Διαστημικά παγόβουνα

3' 36" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εκείνο το χαρακτηριστικά ανοιξιάτικο βράδυ, πριν από 25 χρόνια, το κρύο ήταν ακόμη διαπεραστικό. Τα φώτα των λιγοστών αυτοκινήτων που μας προσπερνούσαν στην εθνική οδό Πατρών – Κορίνθου δεν μπορούσαν με τίποτα να μειώσουν τη λάμψη των άστρων του ουρανού. Κι εκεί πάνω, ανάμεσα στα άστρα του αστερισμού της Μεγάλης Αρκτου φάνταζε ξεκάθαρα το φωτεινό συννεφάκι που σημάδευε την παρουσία του κομήτη Χιακουτάκε. Εκείνο το Σαββατοκύριακο ο Χιακουτάκε προσπέρασε τον γαλάζιο πλανήτη μας με ταχύτητα που άγγιζε τις 150.000 χιλιόμετρα την ώρα, ενώ η ουρά του κάλυπτε μια έκταση 75 μοιρών στον σκοτεινό ουρανό. Αυτά τα απλά διαστημικά παγόβουνα, οι κομήτες, αντιμετωπίζονταν ανέκαθεν με φόβο και δεισιδαίμονες αντιλήψεις, γιατί εθεωρείτο ότι προέλεγαν ή ήταν η αιτία φυσικών θεομηνιών, πολιτικής αστάθειας, επιδημιών, πείνας, πολέμων και κάθε άλλου είδους καταστροφών. Εκείνο το Σαββατοκύριακο του 1996 τρεις δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο οδικό δίκτυο της χώρας μας, αλλά για κανέναν απ’ αυτούς δεν έφταιγε ο Χιακουτάκε, που μερικούς μήνες νωρίτερα τον είχε ανακαλύψει ένας Ιάπωνας ερασιτέχνης αστρονόμος. Ηταν κι αυτός απλώς ένας από τους χιλιάδες κομήτες που μας επισκέπτονται κατά καιρούς.

Ενα άλλο απ’ αυτά τα παγωμένα αντικείμενα μας επισκέπτεται ανελλιπώς κάθε 76 χρόνια, αφήνοντας πίσω του φοβισμένους ή και πανικόβλητους καμιά φορά τους γήινους παρατηρητές. Το 240 π.Χ. παρατηρήθηκε από Κινέζους αστρονόμους, ενώ το 87 π.Χ. παρατηρήθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα σε ηλικία μόλις 14 ετών. Αργότερα θεωρήθηκε η αιτία της πανώλης του 530 μ.Χ. στην Ευρώπη και το 684 στην Κίνα. Το 1066 η επιστροφή του «σήμανε» την καταστροφή και τον θάνατο του βασιλιά Χάρολντ της Αγγλίας στη μάχη του Χάστινγκς κατά των επιδρομέων Νορμανδών. Το 1222 ο Μογγόλος κατακτητής Τζένγκις Χαν τον θεώρησε σαν σημάδι ότι θα κατακτούσε τον κόσμο. Δεν ήταν πάντοτε πολύ λαμπερός, ήταν όμως πάντοτε ακριβέστατος στο ραντεβού του. Οι άνθρωποι της Γης τον έχουν, καιρό τώρα, ονομάσει κομήτη του Χάλεϊ.

Με τον ερχομό του 20ού αιώνα, ο κόσμος ολόκληρος παρακολουθούσε στον ουρανό την εμφάνιση του υπέροχου θεάματος του κομήτη του Χάλεϊ, που ξάφνιασε για τη λαμπρότητά του και τους αστρονόμους και τους απλούς παρατηρητές. Από τις ανακοινώσεις του Τύπου ο κόσμος έμαθε ότι η Γη μας στις 28 Μαΐου 1910 θα περνούσε μέσα από την ουρά του κομήτη, αν και ο πυρήνας του θα βρισκόταν 22 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά. Εντούτοις ο κόσμος πανικοβλήθηκε, λόγω της ύπαρξης δηλητηριωδών αερίων στην ουρά του. Μερικοί κλειδαμπαρώθηκαν στα σπίτια τους κλείνοντας ερμητικά πόρτες και παράθυρα. Ενώ σ’ άλλα μέρη του κόσμου, διάφοροι απατεώνες και τυχοδιώκτες πουλούσαν «προφυλακτικά χάπια» για τα αέρια του κομήτη!

Φυσικά η Γη πέρασε μέσα από την ουρά του κομήτη χωρίς να συμβεί απολύτως τίποτα, αφού τα υλικά της είναι τόσο αραιά διασκορπισμένα ώστε είναι πιο άδεια και από το καλύτερο κενό που μπορούμε να επιτύχουμε στα εργαστήρια της Γης. Ετσι, παρόλο που πολλοί έμειναν κλεισμένοι στα σπίτια τους, χάνοντας το πανέμορφο θέαμα, εκατομμύρια άλλοι σ’ όλο τον κόσμο παρακολούθησαν με θαυμασμό το διάβα του κομήτη, καθώς η υπέροχη φωτεινή ουρά του απλωνόταν καλύπτοντας το 1/2 του ουρανού. Η γιαγιά Πολυξένη τον είχε δει (σε ηλικία 12 ετών) και θυμόταν έντονα την εμφάνισή του το 1910. Αν και προχωρημένης ηλικίας, ήταν ανένδοτη και ήθελε οπωσδήποτε να έρθει μαζί μας για να τον ξαναδεί. 

Κι έτσι, πριν από 35 χρόνια, στις αρχές Απριλίου του 1986, με καθαρό ουρανό και ντυμένοι καλά για προφύλαξη από το πρωινό κρύο, ξεκινήσαμε στις τρεις το πρωί για τον Λαιμό της Βουλιαγμένης καμιά δεκαριά από εμάς, μαζί και η γιαγιά Πολυξένη. Λίγο πάνω από τη σκοτεινή θάλασσα του Σαρωνικού, αγναντεύοντας προς την κατεύθυνση του Σουνίου, η πρωινή πάχνη είχε σκεπάσει για τα καλά τον ορίζοντα. Η απόσταση του κομήτη εκείνο το πρωί ξεπερνούσε τα 90.000.000 χιλιόμετρα, ήταν δηλαδή περίπου 240 φορές πιο μακριά από τη Σελήνη. Οπότε ήταν επόμενο ο κομήτης να μην φαίνεται τόσο έντονα όσο τον θυμόταν η γιαγιά Πολυξένη το 1910. Ενα ζευγαράκι, βλέποντάς μας να κοιτάζουμε με τα κιάλια μας, ρώτησε νυσταγμένα: «Πέρασε ή ακόμα;» Εμφανώς οι πληροφορίες των ΜΜΕ δεν είχαν περάσει πλήρως το μήνυμα ότι οι κομήτες δεν «σουλατσάρουν» στον ουρανό σαν UFO. 

Με τον ερχομό του καλοκαιριού του 1986 όλα είχαν τελειώσει. Για εμάς ο κομήτης του Χάλεϊ δεν ήταν παρά μια απλή ανάμνηση, αφού είχε ξεκινήσει και πάλι για το προαιώνιο ταξίδι του στην άδεια σιωπή του Διαστήματος, δίνοντάς μας νέο ραντεβού για το 2061.
 
* O κ. Διονύσης Π. Σιμόπουλος είναι επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή