«Θα προτιμούσα να μην κάνουμε Πάσχα στο χωριό για να κάνουμε ένα καλό καλοκαίρι». «Είναι προτιμότερο να στείλουμε τον κόσμο στα χωριά του σε εξωτερικούς χώρους το Πάσχα παρά να τον αφήσουμε σε εσωτερικούς χώρους στα μεγάλα αστικά κέντρα, σε παρέες, μέσα σε διαμερίσματα». «Θα ξαναφουντώσει ο κορωνοϊός στην περίπτωση που επιτραπούν οι μετακινήσεις προς την επαρχία το Πάσχα». «Ο κόσμος έχει κουραστεί, αναζητείται διέξοδος αποσυμπίεσης». «Πρέπει να θυσιάσουμε το Πάσχα».
Λοιμωξιολόγοι, πνευμονολόγοι, επιδημιολόγοι, παρελαύνουν στα τηλεοπτικά στούντιο και στα σόσιαλ μίντια και εκφράζουν απόψεις που μοιάζουν με συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, την ώρα που οι πολίτες περιμένουν το σύνθημα για να… σπάσουν τα δεσμά τους. Συγγενείς, φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι, μικροί και μεγάλοι, ονειρεύονται τραπέζια στην εξοχή, σούβλες να περιστρέφονται παραδίπλα, παρτέρια γεμάτα λουλούδια, χώμα και θάλασσα, ορίζοντα. Κυρίως ορίζοντα. Να ταξιδεύει το βλέμμα, να γαληνεύει.
Βέβαια, όσο εξελίσσεται η συζήτηση για την πασχαλινή έξοδο σαν σκωτσέζικο ντους, η πραγματικότητα παραμένει αμείλικτη κλείνοντας απότομα όποιο παράθυρο πάει να ανοίξει. Γράφεται και λέγεται διαρκώς ότι διανύουμε τα τελευταία μέτρα των σκληρών περιορισμών. Αν πράγματι είναι έτσι –προσωπικά δυσκολεύομαι να το πιστέψω–, τότε αυτά μοιάζουν με την οδό του μαρτυρίου. Είναι τα πιο επώδυνα για όλους αλλά κυρίως για όσους χάνουν τους ανθρώπους τους, για όσους ταλαιπωρούνται από τον κορωνοϊό, για τους υγειονομικούς που δίνουν μάχη στην πρώτη γραμμή.
Αλλά ας μείνουμε στην έξοδο του Πάσχα, μιας κι αυτό φαίνεται να είναι το μεγάλο ερώτημα των ημερών. Πάσχα στο χωριό ή Πάσχα στην πόλη; Πάσχα στην αυλή ή Πάσχα στο μπαλκόνι;
Πέρυσι κάναμε Ανάσταση και τσουγκρίσαμε αυγά μέσω Skype, ψήσαμε στη βεράντα του τετάρτου ορόφου, στέλναμε ευχές στους απέναντι, και λέγαμε «άντε του χρόνου στα χωριά μας», με την αισιόδοξη σκέψη ότι το Πάσχα του ’21 θα είναι το Πάσχα της μεγάλης φυγής.
Τελικά μπορεί να είναι το Πάσχα της μεγάλης ευθύνης και τις επόμενες μέρες κληθούμε να κάνουμε άλλη μια «θυσία», πάντα, με την προσδοκία της Ανάστασης.