Ο λευκός τίγρης ★★★½
ΔΡΑΜΑ (2021)
Σκηνοθεσία: Ραμίν Μπαχράνι
Ερμηνείες: Αντάρς Γκουράβ,
Πριγιάνκα Τσόπρα, Ραζκουμάρ Ράο
Οι διεθνείς συμπαραγωγές του Netflix συνεχίζονται, αυτή τη φορά ταξιδεύοντάς μας στην Ινδία, για μια ταινία που έχει συζητηθεί αρκετά και για την κατηγορία του φετινού ξενόγλωσσου –ή διεθνούς, όπως λέγεται πια– Οσκαρ. Πρωταγωνιστής του φιλμ, που βασίζεται σε αληθινή ιστορία, είναι ο Μπαλράμ, ένας νεαρός άνδρας με πάμφτωχες καταβολές, ο οποίος μπαίνει ως οδηγός στην υπηρεσία μιας πλούσιας οικογένειας επιχειρηματιών. Καταδικασμένος στην υποδούλωση και στην ανέχεια, και με αφορμή ένα τραγικό περιστατικό, θα ψάξει τρόπο ώστε να ξεφύγει και να διεκδικήσει τη δική του θέση στην κορυφή της πυραμίδας.
Ολόκληρο το φιλμ του Ραμίν Μπαχράνι αποτελεί μια –έστω ελαφρώς καθ’ υπερβολήν– απεικόνιση του αναχρονιστικού συστήματος της κάστας, που ισχύει έως και σήμερα στη δεύτερη πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη. Οπως λέει και πρωταγωνιστής, ο οποίος εδώ εκτελεί και χρέη αφηγητή, οι παλιότερες 1.000 και βάλε κατηγορίες ανθρώπων στην Ινδία πλέον περιορίζονται πια μόνο σε δύο: «Αυτούς που έχουν μεγάλη κοιλιά κι εκείνους που πεινάνε». Πράγματι, μέσα από ένα καλειδοσκόπιο εικόνων και με μπόλικο μαύρο χιούμορ, η ταινία μάς δείχνει σαφέστατα τι σημαίνει εκεί άρχοντας και υπηρέτης, όπως και την τυφλή αφοσίωση του τελευταίου.
Από την άλλη, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με ένα κοινωνικό πορτρέτο, αφού η ιστορία του Μπαρλάμ είναι πολύ προσωπική· το δε φιλμ συνολικά, έπειτα από ένα ανάλαφρο –και κάπως αδύναμο– πρώτο μέρος, εξελίσσεται σε πρώτης τάξεως δραματικό θρίλερ στο δεύτερο. Εκεί ο υπηρέτης περνάει χρόνο με τον κύριό του και τη δυτικότροπη σύντροφό του –την υποδύεται η πανέμορφη Πριγιάνκα Τσόπρα του τηλεοπτικού «Quantico»– στο Νέο Δελχί, όπου οι τελευταίοι, ως εκπρόσωποι της οικογένειας, δωροδοκούν μια σειρά από πολιτικούς προκειμένου να εξασφαλίσουν ευνοϊκές ρυθμίσεις για τις επιχειρήσεις τους.
Η διαφθορά ενός διάτρητου πολιτικού συστήματος παρουσιάζεται επίσης απολαυστικά («εγώ θα έφτιαχνα πρώτα αποχέτευση και ύστερα Δημοκρατία στην Ινδία»), ενώ συμβάλλει στη νοσηρή ατμόσφαιρα που κυριαρχεί καθώς βαδίζουμε προς την κλιμάκωση του φινάλε. Σε γενικές γραμμές, η ταινία του Ραμίν Μπαχράνι μοιάζει με επιτυχημένο μείγμα Μπόλιγουντ, με όλη την κιτς ποικιλομορφία που αυτό συνεπάγεται, και παλιού καλού ρεαλιστικού σινεμά. Το τελευταίο μάλιστα εμπλουτίζεται ευχάριστα και με αρκετές παρομοιώσεις: από τις διαφορές σκοταδιού και φωτός μέχρι το Κοτέτσι, από το οποίο ο ήρωάς μας προσπαθεί να διαφύγει, βγάζοντας όταν χρειάζεται και… νύχια, όπως ο λευκός τίγρης με τον οποίο εκείνος επίσης παρομοιάζεται.