Από τη Βενετία και τη Ρώμη της Αναγέννησης της προηγούμενης εβδομάδας, στην Ιαπωνία, την ίδια περίπου εποχή. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι η εξής: «γιουκάκου» – η συνοικία «της ευχαρίστησης», κοινώς η περιοχή με τα κόκκινα φανάρια. Ο Ασάι Ριόι, συγγραφέας της περιόδου Εντο, προσδίδει στα γιουκάκου μια ιδιαίτερα ποιητική ονομασία: τα αποκαλεί «ουκίγιο», δηλαδή «κόσμοι που επιπλέουν».
Οπως γράφει στην εικονογραφημένη «Ιστορία του αγοραίου έρωτα» (εκδ. Thames & Hudson, προσεχώς στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καπόν) η Κέιτ Λίστερ, οι κόσμοι που επιπλέουν σύντομα ανέδειξαν ένα νέο είδος ιαπωνικής τέχνης, τις Ουκίγιο-ε, που σήμαινε «εικόνες του κόσμου που επιπλέει».
Οι Ουκίγιο-ε ήταν ξυλογραφίες που αναπαριστούσαν τη ζωή στις συνοικίες των απολαύσεων· οι πόρνες, οι πελάτες τους και αργότερα οι γκέισες ανθούσαν στον κόσμο που επιπλέει.
«Η πασίγνωστη λέξη “γκέισα”», γράφει η Λίστερ, «μεταφράζεται σε “καλλιτέχνις”. Παρότι υπήρξαν προσπάθειες να διαχωριστεί η σύγχρονη γκέισα από τη σεξουαλική εργασία, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί η κοινή τους ιστορία. Καλλιτέχνις ή μη, η γκέισα γεννήθηκε στις συνοικίες των απολαύσεων της Ιαπωνίας του Εντο».
Ο εξωτισμός της Απω Ανατολής άλλων εποχών, εποχών μέγιστης σκληρότητας φυσικά, ειδικά για τις γυναίκες. Ολο αυτό το χαμένο στον χρόνο σκίρτημα του κόσμου που επιπλέει δείχνει και μιαν ανοχή, μια κατανόηση, μια φιλοξενία στα λεγόμενα «χαμηλά» πάθη που καταδυναστεύουν τον άνθρωπο: δεν θα τον καταβυθίσουν στα έγκατα της Γης, σε μια φλογισμένη κόλαση, αλλά θα τον κάνουν ανάλαφρο και ανάερο – επιπλέοντας μαζί τους σε κάποιο μυστικό νερό. Το ότι πολλοί πνιγόμαστε σε αυτά τα μυστικά νερά είναι δικό μας σφάλμα, όχι των υδάτων.
Οι «κόσμοι που επιπλέουν» σηματοδοτούν και μιαν αποθέωση της μεταφοράς, σε αντίθεση με τα περίφημα καντονέζικα μπορντέλα της Κίνας, τα οποία αποκαλούνταν «βάρκες λουλουδιών» επειδή κυριολεκτικά επέπλεαν στον ποταμό Γιάνγκζε Δέλτα: οι πελάτες έσμιγαν με την κοπέλα πάνω στη βάρκα, ενώ ήταν εν πλω. Για τον Ασάι Ριόι, «ουκίγιο» σήμαινε εφήμερη ικανοποίηση αλλά όχι με την έννοια του ρηχού και του επιφανειακού. Σήμαινε να ζεις στην παρούσα στιγμή, να απεγκλωβίζεσαι από τις άγκυρες της καθημερινότητας. Ο ίδιος ο Ριόι περιγράφει τον εφήμερο ηδονισμό που πρόσφερε ο κόσμος που επιπλέει ως εξής: «Να ζούμε μόνο για τη στιγμή, να δίνουμε όλο μας τον χρόνο στις απολαύσεις του φεγγαριού, του χιονιού, των κερασιών και των φύλλων σφενδάμου. Να τραγουδάμε, να πίνουμε σάκε, να αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλο, απλώς να παρασυρόμαστε. Ποτέ να μη νοιαζόμαστε αν έχουμε χρήματα ή όχι, ποτέ να μην έχουμε λύπη στην καρδιά μας. Σαν ένα φυτό που κινείται στο ρεύμα του ποταμού· αυτό είναι το ουκίγιο – ο κόσμος που επιπλέει».