Κλείνει αυτή η μικρή «τριλογία του μπορντέλου», μέσα από το βιβλίο της Τζέιν Λίστερ «Η ιστορία του αγοραίου έρωτα» (το βιβλίο θα εκδοθεί προσεχώς στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καπόν), με μία ακόμα επίσκεψη στην Απω Ανατολή. «Η Ιαπωνία μας καλεί», σχολιάζει ο κύριος Γκρι. «Και δεν θέλει πολύ για να τρέξουμε κοντά της», συμπληρώνει.
Ο λόγος για έναν απλό βουδιστικό ναό στο Τόκιο, τον Γιοκάν-τζι. Χρονολογείται περί τα μέσα του 17ου αιώνα και την περίοδο του Eντο (1603-1868).
Εχει αυτήν τη λεπτή ομορφιά των παραδοσιακών ιαπωνικών κτισμάτων, αυτών που αποθέωσε στο περίφημο «Εγκώμιο της σκιάς» ο μεγάλος Τανιζάκι (επιλέγοντας, όμως, να ζει σε δυτικού τύπου σπίτι για καθαρά πρακτικούς λόγους). Οι λεπτές γραμμές εν μέσω μιας φύσης που έχεις πάντοτε την αίσθηση ότι δένει με μιαν ιδιαίτερη, εσωτερική αρμονία, με τους ανθρώπους.
Ο συγκεκριμένος ναός έχει και μιαν άλλη ονομασία στα ιαπωνικά: «Ο πεταμένος ναός». Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό. Κάποτε βρισκόταν στην καρδιά της «συνοικίας της ευχαρίστησης», αυτού που εμείς αποκαλούμε «κόκκινα φανάρια».
Χιλιάδες πόρνες ζούσαν και εργάζονταν ολόγυρά του. Και χιλιάδες είναι θαμμένες εκεί, όταν δεν υπήρχαν χρήματα για τα έξοδα της κηδείας. Ο θρύλος λέει ότι τα κορμιά τους τυλίγονταν σε ψάθινα στρώματα από τους ιδιοκτήτες των μπορντέλων και αφήνονταν στην πίσω πόρτα για να τα ξεφορτωθούν.
Η Λίστερ γράφει πως υπάρχει αναμφίβολα κάποια αλήθεια σε αυτό, όμως πολλές από αυτές τις γυναίκες χάθηκαν στον μεγάλο καταστροφικό σεισμό του 1855 και τάφηκαν εκεί μαζικά.
Ολο αυτό ακούγεται πολύ στενάχωρο. Ωστόσο, υπάρχει μια ζεστή λεπτομέρεια: σήμερα, οι άνθρωποι καίνε θυμιάματα εκεί και αφήνουν ως δώρα χτένες μαλλιών και λουλούδια στους τάφους, προσφορά στη μνήμη των απόκληρων νεκρών τόσο πολλά χρόνια μετά.
Μια πλάκα έξω από τον ναό παρέχει και μια σύντομη ιστορία της περιοχής και ορισμένων από τα πρόσωπα που έζησαν εκεί. Πρόσωπα με σώματα που υποτίθεται ότι προσέφεραν την ηδονή αλλά που «πετάχτηκαν» στο νεκροταφείο της περιοχής. Περιέχει επίσης αράδες γραμμένες από μια πόρνη ονόματι Χαναμάτα Χαναγιόι (Hanamata Hanayoi): «Γεννήθηκα για να ζήσω στην κόλαση και να ταφώ στον ναό Γιοκάν-τζι».
Ο κύριος Γκρι επιστρέφει στο απόσπασμα που έχει η Λίστερ ως προμετωπίδα στο κεφάλαιο για την περίοδο Εντο στην Ιαπωνία. Κάτι σαν ύστατος χαιρετισμός σε όλα αυτά τα άγνωστα κορίτσια: «Χαλαρώνοντας τη σάρπα του ποταμού Γιοσίνο, συνενώνοντας τα βουνά Ιμο και Σε, απλώνοντας το κράσπεδο του όρους Τσουκούμπα – έτσι κάνουν οι εραστές, τυλιγμένοι μέσα σ’ ένα πέπλο ομίχλης, σκορπώντας ένα στρώμα λουλουδιών, καθώς τεντώνονται για να πιάσουν ένα μαξιλάρι».