα Mabu Mines. «Κατά κάποιον τρόπο, επινοήσαμε αυτό που σήμερα λέγεται περφόρμανς, το Living Theater. Σήμερα το παιχνίδι είναι διαφορετικό: τεχνολογία, κομπιούτερ, συνδυασμός θεάτρου και Μέσων. Είμαι 71, έζησα καλά, είδα όλες αυτές τις αλλαγές, πέρασα από το Μπρόντγουεϊ, το Apollo Thater, συνεργάστηκα με σημαντικούς ανθρώπους, από τη Μέριλ Στριπ και τον Μόργκαν Φρίμαν έως τον Φίλιπ Γκλας, και τώρα συνεργάζομαι με τον Χάρβεϊ Καϊτέλ. Δεν έχω παράπονο».

Εκείνο το καλοκαίρι του 2008, στο Φεστιβάλ Αθηνών, υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Λούκου, ο Μπρούερ είχε παρουσιάσει την τραγωδία του Σοφοκλή «Οιδίπους επί Κολωνώ» σε… γκόσπελ. Το «Gospel επί Κολωνώ» είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά το 1985 στη Νέα Υόρκη. Η αρχική διανομή περιλάμβανε τον Μόργκαν Φρίμαν. «Η παράσταση «τρέχει» εδώ και 25 χρόνια με επιτυχία», μου έλεγε το 2008 ο Μπρούερ, συμπληρώνοντας, γελώντας: «Δεν έχω πια τον Μόργκαν – η αμοιβή του φτάνει τα 2 εκατ. δολάρια!».

Στην εκδοχή του Μπρούερ, τον τυφλωμένο Οιδίποδα υποδυόταν ομάδα από τυφλούς ηθοποιούς. «Στην Πεντηκοστιανή Εκκλησία», μου έλεγε, «οι λειτουργίες της έχουν χαρακτήρα διονυσιακής γιορτής. Η αρχαία τραγωδία είχε έναν τέτοιο χαρακτήρα κι εδώ βρίσκεται η σύνδεση με τα γκόσπελ. Μπορώ να φανταστώ τον Ρέι Τσαρλς ως Οιδίποδα ή την Αρίθα Φράνκλιν ως Αντιγόνη». Επειτα έκανε μια παύση, για να τονίσει με έμφαση: «Ξέρετε τι με συγκινεί; Το έργο θα παιχτεί στο Ηρώδειο, ένα λεπτό με τα πόδια από το θέατρο του Διονύσου, όπου είχε ανεβάσει ο Σοφοκλής την τραγωδία»…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή