Το κτίριο του «Εμπρός» είχε κηρυχθεί διατηρητέο μνημείο από το 1989. Κατασκευασμένο τη δεκαετία του 1930, λειτούργησε αρχικά ως τυπογραφείο της ομώνυμης εφημερίδας και από το 1988 έως το 2007 στέγασε αρχικά τον Θεατρικό Οργανισμό «Μορφές» και στη συνέχεια την Εταιρεία Θεάτρου «Εμπρός».
Μετά το 2007, το κτίριο εγκαταλείφθηκε και επί σχεδόν πέντε χρόνια παρέμεινε κλειστό, μέχρι τον Νοέμβριο του 2011 όταν επανενεργοποιήθηκε ως κατάληψη με πρωτοβουλία της ομάδας καλλιτεχνών «Κίνηση Μαβίλη» και με τη συμμετοχή της κατοίκων της περιοχής, καθώς και άλλων καλλιτεχνών και θεωρητικών από το θέατρο, τον χορό, τη μουσική, τα εικαστικά.
Μέσα σε περίπου μία δεκαετία παρουσιάστηκαν πάνω από 400 θεατρικά έργα σε περισσότερες από 2.000 παραστάσεις, έγιναν συναυλίες, εκθέσεις, εργαστήρια, διαλέξεις. Τον τελευταίο χρόνο βέβαια, η πανδημία τα «πάγωσε» όλα.
Η παρέμβαση της αστυνομίας και το σφράγισμα του χώρου προχθές Τετάρτη εντάσσεται στο πλαίσιο του σχεδίου για εκκένωση των κατειλημμένων κτιρίων και απόδοσή τους στους ιδιοκτήτες τους. Ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες του «Εμπρός»; Αμεσα υπήρξαν αντιδράσεις, διαφόρων τόνων, από καλλιτέχνες και πολιτικούς χώρους.
Αρχικά να υπενθυμιστεί ότι οι καταλήψεις κτιρίων από καλλιτέχνες για να αξιοποιηθούν ως χώροι δημιουργίας και παρουσίασης έργων τέχνης είναι πολύ συνήθεις στην Ευρώπη. Την ίδια στιγμή, δεν υπήρξε κάποια ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. που να συνδέει την κατάληψη με τυχόν διενέργεια παράνομων πράξεων εντός του κτιρίου. Το κυριότερο πάντως είναι ότι, καθώς πρόκειται για ένα διατηρητέο κτίριο-πρώην θέατρο με σημαντικό αποτύπωμα στη μεταπολιτευτική θεατρική ιστορία της Ελλάδας, καλό θα ήταν το υπουργείο Πολιτισμού να έχει ένα σχέδιο αξιοποίησής του.
Τελευταία παρατήρηση: καλλιτέχνες με προσωπικές εμπειρίες και νεανικές αναμνήσεις από τη λειτουργία του θεάτρου «Εμπρός», τον αείμνηστο Τάσο Μπαντή και τη σχολή του θεάτρου, καλό είναι να πιστοποιούν έμπρακτα το νοιάξιμό τους, και νωρίς. Τα εκ των υστέρων δάκρυα ίσως ενισχύουν το προφίλ τους, αλλά δεν προσφέρουν κάτι στην υπόθεση.