Είναι οι αφανείς ήρωες μιας βιομηχανίας που βασίζει και αυτή τα κέρδη της στην εικόνα και στη λάμψη της. Είναι οι τραγουδοποιοί· οι συνθέτες και οι στιχουργοί μεγάλων επιτυχιών της διεθνούς ποπ μουσικής, που σπανίως γίνονται τόσο γνωστοί όσο οι ερμηνευτές των δημιουργιών τους. Εσχάτως όμως, αισθάνονται ακόμη πιο αδικημένοι: αρκετοί καλλιτέχνες ή τα επιτελεία τους τούς ζητούν να παραιτηθούν από ένα σημαντικό μέρος των πνευματικών δικαιωμάτων τους, ειδάλλως δεν θα έχουν καν δουλειά.
Πριν από λίγους μήνες, ιδρύθηκε μια συλλογικότητα δημιουργών με την ονομασία «The Pact» – ελληνιστί, «Το Σύμφωνο». Μια ματιά στα μέλη της αρκεί για να γίνει κατανοητή η αναγνώριση που στερούνται: ποιος ξέρει τους Εμιλι Γουόρεν, Τζάστιν Τρέιντερ, Ρος Γκόλαν και Βικτόρια Μονέ; Και όμως, έχουν γράψει τραγούδια για τη Λέιντι Γκάγκα, τον Τζάστιν Μπίμπερ, την Αριάνα Γκράντε, τους Jonas Brothers, την Ντούα Λίπα και άλλους.
Την Τρίτη, τα μέλη του «The Pact» δημοσίευσαν μια ανοιχτή επιστολή, στην οποία ισχυρίζονται ότι τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότερα μεγάλα ονόματα της ποπ και οι εκπρόσωποί τους «κάνουν κατάχρηση της επιρροής τους, χρησιμοποιούν τακτικές εκφοβισμού και απειλές και εκμεταλλεύονται τους τραγουδοποιούς».
Πώς θα κινηθούν λοιπόν; Σύμφωνα με την επιστολή, «αυτή η ομάδα δεν θα παραχωρεί εύσημα δημιουργίας ή έκδοσης σε κάποιον που δεν έγραψε ή τροποποίησε τους στίχους ή τη μελωδία μιας σύνθεσης ή που δεν συνεισέφερε σε αυτήν, χωρίς να υπάρχει ένα ισότιμο ή λογικό αντάλλαγμα για όλους τους δημιουργούς του τραγουδιού». Το πρόβλημα εντοπίζεται από την εποχή του Ελβις Πρίσλεϊ (όταν ο μάνατζέρ του Τομ Πάρκερ ζητούσε ενίοτε να αναγράφεται και το όνομα του «Βασιλιά» στα τραγούδια που ερμήνευε) και επιδεινώθηκε όταν η αξία των πνευματικών δικαιωμάτων έγινε πιο κατανοητή από τη μουσική βιομηχανία και οι τραγουδοποιοί πίστεψαν ότι είναι προτιμότερο ένα μικρό ποσοστό από μια μεγάλη επιτυχία, παρά το αντίστροφο. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ίδιοι οι τραγουδοποιοί δεν αμφισβητούν εντελώς τις ιεραρχίες της μουσικής βιομηχανίας. Οπως δήλωνε στο περιοδικό Variety η Εμιλι Γουόρεν, «δεν λέω ότι το τραγούδι είναι το σημαντικότερο κομμάτι, αλλά σίγουρα δεν είναι το λιγότερο σημαντικό και, συχνά, οι τραγουδοποιοί αντιμετωπίζονται με αυτόν τον τρόπο».