Οι αμύητοι μάλλον δεν τη γνωρίζουν καν, όμως η Κολίν Ντόραν είναι κάτι παραπάνω από μια επιτυχημένη δημιουργός κόμικς. Ενδεικτικά, εκείνη εικονογράφησε την αυτοβιογραφία του θρύλου της Ενατης Τέχνης, Σταν Λι, που έγινε μπεστ σέλερ των New York Times. Για τη διασκευή του διηγήματος «Snow, Glass, Apples» του Νιλ Γκάιμαν τιμήθηκε με βραβείο Eisner (το «Οσκαρ» των κόμικς), ενώ ήταν μια από τις πρώτες γυναίκες κομίστες (όσο άδικο κι αν ακούγεται αυτό) που συνεργάστηκε με τη Marvel και την DC, σχεδιάζοντας ήρωες όπως ο Spiderman και η Wonder Woman. Το πρώτο εγχείρημά της, η σειρά επιστημονικής φαντασίας «A Distant Soil», ξεκίνησε όταν η Ντόραν ήταν δώδεκα ετών και έφτασε να θεωρείται ορόσημο στο είδος. Δεν είναι παράξενο που η Αμερικανή προσκλήθηκε αυτή την εβδομάδα από την Athens Comics Library και την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα για να μιλήσει για το έργο της στο ελληνικό κοινό και να παρουσιάσει ένα εργαστήριο κόμικς.
Ο Aquaman
Τα πράγματα δεν ήταν πάντα ρόδινα. Οι γονείς της ήταν φτωχοί και η Ντόραν αγόραζε κόμικς πουλώντας μπουκάλια που έβρισκε στα σκουπίδια. Ο αγαπημένος της υπερήρωας ήταν ο Aquaman και από εκείνον εμπνεύστηκε το «A Distant Soil». Γενικά, προτιμούσε τους χαρακτήρες της DC γιατί έμοιαζαν πιο χαρούμενοι και πιο θετικοί από τους συναδέλφους τους στη Marvel, που κόστιζαν και ακριβότερα. Κάπως έτσι, διηγείται στην «Κ» η Ντόραν, «διάβαζα τεύχη της σειράς “Adventure Comics” και “Justice League” γιατί μπορούσα να γίνω συνδρομήτρια και να τα παραλαμβάνω στο σπίτι. Οταν μετακομίζαμε έξω από την πόλη, εκείνες οι συνδρομές ήταν η σανίδα σωτηρίας μου. Και όταν κατάφερα να αποκτήσω δουλειά και αυτοκίνητο, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να οργώνω τα παλαιοπωλεία για παλιά κόμικς. Δεν με ένοιαζε αν ήταν σε καλή κατάσταση. Ηθελα απλώς να τα διαβάσω».
Την ανακάλυψε ο ομότεχνός της Κιθ Γκίφεν, όταν είδε τα σχέδιά της σε ένα φανζίν και την κάλεσε να δουλέψει στην DC. Μέσα σε λίγα χρόνια ήρθε και το ντεμπούτο στη Marvel, για το πρότζεκτ «Swords of the Swashbucklers», το 1986, και με τα πολλά προέκυψαν συνεργασίες με ονόματα βαριά όσο του Αλαν Μουρ και του Γουόρεν Ελις. Η Ντόραν θα άφηνε πίσω της τους μικρούς εκδοτικούς οίκους, κάτι που δεν την πείραξε και τόσο. «Ολοι φέρονται λες και ό,τι συμβαίνει σε μια μεγάλη εταιρεία συνιστά μια οικουμενική εμπειρία, που πρέπει να γνωρίζουμε και να βιώνουμε με τον ίδιο τρόπο», εξηγεί. «Μου έλεγαν πόσο τρομακτικό θα είναι να δουλεύω στη Marvel και πόση ασφάλεια προσφέρουν οι μικρές εκδόσεις. Η πρώιμη εμπειρία μου όμως από αυτές ήταν τρομακτική. Σε μια περίπτωση, ένας εκδότης είχε προσπαθήσει να απειλήσει τη Marvel γιατί δεν ήθελε να φύγω από την εταιρεία του. Η Marvel με προσέλαβε κι ένας από τους υπευθύνους της μου έδωσε κάποτε συστατική επιστολή για την τράπεζα, ώστε να πάρω δάνειο και να αγοράσω σπίτι. Γενικά, μου έχουν φερθεί καλύτερα στις mainstream εκδόσεις. Η αυτονομία του καθενός ποικίλλει, όμως έχεις να κάνεις με ανθρώπους και όλα εξαρτώνται από τη σχέση μαζί τους».
Μιλώντας για αυτονομία, η Κολίν Ντόραν έχει συμπεριληφθεί συχνά σε λίστες με τις «κορυφαίες γυναίκες δημιουργούς κόμικς». Θεωρεί μήπως ότι τέτοιοι χαρακτηρισμοί, που ταξινομούν τη γυναικεία επιτυχία ως κάτι ιδιαίτερο, αντανακλούν ή αντίθετα καθορίζουν την πραγματικότητα; «Καμιά φορά εύχομαι να μη μου κάνουν την ερώτηση, ώστε το ζήτημα να εξαφανιστεί», αποκρίνεται. «Αντιλαμβάνομαι ότι τα ιστορικά συμφραζόμενα έχουν σημασία, ωστόσο οι άνδρες μιλούν περισσότερο για τη δουλειά τους από ό,τι εγώ, που χρειάζεται να την περιγράφω με βάση το γεγονός ότι είμαι γυναίκα. Με ενοχλεί που έπειτα από τόσο καιρό πρέπει ακόμα να εξηγώ το δικαίωμά μου να βρίσκομαι στον χώρο που έχω κερδίσει».
Και τι πιστεύει για τις υπερηρωίδες όπως η Wonder Woman, που ποτέ δεν τις βλέπουμε να κάνουν μια «άσχημη» εμφάνιση; «Αν θέλετε να μάθετε γιατί συμβαίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να ορίσουμε τι εννοείτε λέγοντας “άσχημη”», απαντάει η Κολίν Ντόραν. «Δεν αναρωτιέστε γιατί επιλέχθηκε η Γκαλ Γκαντότ για να υποδυθεί την ηρωίδα στην ταινία; Ισως έπρεπε να ζυγίζει περισσότερο ή να είναι κοντή. Οταν μεγάλωνα στη δεκαετία του ’70, η εποχή ήταν σκληρή και ζοφερή. Το μόνο που βλέπαμε ήταν μαυρίλα, μιζέρια και σκοτάδι. Προτιμούσα λοιπόν τη Wonder Woman από τον “Ταξιτζή”. Ηθελα τα πράγματα να είναι εξιδανικευμένα. Ηθελα γκλάμουρ, συγκίνηση και δράση από έναν άλλο κόσμο. Αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί αναζητούν στους υπερήρωες μια αντανάκλαση του εαυτού τους, αλλά όχι εγώ. Δεν θέλω να διαβάσω για εμένα. Με ξέρω ήδη και δεν χρειάζομαι τέτοιου είδους επιβεβαίωση».