Το 1981 ο Ράσελ Τ. Ντέιβις ήταν ένας γκέι νεαρός άνδρας 18 ετών. Παρότι ως φοιτητής αγγλικής φιλολογίας έμενε σε μία από τις εστίες του κολεγίου του στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, τα Σαββατοκύριακα «μετακόμιζε» στο «Ροζ Παλάτι», το διαμέρισμα που νοίκιαζε μια ομάδα φίλων του επίδοξων ηθοποιών, όπου τα πάρτι διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, όταν ο ιός του AIDS έκανε την εμφάνισή του και στη Βρετανία, ο Ντέιβις έζησε το κλίμα τρόμου και καχυποψίας, το στίγμα και την παραπληροφόρηση, συνέτρεξε και θρήνησε φίλους. Σαράντα χρόνια αργότερα, ο πολυβραβευμένος σεναριογράφος («Queer as Folk», «The Second coming», «Doctor Who», «Cucumber», «Years and Years») ξαναζωντανεύει αυτή τη δεκαετία, τη γεμάτη ενθουσιασμό για τη ζωή και θρήνο για τον θάνατο μιας ολόκληρης γενιάς νέων ανθρώπων, σε μια εξαιρετική μίνι σειρά πέντε επεισοδίων με τίτλο «It‘s sin» (είναι διαθέσιμη στον δωρεάν on demand κατάλογο Cosmote TV plus).
Είναι 1981 και στην αρχή της νέας δεκαετίας ο Ρίτσι (τον υποδύεται ο Ολι Αλεξάντερ), ο Ρόσκο (στον ρόλο ο πρωτοεμφανιζόμενος Ομάρι Ντάγκλας) και ο Κόλιν (τον υποδύεται ο επίσης πρωτοεμφανιζόμενος Κάλουμ Σκοτ Χάουελς) ξεκινούν μια νέα ζωή στο Λονδίνο. Ο Ολι μετακομίζει εκεί από τη Νήσο Γουάιτ, για να ξεκινήσει τις σπουδές του στη Νομική και να ζήσει επιτέλους φανερά ως γκέι. Ο νιγηριανής καταγωγής Ρόσκο εγκαταλείπει την οικογένειά του που δεν μπορεί να αποδεχτεί τις σεξουαλικές του προτιμήσεις.
Ο Ουαλλός Κόλιν έρχεται στην πρωτεύουσα για να εργαστεί σε οίκο ανδρικής ένδυσης της Savile Row. Προτού περάσει πολύς καιρός οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν και θα βρεθούν να συγκατοικούν σε ένα διαμέρισμα, στο οποίο δίνουν το όνομα «Ροζ Παλάτι», μαζί με τους επίσης φίλους τους, την καλόκαρδη, ενθουσιώδη και δυναμική Τζιλ (στον ρόλο η Λίντια Γουέστ) και την ήρεμη δύναμη της παρέας, τον Ας (ο «πρωτάρης» Ναθάνιελ Κέρτις).
Ζουν έντονα, χαίρονται τη σεξουαλικότητά τους, χορεύουν στους ξέφρενους ρυθμούς των ’80s, λάμπουν από νιάτα, έρωτα και ζωή. Και παράλληλα χτίζουν μια φιλία δυνατή και ουσιαστική, μια νέα οικογένεια της επιλογής τους, από την οποία δεν χρειάζεται να κρύβονται. Τα νέα για τον καινούργιο ιό που χτυπά την κοινότητα των γκέι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν τα παίρνει στην αρχή κανένας στα σοβαρά. «Δεν υπάρχει γκέι γρίπη», διακηρύσσει ο πνευματώδης Ρίτσι, «πιστεύετε ότι υπάρχει ιός που σκοτώνει μόνο τους γκέι; Υπολογίζει πως είσαι γκέι και σκοτώνει εσένα και κανέναν άλλο; Και οι αμφιφυλόφιλοι; Αρρωσταίνουν μέρα παρά μέρα;».
