Οι βιογραφίες καλλιτεχνών για τον ηθοποιό Μάκη Δελαπόρτα είναι σκοπός ζωής. Ενα αρχείο για τις επόμενες γενιές. Oλα ξεκίνησαν από παιδί, τότε που μάζευε φωτογραφίες, κριτικές, αφίσες, οτιδήποτε αφορούσε τους ηθοποιούς που λάτρευε. Στη δραματική σχολή, ο δάσκαλός του, ο Θάνος Κωτσόπουλος, τον έβαλε σε έναν άλλο κόσμο, όπως όλους τους σπουδαστές τότε, τους οποίους παρότρυνε να διαβάσουν αρχαίους ποιητές. «Εκεί ανακάλυψα ένα άλλου είδους θέατρο κι ας μην το ακολούθησα ποτέ».
Σήμερα συνεχίζει να αγαπάει τη σκηνή, να στήνει αφιερωματικές παραστάσεις, «αλλά η μεγάλη μου αγάπη είναι οι βιογραφίες». Συνολικά έγραψε 42 και μαζί με τα λευκώματα για το σινεμά και τα μιούζικαλ έφτασαν τα 50 βιβλία. Ασχολήθηκε όμως και με ένα κομμάτι της δισκογραφίας: 200 δίσκους με τη μουσική και τα τραγούδια των παλιών ελληνικών ταινιών που αγαπήσαμε, ξαναφέρνοντάς τα στο προσκήνιο τη δεκαετία του ’90.
Πιστεύει ότι στην Ελλάδα υπάρχει κοινό που αγαπάει τις βιογραφίες καλλιτεχνών κι όταν τον ρωτάμε αν έχει συγκεκριμένη συνταγή απαντάει ότι είναι «οι ισορροπίες που κρατάω. Τους καλλιτέχνες δεν τους βλέπω μέσα από μια κλειδαρότρυπα, αλλά μέσα από το έργο τους. Oμως οι βιογραφίες μου δεν είναι αγιογραφίες. Αν κάποια πράγματα είναι γνωστά στον χώρο μας, δεν τα κρύβω, όπως για παράδειγμα ότι ο Κώστας Χατζηχρήστος ήταν αλκοολικός ή ότι ο Βέγγος καταστράφηκε οικονομικά εξαιτίας των λανθασμένων κινήσεων που έκανε αναλαμβάνοντας ο ίδιος τις παραγωγές των ταινιών».
Εδώ και πέντε εβδομάδες, μέσα από τη συλλεκτική σειρά βιογραφιών μεγάλων μορφών του νεοελληνικού θεάτρου του 20ού αιώνα της «Κ», ο Μ. Δελαπόρτας ταξιδεύει το κοινό στον κόσμο της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Κυβέλης Αδριανού, της Κατίνας Παξινού, της Eλλης Λαμπέτης, του Δημήτρη Χορν, του Μάνου Κατράκη (αύριο) και των Αιμίλιου Βεάκη, Αλέξη Μινωτή και Μαίρης Αρώνη. «Για να γράψω για τους αναμορφωτές, τους πρωτοπόρους και τους εμπνευστές της υποκριτικής τέχνης, η έρευνά μου ήταν ενδελεχής. Πέρασα ώρες στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Η Κοτοπούλη και η Κυβέλη γεννήθηκαν το 1887 και το 1888 αντίστοιχα. Η πρώτη εισήγαγε τον θεσμό του σκηνογράφου, του ενδυματολόγου, του φωτιστή, της οργανωμένης παραγωγής στο θέατρο. Ηταν και οι δυο τους σημαντικές προσωπικότητες με έντονη πολιτική θέση και δράση για εκείνα τα χρόνια. Εζησαν τους Bαλκανικούς Πολέμους, τη Μικρασιατική Καταστροφή, τον Εμφύλιο. Για να μπορέσω να είμαι ακριβής, ξαναδιάβασα από την αρχή την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας, από την ανεξαρτησία του ελληνικού κράτους, γιατί για πολλά υπήρξαν διγνωμίες. Η Μαρίκα ήταν ο μεγάλος έρωτας του Ιωνα Δραγούμη μέχρι τη δολοφονία του τον Ιούλιο του 1920, ενώ η Κυβέλη υπήρξε δεύτερη σύζυγος του Γεωργίου Παπανδρέου, μετά τον γάμο του με τη Σοφία Μινέικο. Χάρη στον Γ. Παπανδρέου ιδρύθηκε το 1932 το Εθνικό Θέατρο, όταν ήταν υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων στην κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου».
