Ερωτας και τέρατα
(Love and Monsters) ★★★
ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ (2021)
Σκηνοθεσία: Μάικλ Μάθιους
Ερμηνείες: Ντίλαν Ο’ Μπράιαν,
Τζέσικα Χένγουικ, Μάικλ Ρούκερ
Οπως έχουμε δει και στο παρελθόν, το «μετα-αποκαλυπτικό» κινηματογραφικό υποείδος προσφέρεται και για επιπλέον εκδοχές πέρα από εκείνη του κλασικού δυστοπικού θρίλερ. Κάπως έτσι, και στον δρόμο που χάραξαν ταινίες όπως το ξεκαρδιστικό «Zombieland» ή το πιο πρόσφατο «Οι νεκροί δεν πεθαίνουν» του Τζιμ Τζάρμους, το νέο φιλμ του Netflix μάς συστήνει έναν κόσμο όπου το ανθρώπινο είδος έχει σχεδόν εξαλειφθεί και η κυριαρχία του πλανήτη έχει περάσει σε αιμοβόρα τέρατα. Το πώς φτάσαμε ώς εδώ, απλό: όταν η Γη απειλείται από έναν πελώριο αστεροειδή, οι άνθρωποι επιχειρούν να τον αντιμετωπίσουν με χημικούς… πυραύλους. Το σχέδιο ωστόσο θα γυρίσει μπούμερανγκ, με τα χημικά να πέφτουν στη Γη επηρεάζοντας τα ζώα του πλανήτη, πολλά από τα οποία μεταμορφώνονται σε πελώρια τέρατα που σκορπούν τον όλεθρο.
Σύντομα οι ελάχιστοι που έχουν γλιτώσει καταφεύγουν κάτω από το έδαφος προκειμένου να σωθούν. Σε ένα τέτοιο υπόγειο μπούνκερ συναντούμε τον πρωταγωνιστή μας, τον Τζοελ, ο οποίος ζει εκεί παρέα με άλλους επιζώντες, έχοντας χάσει τους δικούς του. Μοναδικός του δεσμός με την παλιά ζωή είναι η Εϊμι, ο μεγάλος του έρωτας, ο οποίος όμως πια βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά σε άλλο καταφύγιο. Μη μπορώντας να περιμένει άλλο, εκείνος θα ξεκινήσει μόνος του ένα γεμάτο κινδύνους ταξίδι στην επιφάνεια, προκειμένου να τη συναντήσει. Χρησιμοποιώντας σαν βασικά συστατικά το μαύρο χιούμορ και μερικές εξαιρετικά στημένες σεκάνς δράσης, το φιλμ καταφέρνει να μας ταξιδέψει σε έναν δικό του κόσμο που μοιάζει αρκετά με εκείνον των… δεινοσαύρων. Καθόλου τυχαία πηγή έμπνευσης αποτελούν προφανώς και οι περιπέτειες του «Τζουράσικ Παρκ» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, με το κάπως σχηματικό –αλλά δυστυχώς όχι και τόσο ανακριβές– μήνυμα «Η φύση εκδικείται» να είναι και εδώ γραμμένο με κεφαλαία γράμματα. Για να φθάσει, βέβαια, το σύνολο στο απαραίτητο επίπεδο αληθοφάνειας, χρειάστηκε η συνδρομή των εξαιρετικών και υποψήφιων στα φετινά Οσκαρ ειδικών εφέ, που καταφέρνουν να ζωντανέψουν τις δρεπανηφόρες μέλισσες, τους πετροσαλίγκαρους σε μέγεθος νταλίκας, τις διψασμένες για αίμα σαρανταποδαρούσες και όλα τα υπόλοιπα μεταλλαγμένα ζωντανά που βρίσκει στον δρόμο του ο Τζόελ.
Κατά τα λοιπά, όπως φανερώνει και ο περιγραφικά αφαιρετικός τίτλος της, η ταινία δεν παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά στα σοβαρά, προσπαθώντας για παράδειγμα να προσθέσει επίπεδα σε ένα σύνολο που παραμένει ανάλαφρο και διασκεδαστικό στη μεγαλύτερη διάρκειά του.