Οταν ο Πρόδρομος Τσινικόρης με τον Ανέστη Αζά βρέθηκαν στο θέατρο του Μονάχου την άνοιξη του 2018, οι υπεύθυνοι του θεάτρου δεν τους άφησαν να ανέβουν αμέσως στη σκηνή όπου ήταν στημένο το σκηνικό για την πρώτη πρόβα της παράστασής τους «Ελλάς Μονάχου». Επρεπε πρώτα να περάσει ο υπεύθυνος σκηνής για να τους ενημερώσει για πιθανά επικίνδυνα σημεία πάνω στο σκηνικό (αν και ήταν εξαιρετικά λιτό), να υπογράψουν και μετά να ανέβουν. Δεν ήταν όμως μόνον αυτή η οργανωτική λεπτομέρεια που τους έκανε εντύπωση.
Στο θέατρο, μας λέει ο κ. Τσινικόρης, υπήρχε μια ομάδα από νομικούς και καλλιτέχνες, που ήταν έτοιμη να δεχθεί οποιαδήποτε παρατήρηση ή καταγγελία για ανάρμοστη συμπεριφορά, παρενόχληση, ρατσιστικό ή σεξιστικό σχόλιο από τους συντελεστές της παράστασης. «Στα θέατρα της Γερμανίας δημιουργήθηκαν τέτοιες πειθαρχικές ομάδες πριν από 3-4 χρόνια», μας λέει ο σκηνοθέτης, ο οποίος μεγάλωσε στο Βούπερταλ.
Ως σκηνοθέτης της νέας γενιάς του ελληνικού θεάτρου, παρακολουθεί με προσοχή το κύμα καταγγελιών που έχει σαρώσει τον καλλιτεχνικό χώρο τις τελευταίες ημέρες και θεωρεί ότι είναι μια ευκαιρία κάθαρσης για τις κακοποιητικές συμπεριφορές, όχι μόνο στο θέατρο αλλά στην κοινωνία γενικότερα. «Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει, για μένα, ένα τοξικό κλίμα. Υπάρχουν Ερινύες από το παρελθόν, που θέλουν να αποκαταστήσουν την ηθική τάξη».
Το θέατρο, επισημαίνει, δεν τραυματίζεται από αυτή τη διαδικασία. «Αν υπάρχει μια πληγή ή ένα απόστημα θα πρέπει να το ξύσουμε πρώτα για να ανασάνει και να επουλωθεί. Νομίζω ότι το θέατρο δεν πρέπει να φοβηθεί, γιατί μόνο καλύτερο θα βγει μέσα από αυτήν τη διαδικασία. Θα γίνει ένας χώρος όπου τέτοιες συμπεριφορές δεν θα γίνονται ανεκτές, και άλλωστε δεν είναι ωφέλιμες. Δεν νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αποδώσει καλύτερα όταν τον χτυπάνε, τον βρίζουν ή τον μειώνουν. Αρνούμαι να πιστέψω ότι μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο».
Η έλλειψη μηχανισμών και θεσμικών διαδικασιών, μας λέει, οδηγεί τη συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα μέσα ενημέρωσης. «Δεν υπάρχουν άλλοι χώροι για να γίνει αυτός ο δημόσιος διάλογος γι’ αυτό είναι σημαντική η πρωτοβουλία που ξεκίνησε το ΣΕΗ με το πειθαρχικό συμβούλιο και το ΥΠΠΟ με τον κώδικα δεοντολογίας, όπου θα πρέπει να συμμετάσχουμε όλοι με τις προτάσεις μας», σημειώνει.
Αυτό το διάστημα αναρωτήθηκε και ο ίδιος σε μια διαδικασία ενδοσκόπησης για τη θέση του ως σκηνοθέτη στις δικές του παραστάσεις του θεάτρου ντοκιμαντέρ. «Συνειδητοποίησα ότι στο συγκεκριμένο θεατρικό είδος ο σκηνοθέτης συνεργάζεται με μη ηθοποιούς και άρα αυτός τους έχει μεγαλύτερη ανάγκη απ’ ό,τι εκείνοι αυτόν. Αν του φύγουν, πολύ απλά δεν θα έχει παράσταση», λέει και προσθέτει ότι αν αυτή η αντίληψη, «ότι δεν είμαστε αναλώσιμοι ως ηθοποιοί», μεταφερθεί στο «κανονικό» θέατρο, θα έχει γίνει ένα σημαντικό βήμα.
Ο Πρόδρομος Τσινικόρης, μαζί με τον Ανέστη Αζά, ήταν καλλιτεχνικός υπεύθυνος της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου κατά τη διάρκεια της θητείας του Στάθη Λιβαθινού και παρατηρεί με αυξημένο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα γύρω από το Εθνικό. Πώς βλέπει την επόμενη μέρα στον μεγαλύτερο κρατικό θεατρικό φορέα; «Νομίζω ότι το Εθνικό χρειάζεται μια μεταβατική διεύθυνση μέχρι να ολοκληρωθεί μια έγκυρη διαγωνιστική διαδικασία, ένα άτομο κοινής αποδοχής, που θα είναι περισσότερο μάνατζερ παρά καλλιτέχνης, διότι θα πρέπει να αντιμετωπίσει την περιρρέουσα σκανδαλολογία, την πανδημία και να υλοποιήσει το πρόγραμμα κάποιου άλλου», σημειώνει και προσθέτει ότι «επιτέλους, ήρθε ο καιρός να σταματήσουν οι απευθείας αναθέσεις σε θέσεις ευθύνης κρατικών φορέων και να ξεκινήσουν διεθνείς διαγωνισμοί. Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που θα έκαναν καλή δουλειά, απ’ ό,τι νομίζουμε».