Υπάρχει μια σκηνή προς το τέλος τού «The Father», όπου ο Αντονι, ο ηλικιωμένος πρωταγωνιστής της ταινίας, έχοντας πια ολοκληρώσει έναν κύκλο περιπλάνησης στις μνήμες του που σβήνουν, βάζει τα κλάματα αποζητώντας τη μητέρα του. Είναι ένα συγκλονιστικό ενσταντανέ με τον προηγουμένως αυστηρό, σχεδόν αυταρχικό γέροντα, ο οποίος μέσα σε δευτερόλεπτα γίνεται ξανά παιδί. Η αλλαγή δεν αισθητοποιείται μόνο στα λόγια αλλά και στο σώμα και στο πρόσωπο του σπουδαίου Αντονι Χόπκινς, που πριν από μερικές εβδομάδες έγινε, στα 83, ο γηραιότερος ηθοποιός που κερδίζει το βραβείο Οσκαρ για μια ερμηνεία του.
Αν επρόκειτο για οποιονδήποτε άλλο, πιθανώς να είχε ξεσπάσει και μίνι σκάνδαλο στον χολιγουντιανό μικρόκοσμο, όπου θεωρούνταν δεδομένη η βράβευση του πρόωρα εκλιπόντος Τσάντγουικ Μπόουζμαν, ενώ η επικράτηση του Χόπκινς ήταν αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη έκπληξη της φετινής τελετής. Ο ίδιος ο αδελφός του Μπόουζμαν, ωστόσο, έσπευσε να συγχαρεί την επομένη τον Χόπκινς για τη «δίκαιη» νίκη του και κάπου εκεί σταμάτησαν οι όποιοι ψίθυροι.
Ο τελευταίος άλλωστε είναι ένας από τους δυο-τρεις σπουδαιότερους εν ζωή αστέρες του κινηματογράφου και το γεγονός ότι μπορούμε ακόμα να τον απολαμβάνουμε στην οθόνη μοιάζει με ευλογία. Τέτοια πάντως ήταν για εκείνον η συγκυρία που έφερε στον δρόμο του τον Λόρενς Ολίβιε το μακρινό 1965. Ο Βρετανός ηθοποιός εντόπισε το ταλέντο του και έγινε μέντοράς του στη σκηνή του θεάτρου, η οποία πάντως ποτέ δεν τον ικανοποίησε.
Προκαλώντας τρόμο
Ο πραγματικός προορισμός του Χόπκινς ήταν το σινεμά, το οποίο έμελλε να υπηρετήσει ανελλιπώς τις επόμενες πέντε και πλέον δεκαετίες. Εκεί σταδιακά η μοναδική του ταυτότητα, κάτι ανάμεσα στο απόλυτο βρετανικό στυλ και μια σχεδόν ανατριχιαστική ικανότητα να προκαλεί… τρόμο, έγινε σήμα κατατεθέν. «Δεν ξέρω γιατί, όμως πάντα γνώριζα τι φοβίζει τους ανθρώπους. Οταν ήμουν παιδί έλεγα την ιστορία του Δράκουλα στα κορίτσια της γειτονιάς, κάνοντας και τον χαρακτηριστικό συριστικό ήχο (σ.σ. αυτόν από τη “Σιωπή των Αμνών”) και πάντα έφευγαν τρέχοντας», είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του. Πράγματι, ως Χάνιμπαλ Λέκτερ, ρόλος ο οποίος του χάρισε και το πρώτο του Οσκαρ, ο Ουαλλός ηθοποιός κατάφερε να χαράξει το απόκοσμο βλέμμα του βαθιά στο μυαλό των θεατών· μια στιγμιαία λάμψη του, η οποία ωστόσο είναι αρκετή για να παγώσει το αίμα, βλέπουμε και σε μια σκηνή τού «Τhe Father».
Γενικώς, σε αυτό το αναπάντεχο φετινό διαμάντι του Φλόριαν Ζέλερ, υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως ο ίδιος ο Χόπκινς έχει βάλει τον εαυτό του στον ρόλο πολύ περισσότερο από όσο συμβαίνει με έναν τυπικό πρωταγωνιστή. Αυτό βέβαια έχει εν μέρει να κάνει με την προσωπική του μέθοδο, η οποία περιλαμβάνει εξαντλητική μελέτη του σεναρίου –σε μερικές περιπτώσεις έως και 200 φορές–, έτσι ώστε τα λόγια του χαρακτήρα να βγαίνουν πλέον φυσικά, δίχως την παραμικρή σκέψη. Από την άλλη, και μόνο η φύση του ρόλου προοικονομεί έναν κάποιον απολογισμό. Το πρωινό πριν από την απονομή των Οσκαρ, ο Χόπκινς δημοσίευσε ένα βίντεο από την επίσκεψη στον τάφο του πατέρα του στην Ουαλλία, με τον ίδιο να απαγγέλλει το ποίημα «Do Not Go Gentle Into That Good Night Night» του Ντίλαν Τόμας, προς τιμήν του. Παλιότερα είχε δηλώσει πως οι αξίες της εργατικής τάξης, με τις οποίες προσπάθησε να τον γαλουχήσει ο (αρτοποιός) πατέρας του, συχνά τον έπνιγαν: «Οποτε νιώθω πως ίσως είμαι διαφορετικός ή εκλεκτός, σκέφτομαι τον πατέρα μου και θυμάμαι τα χέρια του – τα σκληρά, διαλυμένα από τη δουλειά χέρια του».
Εκείνος πάντως υπήρξε πάντα καλλιτεχνική φύση. Εκτός του σινεμά και του θεάτρου, ο σερ Αντονι Χόπκινς είναι επίσης συνθέτης κλασικής μουσικής αλλά και παθιασμένος ζωγράφος. Τη στιγμή που ανακοινωνόταν η νίκη του (και) στα φετινά βραβεία BAFTA, αυτός βρισκόταν στο στούντιό του: «Ημουν πασαλειμμένος από πάνω μέχρι κάτω με μπογιές και άκουσα κάτι κραυγές θριάμβου από το καθιστικό. Δεν έδωσα σημασία, νόμιζα ότι μπήκε γκολ στο ποδόσφαιρο…».