Από τους μεγαλύτερους Ελληνες ηθοποιούς, αν και ο πιο αδικημένος της εποχής του, υπήρξε ο Αιμίλιος Βεάκης, για τον οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα και ποτέ δεν έγινε μια βιογραφία του. Σε αυτή δυσκολεύτηκε περισσότερο από όλες. Ο Βεάκης (1884-1951), παραγκωνισμένος, απογοητευμένος, πένης. «Κάθε φορά που γράφω τη ζωή κάποιου, ταυτίζομαι. Η πιο δραματική ιστορία που έγραψα είναι της Ελλης Λαμπέτη, μιας γυναίκας που πορεύτηκε παράλληλα με τον θάνατο. Εζησε επτά οικογενειακούς θανάτους και σχεδόν περίμενε τη σειρά της. Οπως οι αδελφές της, είχε και η ίδια το γονίδιο του καρκίνου». Παντρεμένη τότε με τον Aμερικανό Φρέντερικ Γουέικμαν, επισκέφθηκαν έναν κορυφαίο γιατρό στην Αμερική, ο οποίος της συνέστησε αφαίρεση και των δύο μαστών για να γλιτώσει από αυτό που την κύκλωνε. Το αποφάσισε, και μία ημέρα πριν μπει στο νοσοκομείο ο γιατρός πέθανε από ανακοπή. «Ηταν συγκινητική και η ανάγκη της να νιώσει τη μητρότητα και η αφοσίωσή της σε ένα ξένο παιδί που προσπάθησαν να υιοθετήσουν με τον τότε σύζυγό της. Δικαστική απόφαση την υποχρέωσε να το επιστρέψει ύστερα από τέσσερα χρόνια στους φυσικούς του γονείς. Αυτή η βιογραφία με βάρυνε περισσότερο από όλες».
Την πιο συγκλονιστική ζωή από όλους, με έντονες μυθιστορηματικές στιγμές, πάθος, λάμψη, έρωτα, δημιουργία, λέει ότι την έζησε η Κατίνα Παξινού. Ο Κατράκης ήταν ένας άνθρωπος με έντονη αγωνιστική πορεία, αριστερός εκ πεποιθήσεως, με εξορίες (Μακρόνησο, Αη Στράτη), από τους πιο πληγωμένους ηθοποιούς, που τα οράματά του τα έκανε πραγματικότητα. Ο μοναδικός θιασάρχης εκτός Εθνικού Θεάτρου που ανέβαζε δικές του παραγωγές ακόμη και με 130 άτομα επί σκηνής. Από το 1955 είχε το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο στο Πεδίον του Αρεως, όπου ανέβαζε πολυδάπανες παραγωγές, αλλά η χούντα τού έκανε έξωση. Και όταν στη μεταπολίτευση πίστεψε ότι θα τον ξαναπάρει, ο υπαίθριος θεατρικός χώρος με πλειστηριασμό πήγε στα χέρια της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Τότε κλονίστηκε η υγεία του.
«Ο Αλέξης Μινωτής ίσως ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που δεν θα ήθελα να γνωρίσω και να συνεργαστώ μαζί του. Εμπνευσμένος θεατράνθρωπος που έκανε τομές στο αρχαίο δράμα, το οποίο πήρε τη θέση που του άξιζε στην Επίδαυρο, ήταν όμως σκληρός, παγερός και αυταρχικός. Πάντα υπολειπόταν της Παξινού, η οποία ήταν η αγαπημένη του κοινού».