Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης γεννήθηκε το 1951 στη Δεσφίνα Φωκίδος. Εργάστηκε στη χημική βιομηχανία. Εξέδωσε έξι ποιητικά βιβλία, καθώς και ένα βιβλίο ιστορικής έρευνας για τη σφαγή στο Δίστομο το 1944 (Κρατικό Βραβείο Χρονικού – Μαρτυρίας το 2011). Επιμελήθηκε πέντε ανθολογίες ελληνικών ποιημάτων. Μετείχε στη σύνταξη της έντυπης εφημερίδας Book Press. Μεταφράστηκε στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά και αλβανικά. Διευθύνει το λογοτεχνικό περιοδικό «Εμβόλιμον». Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών. Τελευταίο του βιβλίο, η «Δίφορη μνήμη» (Πόλις, 2021).
Ποια βιβλία έχετε αυτό τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Τα ποιήματα» του Απόστολου Μελαχρινού.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Etienne από το «Germinal» του Ζολά, γιατί στην επαγγελματική μου ζωή υπήρξα συνδικαλιστής. Το ίδιο ιδεαλιστής. Το ίδιο αφελής.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Μέλπω Αξιώτη, Μάριο Χάκκα, Γιώργο Μαρκόπουλο και Léo Ferré.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Σημαντικά στοιχεία σχετικά με την Αυτοκρατορία της Νικαίας από το βιβλίο του Κ. Χατζηαντωνίου «Το στέμμα των αυγών».
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
«Ο μαιτρ και η Μαργαρίτα» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
«Το κόκκινο ιππικό» του Ισαάκ Μπάμπελ.
Πού σταματάει η αυτοβιογραφία και πού αρχίζει η μυθοπλασία στη «Δίφορη μνήμη»;
Ελάχιστα είναι τα σημεία μυθοπλασίας, ενυπάρχουν μόνον εκεί όπου θέλησα να δώσω τόνους λογοτεχνικότητας στην πραγματικότητα.
Μια πανσπερμία συναρπαστικών ιστοριών των ανθρώπων του γενέθλιου τόπου σας είναι, μεταξύ άλλων, το βιβλίο σας. Πώς συγκεντρώσατε αυτές τις ιστορίες;
Ενα μέρος προέρχεται από τη βιωμένη μνήμη μου. Το μεγαλύτερο μέρος των ιστοριών αποτελεί διαμεσολαβημένη μνήμη, κυρίως από αφηγήσεις της μάνας μου, την οποία ηχογραφούσα για καιρό, μάλιστα σε μία κασέτα μαγνητοφώνου ακούγεται η φωνή της και μαζί ο ήχος από τη βέργα που τίναζα λιόδεντρα, αφού το μαγνητοφωνάκι έγραφε καθώς μαζεύαμε πικρό καρπό.
Η μνήμη είναι και μια μορφή επινόησης; Είχατε αυτή την αίσθηση γράφοντας το βιβλίο;
Εχω γράψει τον στίχο: «Ο,τι θυμάμαι είμαι/ ή μήπως μετατρέπονται τα όνειρα σε μνήμη;» (το έβαλε μότο ο Ντίνος Κατσουρίδης στην αυτοβιογραφία του), συνεπώς ναι, πολλάκις η μνήμη είναι και μια μορφή επινόησης. Γράφοντας το βιβλίο είχα την αίσθηση ότι πολλά πραγματικά γεγονότα υπερέβαιναν την πραγματικότητα, ήταν απίστευτα, γι’ αυτό και παραθέτω τεκμηριώσεις από εφημερίδες της εποχής που αναφέρονται σε αληθινά γεγονότα του χωριού μου τα οποία πέρασαν στην ειδησεογραφία.