Είναι εκπληκτικό σε ποιο βαθμό συνεχίζει να εμπνέει ο Στίβεν Κινγκ τηλεοπτικούς και κινηματογραφικούς σκηνοθέτες. Πλέον δεν μιλάμε για τη νέα μεταφορά μιας ακόμα ιστορίας του, αλλά για μία ακόμα, δεύτερη για την ακρίβεια, μεταφορά του ίδιου βιβλίου. Ο λόγος για την «Ομίχλη», που προβάλλεται στο Netflix, σειρά δέκα επεισοδίων που βασίζεται στην ομότιτλη νουβέλα, δημοσιευμένη το 1980.
Οι περισσότεροι θα θυμούνται ότι ο Φρανκ Ντάραμποντ είχε μεταφέρει το 2007 τη νουβέλα και μάλιστα με τρόπο υποδειγματικό. Εξαιρετικό φιλμ τρόμου και ας ήταν πιστή η μεταφορά από το βιβλίο (κακός οδηγός γενικά) – με χτυπητή εξαίρεση το φινάλε.
Τεχνικά μιλώντας, η πρόσφατη τηλεοπτική σειρά απέχει πολύ από την πλοκή και τους χαρακτήρες της νουβέλας, την ίδια στιγμή όμως παραμένει πιστή στο πνεύμα του κειμένου, αλλά με έναν τρόπο εξαιρετικά δημιουργικό.
Η πιο μεγάλη διαφορά από το βιβλίο (και την ταινία του Ντάραμποντ) είναι η εξής: στη σειρά, τα τέρατα της μυστηριώδους ομίχλης δεν είναι ακριβώς ρεαλιστικά. Εδώ η ομίχλη λειτουργεί όπως ο αινιγματικός ωκεανός του πλανήτη Σολάρις στο ομότιτλο μυθιστόρημα του μεγάλου Στάνισλαβ Λεμ (και στις αντίστοιχες κινηματογραφικές μεταφορές του έργου από τους Ταρκόφσκι και Σόντερμπεργκ): ως οντότητες που με μια υπερβατική ευφυΐα διεισδύουν στο ασυνείδητο των ανθρώπων και τους φέρνουν αντιμέτωπους με τα φαντάσματα της ζωής τους.
Στη σειρά, ο τρόμος γίνεται έτσι πιο εσωτερικός, περισσότερο ψυχολογικός. Ουσιαστικά εδώ έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή και όχι μεταφορά της νουβέλας.
Υποτίθεται πως τον πρώτο κύκλο θα διαδεχόταν ένας δεύτερος. Δεν πρόκειται να συμβεί αυτό.
Παρά την αρχική ενθουσιώδη υποδοχή, η σειρά «βάλτωσε». Ισως ο εσωτερικός τρόμος να μην ελκύει τους πολλούς.