Η Αστερόπη Λαζαρίδου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και «γραφιάς» στο «Βήμα της Κυριακής» από το 2001 έως το 2015. Εχει ασχοληθεί και με τη θεατρική συγγραφή. Το πρώτο της βιβλίο, «Μην πατάς ξυπόλυτη», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Την «Ιστορία του ματιού» του Ζορζ Μπατάιγ, το «Και με το φως του λύκου επανέρχονται» της Ζυράννας Ζατέλη, «Το τυχερό μου αστέρι» του Νίκου Τσιφόρου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Μιντόρι από το «Νορβηγικό δάσος» του Χαρούκι Μουρακάμι. Καταφέρνει να λιώσει τον κυνισμό του «καταραμένου ποιητή» Τόρου Βατανάμπε με μοναδικό όπλο τον αυθορμητισμό της.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Στίβεν Κινγκ, Λιούις Κάρολ, Μαλβίνα Κάραλη, Λιλή Ζωγράφου. Θα πίναμε πολύ, θα ανοίγαμε ο ένας τα βιβλία του άλλου σε τυχαίες σελίδες, διαβάζοντας δυνατά φράσεις από μέσα.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Οτι οι άνδρες μάς καταλαβαίνουν πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε, όταν επανήλθα στην «Αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι» του Μίλαν Κούντερα.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «De Profundis» του Οσκαρ Ουάιλντ. Το βρήκα σε μια υπέροχη έκδοση του 1935, σε παλαιοβιβλιοπωλείο στην πλατεία Αμερικής. Κάποιος προκάτοχός του είχε σημειώσει σε πολλά σημεία με μολύβι.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
«Εξι νύχτες στην Ακρόπολη» του Σεφέρη. Η ευφυής γραφή του, τα βαθιά υπαρξιακά του, οι εικόνες μιας άλλης Αθήνας, όταν μια παρέα νέων μπορούσε να αράξει δίπλα στους κίονες, να φιλοσοφήσει, να σαχλαμαρίσει, να ερωτευθεί.
Τι θα συμβεί αν πατήσεις ξυπόλυτη τελικώς;
Θα λερωθείς, θα πατήσεις αγκάθια, θα ματώσεις, θα ζήσεις τη ζωή σου όπως θες εσύ. Οχι όπως σου υπαγορεύουν οι άλλοι.
Πόσο εσείς είναι η ηρωίδα του βιβλίου; Ή είναι όντως εσείς;
Είναι όντως εγώ. Οι φίλοι πάντα μου έλεγαν: «Πώς είναι δυνατόν να σου συμβαίνουν τόσο έντονα και τραγελαφικά πράγματα; Σα να το κάνεις επίτηδες για να γράψεις κάποτε βιβλίο».
Πώς σας φάνηκε αυτό το μικρό βήμα ή τεράστιο άλμα από τη δημοσιογραφία στην πεζογραφία;
Συναρπαστικό! Ως δημοσιογράφος, πάντα χωρούσα μικρές πτυχές μου σε ό,τι κι αν έγραφα. Και ως συγγραφέας, διατηρώ την αναλυτική σκέψη και την παρατήρηση. Το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Το βιβλίο βγήκε αβίαστα, σα να το είχα ήδη γραμμένο μέσα στο κεφάλι μου όλα αυτά τα χρόνια. Επιτέλους βρήκε τον δρόμο του!