Η επιδημία όμως πλησιάζει και θα αλλάξει τις ζωές τους με τρόπους που δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. «Βλέπουμε πώς το διαχειρίζονται και πώς επιβιώνουν, αλλά και πώς γιορτάζουν τη ζωή τους μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι», σημειώνει ο δημιουργός της σειράς Ράσελ Τ. Ντέιβις, που έκανε εκτεταμένη έρευνα στα αρχεία ανθρωπιστικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνταν εκείνη την εποχή, συζήτησε με φίλους και γιατρούς, αλλά και άνοιξε τα συρτάρια των δικών του αναμνήσεων. «Ημουν εκεί», λέει, «και είδα αυτούς τους ανθρώπους και αγαπούσα αυτούς τους ανθρώπους. Ηταν καιρός να γράψω γι’ αυτούς».
Ενας από τους ανθρώπους τους οποίους θέλησε να τιμήσει με αυτή τη σειρά είναι η καλή του φίλη από εκείνα τα δύσκολα χρόνια Τζιλ Νάλντερ, ηθοποιός, η οποία υποδύεται τη μητέρα της τηλεοπτικής Τζιλ, της νεαρής κοπέλας της οποίας τον χαρακτήρα ενέπνευσε. «Η Τζιλ ήταν πολύ πιο δραστήρια από εμένα, ήταν πολύ πιο έντιμη, γιατί πέρασε πολύ περισσότερο χρόνο σε πτέρυγες με ασθενείς του AIDS από ό,τι εγώ και κράτησε το χέρι ανθρώπων που πέθαιναν περισσότερο από εμένα. Και την αγαπώ γι’ αυτό», ομολογεί ο Ντέιβις.
«Αφανείς ήρωες»
«Ηταν μεγάλη η ευθύνη που ανέλαβα», παραδέχεται η Λίντια Γουέστ. «Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι αφανείς ήρωες. Και αντιμετώπισαν το ίδιο στίγμα που έφερε η ασθένεια […] Ανθρωποι σαν την Τζιλ είναι ήρωες και είναι ανιδιοτελείς και γενναιόδωροι και καλοί, όλα στο όνομα της αγάπης. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήθελαν χειροκρότημα. Η Τζιλ δεν έκανε ό,τι έκανε για κάποιον άλλο εκτός από τους ανθρώπους που βοήθησε, από αγάπη και φιλία».
Ολοι οι πρωταγωνιστές της σειράς συμφωνούν ότι είναι σημαντικό να ειπωθεί η ιστορία αυτή: για τους νεκρούς του AIDS, αλλά και για τις νεότερες γενιές. «Αυτοί οι άνθρωποι τους οποίους χάσαμε εκείνη την εποχή είναι ξεχασμένα πρόσωπα και φωνές. Δεν αναγνωρίζουμε πόσους ανθρώπους χάσαμε. Ο Ράσελ έγραψε χαρακτήρες που ξεχειλίζουν από ζωή, χρώμα, φαντασία, όνειρα και φιλοδοξίες. Και αυτό νομίζω θα εξανθρωπίσει την επιδημία του AIDS», τονίζει ο Κάλουμ Σκοτ Χάουελς.
«Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε μερικούς από τους τρόπους με τους οποίους η ομοφοβία επιβιώνει και πώς η κρίση του AIDS επηρέασε μια τόσο μεγάλη κοινότητα. Με πολλούς τρόπους αυτή η κληρονομιά υπάρχει ακόμη και νομίζω ότι η σειρά μπορεί να ρίξει φως σε ένα θέμα για το οποίο δεν συζητάμε πολύ. Και αυτό το κάνει λέγοντας μια συγκινητική και όμορφη ιστορία για αληθινούς ανθρώπους με τους οποίους ο καθένας μπορεί να συνδεθεί», λέει ο Ολι Αλεξάντερ.
«Υπήρχε στίγμα και τόση ντροπή και προκατάληψη που συνόδευαν την ασθένεια […] Νομίζω ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ήταν απλοί άνθρωποι που είχαν πολλά να προσφέρουν στον κόσμο. Το εκπληκτικό με αυτό που έκανε ο Ράσελ είναι πως, παρότι στην προμετωπίδα της ιστορίας είναι η επιδημία, την ίδια στιγμή επικεντρώνεται σε μια παρέα νέων ανθρώπων που ζουν τις ζωές τους, έχουν φιλοδοξίες και όνειρα. Και πιστεύω ότι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να τιμήσει κανείς αυτούς τους ανθρώπους. Επίσης, ελπίζω ότι η σειρά θα προκαλέσει κάποιου είδους συζήτηση μεταξύ των γενεών για την εμπειρία του να είσαι γκέι. Για τις νεότερες γενιές θα είναι σημαντικό να μάθουν πώς φτάσαμε ώς εδώ», σημειώνει ο Ομάρι Ντάγκλας.
