«Μπορείς να αποτυπώσεις τον έρωτα σε μια πολύ όμορφη ιστορία, τους πρώτους δέκα μήνες ενός ζευγαριού, όπως στη λογοτεχνία που γραφόταν πολλούς αιώνες πριν. Επειτα έχεις ένα δεύτερο είδος ιστορίας: είναι όταν αρχίζουν να πλήττουν· αυτή ήταν η λογοτεχνία που γραφόταν στα τέλη του προηγούμενου αιώνα (σ.σ. του δεκάτου ενάτου). Ακόμα παραπέρα, εφόσον είσαι ελεύθερος να συνεχίσεις, ο άνδρας έχει πενηνταρίσει και προσπαθεί να αλλάξει ζωή, η γυναίκα αρχίζει να ζηλεύει και στην ιστορία υπάρχουν και παιδιά, για να περιπλέξουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Αυτή, λοιπόν, είναι η τρίτη ιστορία. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην τρίτη ιστορία, αυτή ζούμε.
Δεν σταματάμε την αφήγηση όταν το ζευγάρι παντρεύεται, δεν τη σταματάμε όταν αρχίζουν να βαριούνται ο ένας τον άλλο, την τραβάμε μέχρι το τέλος».
Αυτά έλεγε το 1955 ο Ζορζ Σιμενόν, ο πληθωρικός, εξαιρετικά επιτυχημένος συγγραφέας και ηδονοθήρας (υπήρξε μανιώδης κυνηγός του ποδόγυρου). Αν το 1955, κατά τον Σιμενόν, βρισκόμασταν στη φάση της αποτύπωσης της φθοράς και της κρίσης της ερωτικής σχέσης, το μέλλον πώς θα μπορούσε να είναι άραγε;
Ο κύριος Γκρι σηκώνει τα χέρια ψηλά. «Ο Σιμενόν δεν θα μπορούσε να φανταστεί το πέρασμα της σχέσης από την πλήξη και τη φθορά στη σχέση μεταξύ ατόμων που αρνούνται να προσδιορίσουν το φύλο τους με τη βιολογική έννοια ή και στη σχέση μεταξύ ανδροειδών».
Πράγματι. Μπορεί να φανταστεί κάποιος μια μηχανή που ερωτεύεται; Εναν υπολογιστή που βασανίζεται από την ερωτική επιθυμία; Ενα ανδροειδές που νιώθει την έλλειψη ενός άλλου πλάσματος; Θα μπορούσε μια μηχανή ανώτερης νοημοσύνης να ερωτευτεί ένα ανθρώπινο πρόσωπο; Να έχει φετίχ με τα γυναικεία πόδια; Να αυτοκτονήσει από έρωτα;
Είναι, ίσως, κάτι ανάλογο με το άλλο, το απόλυτο ερώτημα: αν μια μηχανή με συνείδηση θα μπορούσε να φοβάται τον θάνατο. Ο κύριος Γκρι θυμάται το σπαρακτικό ερώτημα που απευθύνουν στους ανθρώπους οι υπολογιστές ανώτερης νοημοσύνης στο «2010», τη συνέχεια του «2001» του Αρθουρ Κλαρκ, όταν τους ανακοινώνουν ότι θα τους σβήσουν: «Θα μπορώ να ονειρεύομαι;». Η απάντηση είναι αρνητική. Ενδεχομένως και για εμάς, τους ανθρώπους. Αλλά ποιος ξέρει.
Ακούγοντας το «Wait» από το άλμπουμ «Hurry Up, We’re Dreaming», που οι Μ83 κυκλοφόρησαν το 2011, ο κύριος Γκρι αναρωτιέται: Το ερώτημα «θα μπορώ να ονειρεύομαι;» ίσως να ισχύει και στη σχέση ενός όντος που είναι μηχανή με συναίσθημα και ευφυΐα, ή στη σχέση ενός ανθρώπου που έχει συγχωνευθεί με μια μηχανή (όλα πιθανά σενάρια του όχι και πολύ μακρινού μέλλοντος) με κάποιο άλλο πλάσμα που επίσης σκέφτεται και νιώθει. Δεν λένε πως ο έρωτας δεν γνωρίζει όρια;
Θα μπορώ να ονειρεύομαι; Η απάντηση πρέπει να είναι καταφατική. Αλλά ποιος ξέρει;