08.00
Ε, μπορεί να είναι και 07.30, δεν παίρνω όρκο, αλλά είναι πρωί. Η αλήθεια είναι ότι με την καραντίνα κανονικά στην καθημερινότητά μας, οι ώρες δεν πολυδιαφέρουν. Ομως το δίωρο μέχρι να ξεκινήσω τη δουλειά είναι πάντα πολύ δημιουργικό. Ο πρώτος καφές, ενημέρωση για το τι γίνεται στον κόσμο και ένα καλό πρωινό. Το θέμα των ημερών είναι αδιαμφισβήτητα οι εξελίξεις στον χώρο του θεάτρου και οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις των θυμάτων βιασμού και παιδεραστίας. Εχουμε αποτύχει σαν κοινωνία, αν τώρα που μας δίνεται η ευκαιρία, δεν αλλάξουμε επιτέλους ρότα. Είναι μια ευκαιρία να δώσουμε το βήμα σε ταλαιπωρημένους ανθρώπους που αποφάσισαν να κουβαλάνε το βάρος αυτό για χρόνια, να μιλήσουν. Είναι η στιγμή τους κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ακούσουμε. Και να συμπαρασταθούμε με αγάπη. Δεν υπάρχει «γιατί τώρα». Υπάρχει «γιατί έτσι». Γιατί έτσι αλλάζουν οι κοινωνίες. Από τους θαρραλέους. Που βρίσκουν τη δύναμη να πάνε κόντρα. Γιατί το φως είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Και τώρα ακόμα πιο πολύ.
Αν δεν πάω για ένα περπάτημα ή για δουλειές (λατρεύω τις λαϊκές αγορές, μ’ αρέσει να δοκιμάζω νέους παραγωγούς, να μιλάω μαζί τους, η αγορά των φρούτων πάντα με ανανεώνει) θα αφιερώσω ένα μισάωρο σίγουρα για να διαβάσω λίγο από το βιβλίο μου (πάντα παίζει ένα βιβλίο τουλάχιστον – αυτή την εποχή διαβάζω δύο, το «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε και το «Στο Κάσελ δεν υπάρχει λογική» του Βίλα Μάτας). Μετά θα προσπαθήσω να ακούσω καινούργια τραγούδια.
10.00
Ξεκινάω δουλειά, οπότε ο χρόνος μου για «εξωσχολικές» δραστηριότητες εκμηδενίζεται. Μέχρι τη 13.00-13.30 τα πράγματα είναι λίγο έως πολύ τα ίδια. Θα μιλήσω με τους πελάτες μου, θα μιλήσω με τα παιδιά στο γραφείο για τα τρέχοντα πρότζεκτ, τι παρουσιάζουμε, ποιες ιδέες έχουμε, καταιγισμός μέιλ, κ.λπ. Α, δεν το είπα, δουλεύω σε μια διαφημιστική εταιρεία και ευτυχώς είμαι πολύ καλά. Το κλίμα εξαιρετικό, κάνουμε ωραίες, δημιουργικές δουλειές, γενικά περνάμε καλά κι αυτό βγαίνει και προς τα έξω.
13.30
Δεύτερος καφές, δεύτερο τσιγάρο και διάλειμμα. Εκεί είναι που θα βγάλω το τετράδιο σημειώσεων, θα γράψω κάποιες ιδέες, θα ακούσω κάποια νέα μείξη από καινούργια τραγούδια. Αυτή την εποχή που είμαστε στη διαδικασία παραγωγής του δίσκου με τους Amnesia Pills, είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Οι συνθήκες είναι λίγο περίεργες, οπότε και η διαδικασία είναι διαφορετική. Πιο πολύ προσπαθούμε να φτιάξουμε τα υπάρχοντα τραγούδια και λιγότερο να μπούμε στο στούντιο για ηχογραφήσεις. Επίσης τώρα είμαι σε φάση που ψάχνω να αποφασίσω το επόμενο τραγούδι μετά το «Εχω μια αγάπη για σένα», οπότε είμαι σε εγρήγορση. Εχω καταλήξει σε δύο κομμάτια, αλλά ακόμα δεν είμαι σίγουρος τι και πώς θα το κάνω. Το ένα είναι αρκετά διαφορετικό απ’ ό,τι έχω κυκλοφορήσει, οπότε η σκέψη είναι διπλή.
18.00
Με το που τελειώνω τη δουλειά με πιάνει ένα αμόκ τού τι θα πρωτοκάνω. Και συνειδητοποιώ ότι δεν έχω και πολλές επιλογές. Μέχρι πρότινος έκανα pilates αλλά μετά τα Χριστούγεννα νομίζω παραχαλάρωσα, οπότε προσπαθώ να κάνω λίγο γυμναστική ή να κάνω περπάτημα. Μου έχει στοιχίσει που δεν βλέπω τους φίλους μου. Είμαι κοινωνικό ον και το τηλέφωνο δεν υποκαθιστά την προσωπική επαφή. Στην 1η καραντίνα αν και μας ήταν πρωτόγνωρο όλο αυτό, είχε μια γοητεία. Μια νέα, σκληρή μεν κατάσταση, αλλά που συναισθηματικά σε φόρτιζε. Και δημιουργικά σε έτρεφε, κάπως. Τώρα, υπάρχει μια κούραση. Επαναλαμβανόμενο μοτίβο, χωρίς προοπτική. Εχει σταματήσει και ένα σεμινάριο μεταγλώττισης που έκανα. Ασ’ τα. Μέχρι τις 21.00 θα δω σίγουρα ένα επεισόδιο από τη σειρά μου στο Netflix (αυτή την περίοδο είμαι φανατικά Homeland – το ξέρω έχω χρονοκαθυστέρηση, αλλά έτσι είμαι), θα ξαναπιάσω τα τραγούδια που δουλεύω, θα ξανακούσω μείξεις, μπορεί να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι και σίγουρα θα φαντασιωθώ ότι παίζω κάπου live.
22.00
Η ώρα που «συναντιόμαστε» με τη γυναίκα μου που κι εκείνη δουλεύει από το σπίτι –πού καταντήσαμε– για να δούμε κάποια σειρά μαζί ή κάποια ταινία. Χαζεύω φωτογραφίες από ταξίδια, οι αναμνήσεις προς το παρόν είναι το μέσο για να πάω εκεί που θέλω. Μια εκδρομή, έτσι χωρίς πλάνο. Χωρίς προορισμό. Απλά να μπεις σε ένα πλοίο και να σε πάει… Αυτό μου λείπει περισσότερο.
00.00
Πριν κοιμηθώ μ’ αρέσει να βγαίνω στο μπαλκόνι για να κάνω ένα τελευταίο τσιγάρο, να μαζέψω τις τελευταίες μου σκέψεις, να οργανωθώ για την επόμενη μέρα. Είναι ήσυχα και σκοτεινά.
Ο Γιώργος Μπίλιος κυκλοφόρησε πρόσφατα ψηφιακά το τραγούδι «Εχω μια αγάπη για σένα» και το «Loner» με το συγκρότημα Amnesia Pills.