Παρ’ όλα αυτά, το «It‘s a sin» δεν είναι μια σκοτεινή, καταθλιπτική σειρά. Είναι γεμάτη μουσική, δυναμισμό, χρώμα, νεανική ορμή, είναι σαν μια ατελείωτη γιορτή της ζωής και της χαράς και ταυτόχρονα είναι συγκινητική, ανθρώπινη, τρυφερή. «Αυτή η περίοδος ήταν πολύ σκληρή για πολλούς ανθρώπους, αλλά είναι οι στιγμές χαράς που τελικά την ορίζουν. Είναι η αντίσταση και η προθυμία των ανθρώπων να συνεχίσουν να ζουν. Και νομίζω είναι πολύ σημαντικό να το γιορτάζουμε αυτό», σημειώνει ο Ολι Αλεξάντερ.
«Είναι μια πολύ θλιβερή ιστορία, κυρίως επειδή είναι αληθινή, αλλά όταν γυρίζαμε το σόου το θέμα δεν ήταν ο θάνατος, αλλά μια ομάδα ανθρώπων που αγαπούν ο ένας τον άλλο», λέει ο Ναθάνιελ Κέρτις και η Λίντια Γουέστ διαβεβαιώνει ότι οι τηλεθεατές θα δουν «την αξία της φιλίας. Τη σημασία του να δημιουργείς δεσμούς με ανθρώπους με τους οποίους συνδέεσαι με διάφορους τρόπους» και προσθέτει: «Είναι εύκολο να παίζεις σε μια τραγωδία, να υποκρίνεσαι την απώλεια και τη θλίψη. Αλλά δεν είναι αυτό η ζωή. Δεν ζούμε έτσι, προχωράμε. Κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα και έχουμε να αντιμετωπίσουμε διάφορες καταστάσεις. Η ζωή προχωράει και προσπαθείς να βρεις τη χαρά στα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι περνούσαν υπέροχα και είχαν μια απίστευτη ζωή. Μπορεί όλο αυτό να έχει στο φόντο μια απαίσια ασθένεια, αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε τη χαρά και τη διασκέδαση και τον ρυθμό της ζωής. Και αυτό συμβαίνει σε αυτή τη σειρά».
Η «τελετουργία»
Για να μπορέσουν να μπουν στον ρυθμό και στην ατμόσφαιρα των ’80s, οι πρωταγωνιστές πέρασαν πολύ χρόνο ακούγοντας τη μουσική της δεκαετίας, αρχικά ο καθένας μόνος του και στη συνέχεια όλοι μαζί, επιλέγοντας με τη σειρά τα αγαπημένα τους τραγούδια. Σταδιακά έγινε κάτι σαν τελετουργία να συναντιούνται έξω από τα τροχόσπιτά τους καθημερινά πριν από το γύρισμα και να χορεύουν όλοι μαζί.
Η σειρά προβλήθηκε στο βρετανικό Channel 4 αφού την είχαν απορρίψει BBC One και ITV θεωρώντας «δύσκολο» το θέμα της. Το «It‘s a sin» έγινε δεκτό στη Βρετανία με ενθουσιασμό και έλαβε εξαιρετικές κριτικές. Το πρώτο επεισόδιο παρακολούθησαν 1,6 εκατ. τηλεθεατές. Ολα τα επεισόδια ανέβηκαν στην πλατφόρμα All 4 του καναλιού και μέσα σε λίγες μέρες είχαν 6,5 εκατ. views παίρνοντας τον τίτλο της πιο binged-watched νέας σειράς στην ιστορία της πλατφόρμας. Η μεγαλύτερη συνεισφορά της ωστόσο είναι το γεγονός ότι λειτούργησε αφυπνιστικά για μεγάλο μέρος του πληθυσμού και προκάλεσε αξιοσημείωτη αύξηση στα τεστ HIV στη χώρα.