Πόσο ταιριάζουν οι υπώρειες ενός λόφου με εκείνα τα ψηλόκορμα αρχοντικά, που στοιχειώνουν ακόμη τη μνήμη της πόλης. Ολόγυρα στους λόφους της Αθήνας, στου Στρέφη, στον Αρδηττό και βεβαίως στον Λυκαβηττό, μπορεί να δει κανείς αυτά τα σπίτια, που κάποτε ήταν αρχοντόσπιτα, και που τώρα, κάποια από αυτά, όσα επέζησαν, είναι φωλιές πουλιών και τρωκτικών. Η αντίθεση ερεθίζει τη φαντασία και πολλά θα μπορούσε να αντλήσει κανείς από μια κοινή δεξαμενή αφηγήσεων και αναμνήσεων αλλά να, που ένας απλός περίπατος, αβίαστος και σχεδιασμένος για την απελευθέρωση του νου, σε φέρνει μπροστά σε αυτά τα αστικά κοιτάσματα.
Μια διαδρομή βαθιά αθηναϊκή είναι αυτή που γεφυρώνει τη Νεάπολη και το Κολωνάκι μέσω των υψωμάτων του Λυκαβηττού. Θα αρχίσει ενδεχομένως από τα στενά που καταλήγουν στην Ασκληπιού, στο ύψος του Αγίου Νικολάου και καθώς θα έρχεσαι από τις βαθιές κοιλάδες της Νεάπολης θα ανοίγει η καρδιά σου καθώς όλο και πιο συχνά θα έρχονται μυρωμένες οι ριπές από τις πευκόφυτες πλαγιές του Λυκαβηττού. Στον Αγιο Νικόλαο, το μεγάλο πλάτωμα θα φέρει στον νου σκηνές από γάμους, βαφτίσια ή παιδικό παιχνίδι, αλλά αν πάρεις το χωμάτινο μονοπάτι μέσα στην ανηφοριά, αριστερά του ναού, οι ήχοι θα χαμηλώσουν και οι αναμνήσεις θα υποχωρήσουν καθώς η αθηναϊκή φύση, έστω και αφρόντιστη, θα σου υπενθυμίσει τη μοναδικότητα αυτού του τόπου.
Θα έπρεπε να κάνω πολλά βήματα ακόμη για να βρω το αρχοντικό της οδού Χερσώνος 3, σε μια ήσυχη στροφή μετά τη Γερμανική Εκκλησία. Είχα ήδη ρουφήξει αρκετό οξυγόνο γιατί ανάμεσα στις πολυκατοικίες, τα σχολεία, τις εκκλησίες, τα πνευματικά κέντρα και τα ινστιτούτα, παρεισέφρεε η άγρια φύση, ατίθαση και ταλαιπωρημένη κατά τόπους, αλλά κατά μία έννοια αρχέγονη και παγανιστική.
Από τον Αγιο Νικόλαο στο σχολείο του Πικιώνη και από εκεί ανάμεσα στα μοντερνιστικά ίχνη του γερμανικού Μεσοπολέμου στην Αθήνα, η οδός Οίτης και η οδός Γιάννη Σταθά μοιάζουν προάγγελοι της εκ νέου θέασης του Λυκαβηττού (στιγμιαία έρχεται στον νου η «Γάστρα», που κάποτε ήταν μια εμπειρία γεύσης και αισθητικής, με τον Γιάννη ενορχηστρωτή και τους τοίχους καλυμμένους από γυαλιστερές καρτ ποστάλ). Ξεθωριασμένες οι διαδρομές σήμερα, αλλά στη γωνία περιμένει η οδός Χερσώνος που θα με βγάλει στην οδό Δημάκη και στη Σχιστή Πέτρα.
Εκεί, το σημείο αυτό είναι ένα μεταίχμιο άστεως και φύσης, κέντρου και παρυφών, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένα αθηναϊκό ξέφωτο, σαν μια αποτραβηγμένη αρχαία λίμνη που αποκάλυψε τα σπίτια που είχε κάποτε σκεπάσει. Στη γωνία της Χερσώνος 3 είναι αυτό το αρχοντικό, γνωστό στους περιοίκους αλλά μάλλον άγνωστο σε όσους μένουν μακριά. Μνήμες από τότε που λειτουργούσε ως έδρα αρχιτεκτονικού γραφείου μεταφέρονται ως ιστορίες των χρόνων πριν από το 1999 με τον μεγάλο σεισμό. Το κοιτούσα τυλιγμένο στη σιωπή του, σαν έναν πύργο της δεκαετίας του 1920, ψηλόκορμο, με τον μεγάλο κήπο να έχει το χώμα σκληρό με τούφες πρασινάδας και μεγάλες ρίζες. Σκιές από τα ψηλά δέντρα έριχναν διχτυωτό το φως πάνω στο σπίτι, πουλιά πετούσαν στον λευκογάλανο ουρανό, μια πλήρης απόσπαση από τον τόπο και τον χρόνο είχε τεθεί σε λειτουργία.
Δυο νεαροί διαβάτες πέρασαν εκείνη τη στιγμή απέξω, πλήρως απορροφημένοι στη συζήτησή τους και αδιάφοροι για όσα προσπερνούσαν. Ημουν γαντζωμένος στην εικόνα του σπιτιού, στην ακτίνα του και στην ψυχρή σιωπή του. Ηταν ένα σπίτι για πουλιά, σκεφτόμουν τα παλιά έπιπλα, τα διαβασμένα γράμματα σε κάποιο συρτάρι, τα σκαλοπάτια που θα έτριζαν, τα φτερουγίσματα των πουλιών…