«Στην Πόλη, όπως μας πληροφορεί η Ηχώ (24 Απριλίου 1910), το Σάββατο πριν του Θωμά, το “Νέον Σάββατον” όπως το ονόμαζαν οι Πολίτισσες, επικρατούσε η συνήθεια οι γυναίκες να πηγαίνουν στο λουτρό (λουτρό της Ηρας), πιστεύοντας πως έτσι θα μπορούσαν να διατηρηθούν πάντα νέες». Περισσότερες πληροφορίες για την επιδίωξη της αιώνιας νιότης δεν αποκαλύπτονται στο βιβλίο της Σούλας Μπόζη που μόλις κυκλοφόρησε, και όποια αναγνώστρια αναζητάει κάτι τέτοιο, μάλλον θα απογοητευθεί.
Η ερευνήτρια – λαογράφος, πολυγραφότατη Κωνσταντινουπολίτισσα, κάνει και σε αυτή την έκδοση αυτό που γνωρίζει πολύ καλά. Μας ταξιδεύει σε μνήμες και τόπους, σε σπίτια Ρωμιών της Πόλης και της Μικράς Ασίας, σε παραδόσεις και καθημερινές συνήθειες, σε ταπεινά τραπέζια και γιορτινά έθιμα, σε αρχοντόσπιτα και σε κατώγια. Στη Θράκη και στην Ιωνία, στα μέρη της Καππαδοκίας, στο κοσμοπολίτικο Πέραν και στην Κερασούντα, στη Σμύρνη και στ’ Αϊβαλί, σε λαϊκές ταβέρνες, πολυτελή εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία και καπηλειά, συλλέγει ψηφίδες της ελληνικής διατροφικής παράδοσης, παρουσιάζει την πορεία της και τους πρωταγωνιστές της, φέρνει στο φως άγνωστες ιστορίες, πρακτικές για τη συλλογή και τη διατήρηση της τροφής, προϊόντα και παρασκευές, θυμίζει ξεχασμένες λέξεις πλουτίζοντας το λεξιλόγιο του πολιτισμού της γεύσης.
Στις περίπου 500 σελίδες του βιβλίου, ο ερασιτέχνης λαογράφος θα ανακαλύψει επίσης πολλές αναφορές στον τρόπο προετοιμασίας του πασχαλινού τραπεζιού, που σε αρκετές περιπτώσεις ελάχιστα έχει αλλάξει. «Ο Γερμανός ταξιδιώτης ιερομόναχος Stefan Gerlach το 1576 παρευρέθηκε σε πασχαλινό γεύμα στην Κωνσταντινούπολη, καλεσμένος στην οικία του μεγάλου ρήτορα Ιωάννη Ζυγομαλά: “Στο τραπέζι σερβίρεται αρνί παραγεμισμένο με ρύζι και καρυκεύματα, συνοδεία οίνου, και όχι οβελίας κατά την ελλαδική συνήθεια”, παρατηρεί επιβεβαιώνοντας την παραπάνω διαφορά».
Στην Πάνορμο, παραλιακή πόλη στις νότιες ακτές της Προποντίδας, το Πάσχα έφτιαχναν γεμιστό αρνί με συκωταριά, ρύζι και άνηθο, «για να γιομίσει το σπίτι μπερεκέτι», όπως έλεγαν. Σήμερα, σε πολλά μέρη της Ελλάδας το γεμιστό αρνί είναι αδιαπραγμάτευτο. Το «βυζαντί» της Καρπάθου, το «λαμπριάτι» της Ανδρου, το «πατούδι» γεμιστό κατσίκι της Πάρου. Ο γευστικός πολιτισμός ως ένα νήμα που ενώνει εποχές, τόπους, γενιές. Η Σούλα Μπόζη και με αυτό το βιβλίο της, βοηθάει να μην κοπεί.