Ενα εικοσιτετράωρο με την εικαστικό Μάρω Μιχαλακάκου

Ενα εικοσιτετράωρο με την εικαστικό Μάρω Μιχαλακάκου

3' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

06.45
Ξυπνάω και αμέσως μετά ξυπνάω τον γιο μου, ετοιμάζω το καθημερινό σάντουιτς –τώρα που το σχολείο ξανάρχισε– και ανοίγω το ράδιο. Περίπου μια ώρα μετά, έχει φύγει από το σπίτι κι εγώ προσπαθώ να κάνω τα επτάλεπτα διαδικτυακά μαθήματα Qi Gong που μου δώρισε μια φίλη. Αρχίζω το συμμάζεμα, το μαγείρεμα και ταυτόχρονα βλέπω τα μέιλ που έχουν φτάσει. Οσο κάνω δουλειές σκέφτομαι απαντήσεις.

09.00
Καφές στο παγκάκι της πλατείας Βαρνάβα με τον σύντροφό μου και/ή την Kέιτ, φίλη-γειτόνισσα-συνεργάτιδα, μια πολύ ευχάριστη στιγμή της ημέρας. Επιστρέφω σπίτι και η κόρη μου έχει ξυπνήσει. Μια γρήγορη κουβέντα μαζί της κι έφυγα. Περπατώντας προς το εργαστήριο παίρνω τηλέφωνο τη Στελλίνα Σίδερη, το δεξί μου χέρι, και συζητάμε τις δουλειές που πρέπει να προχωρήσουν.

10.00
Εχω συνήθως ένα πρόγραμμα από την προηγούμενη μέρα, το οποίο όμως σπάνια τηρώ, γιατί πάντα προκύπτουν νέα θέματα. Η κάθε μέρα είναι διαφορετική. Αυτό που είναι πολύ σημαντικό για μένα, είναι να ισορροπώ τις δουλειές «γραφείου» με τη δουλειά του εργαστηρίου. Υπάρχουν εβδομάδες, όπου πρέπει να συντάξω προτάσεις, να πάω σε ραντεβού, κι έτσι αναγκαστικά αμελώ τη ζωή μου στο εργαστήριο. Τότε νιώθω ότι χάνω το κέντρο μου. Χρειάζομαι την επαφή με την ύλη, να αγγίξω το βελούδο, τον πηλό, τα πινέλα μου, να διαβάσω, να μείνω μόνη στο εργαστήριο, να ακούσω τον εαυτό μου. Εκεί νιώθω ότι είμαι στον παράδεισο, είναι «το δικό μου δωμάτιο» και παρόλο που βρίσκεται σ’ έναν πολυσύχναστο κεντρικό δρόμο της Αθήνας είναι εξαιρετικά ήσυχο, συχνά ακούω τιτιβίσματα πουλιών από τον γεμάτο με δέντρα ακάλυπτο.

Η δουλειά έχει πολλά στάδια, και δεν σταματάει με το που φεύγω από το εργαστήριο. Είναι πάντα μέσα μου, ιδίως, όταν μετά τη γέννηση της πρώτης ιδέας που είναι κάτι μαγικό, έρχεται η μετουσίωσή της σε φόρμα που είναι ίσως και η πιο επίπονη διαδικασία. Επειτα από πολλές ιδέες, σχέδια, ακουαρέλες, απομόνωση στο εργαστήριο, αναδύεται τελικά η «λύση» και είναι η ωραιότερη στιγμή. Νιώθω σαν να νικάω τη βαρύτητα, σαν να ίπταμαι…

Αν σκαλώσω κάποια στιγμή, έχω πια μάθει ότι δεν πρέπει να πιέζω τον εαυτό μου να βγάλει αυτό που δεν έχει ακόμη ωριμάσει. Πάω μια βόλτα στη θάλασσα και κάνω μια βουτιά, είτε είναι χειμώνας είτε καλοκαίρι. Η θάλασσα είναι το καλύτερο φάρμακο σε κάθε πρόβλημα, από την αγωνία της έλλειψης έμπνευσης μέχρι τα πολύ σημαντικά ανθρώπινα προβλήματα που όλοι μας αντιμετωπίζουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Ακολουθεί το μαγικό ταξίδι της κατασκευής. Ποιο υλικό; Γιατί; Πολλές φορές δεν έχω την απάντηση αμέσως και είναι ίσως καλύτερα. Νιώθω όμως ποιο είναι το «σωστό» υλικό για μένα. Εχω μάθει πια να εμπιστεύομαι το ένστικτο, γιατί δεν λέει ποτέ ψέματα.

Αυτή την εποχή δουλεύω πάνω σε μια ιδέα για την επόμενη ατομική μου τον Σεπτέμβριο στην Γκαλερί Καλφαγιάν. Πολλές ώρες στο εργαστήριο, γόνιμες συζητήσεις με τον Κώστα Στασινόπουλο, επιμελητή της έκθεσης, συναντήσεις, ζυμώσεις…

04.00
Γυρίζω σπίτι, προσπαθώ να είμαι στις 4.30 που φτάνει ο γιος μου από το σχολείο, δεν τα καταφέρνω πάντα. Κάθομαι μαζί του στο τραπέζι αν και συνήθως έχω τσιμπήσει νωρίτερα κάτι ελαφρύ στο εργαστήριο. Ρωτάω όλες τις βαρετές ερωτήσεις που κάνουν οι μαμάδες – πώς πήγε το σχολείο σήμερα; Εγινε κάτι;

05.15
Ωρα για διαδικτυακή γυμναστική. Τα Σαββατοκύριακα αυτό αντικαθίσταται με μεγάλους περιπάτους, τρέξιμο ή ποδηλατάδες. Ξανάρχισα μπαλέτο ύστερα από τόσα χρόνια και μου δίνει πολύ μεγάλη χαρά!

07.00
Κάποιες μέρες ξαναφεύγω το απόγευμα για τα εργαστήρια που πραγματοποιώ με ενηλίκους και παιδιά. Οταν αυτό δεν γίνεται, συνεχίζω τη δουλειά σπίτι γράφοντας, σχεδιάζοντας, διαβάζοντας, χαζεύοντας, μαγειρεύοντας…

08.30
Μήνυμα στο κινητό: «Μαμά πεινάω». Οσο ετοιμάζω το βραδινό πίνω κι ένα κρασί με τη φίλη μου Κατρίν στη Γαλλία, μέσω Skype φυσικά. Κάτι τρώμε πάλι, προσπαθώ για ακόμη μια φορά να συγκρατηθώ… έχει γυρίσει και η κόρη μου, συζητάμε και εξοικειώνομαι με την αργκό της εποχής που μερικές φορές κάνω πως δεν καταλαβαίνω κι άλλες που όντως δεν καταλαβαίνω!

09.30
Από τότε που ξεκίνησε η πανδημία έχει αλλάξει πολύ η καθημερινότητά μας. Μας έχει φέρει αναγκαστικά πιο κοντά και κυρίως έχει αλλάξει τα βράδια που περνάμε όλοι μαζί στο σπίτι με περιορισμένους τρόπους διασκέδασης. Νιώθω τυχερή, γιατί έχω χαρεί πολύ τα παιδιά μου, τις κουβέντες μαζί τους, τις ταινίες που αποφασίζουμε να δούμε στο τέλος της ημέρας και τη γλυκιά κοροϊδία τους όταν με παίρνει πάντα ο ύπνος.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή