Ο σκληρός ρεαλισμός και οι αφτιασίδωτοι διάλογοι στον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο είναι στοιχεία σχεδόν συνώνυμα με τον Γιάννη Οικονομίδη. Αυτή την πρώτη εβδομάδα των ανοιχτών αιθουσών, ωστόσο, φτάνει εκεί το «Πρόστιμο» του Φωκίωνα Μπόγρη, μια ταινία που ενώ έχει μαζί της «άρωμα» αλλά και συντελεστές που παραπέμπουν σε Οικονομίδη, τραβά τον δικό της δρόμο που αξίζει κανείς να εξερευνήσει.
«Θεωρώ λίγο άδικες τις συγκρίσεις για την ταινία του Φωκίωνα. Πέρα από κάποιους ανθρώπους που ούτως ή άλλως κάνουν παρέα μεταξύ τους και συνεργάζονται συνεχώς και μια ρεαλιστική προσέγγιση, δεν υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Αντίθετα, οι διαφορές είναι σημαντικές τόσο από κινηματογραφική άποψη όσο και θεματικά. Για παράδειγμα, το “Πρόστιμο” έχει μια πιο “αμερικανική” crime δομή, με το δίπολο του πρωταγωνιστή και του ανταγωνιστή και τη μεταξύ τους σύγκρουση που φτάνει σε μια κορύφωση. Το ζήτημα είναι πως δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε πραγματικό κινηματογραφικό ρεαλισμό στην Ελλάδα και μόλις εμφανιστεί μια ταινία όπου οι άνθρωποι μιλούν κανονικά, όχι επιτηδευμένα, λέμε κατευθείαν “Οικονομίδης”», παρατηρεί ο πρωταγωνιστής Βαγγέλης Ευαγγελινός.
Ο ομώνυμος χαρακτήρας στο «Πρόστιμο», το οποίο παρεμπιπτόντως βασίζεται σε αληθινά πρόσωπα και γεγονότα, είναι ένας νέος άνδρας, απομεινάρι της rave γενιάς και νυν μικρέμπορος κάνναβης, ο οποίος αγωνίζεται να βρει μια κανονική, «βαρετή» δουλειά. Στον δρόμο του ωστόσο θα βρεθεί ο Πέτρος, φίλος της αδελφής του και μπράβος των νοτίων προαστίων.
«Τα τελευταία χρόνια νομίζω πως βλέπεις όλο και περισσότερους ανθρώπους σαν τον Βαγγέλη γύρω μας. Είναι αυτά τα λούμπεν στρώματα που συνήθως πάνε πακέτο με την απαιδευσιά, τον μισογυνισμό, την “καγκουρίλα” κ.ο.κ. Δεν είναι βέβαια μόνο θέμα μόρφωσης αλλά και της συνεχιζόμενης κρίσης. Βλέπουμε στην ταινία τον Βαγγέλη να περνά από εκατό συνεντεύξεις για να πιάσει μια χειρωνακτική δουλειά των 700 ευρώ και να την περιμένει με λαχτάρα».
Εξαιρετικό δίδυμο
Οσο για τον… ανταγωνιστή του, αυτόν τον υποδύεται με το αμίμητο στυλ του ο Στάθης Σταμουλακάτος, με τον οποίο ο Ευαγγελινός σχηματίζει ένα εξαιρετικό δίδυμο αντίρροπων δυνάμεων. «Ο Στάθης είναι πραγματικά ξεχωριστή μορφή. Το θετικό είναι ότι είχαμε πολύ καλή επικοινωνία όσον αφορά τον αυτοσχεδιασμό, στον οποίο βασίζονται σχεδόν όλοι οι διάλογοι της ταινίας πετάγαμε το μπαλάκι ο ένας στον άλλο στις πρόβες και λειτουργούσε. Γενικώς ο Στάθης είναι από τους ηθοποιούς που τους αρέσει να δουλεύουν χωρίς κείμενο, κάτι που είναι ό,τι πρέπει για τέτοιου είδους ταινίες».
Οι δυο τους από ένα σημείο και έπειτα τίθενται αντιμέτωποι στο φιλμ, αν και ξεκάθαρα μιλούν την ίδια γλώσσα, βγαλμένη μέσα από τη σύγχρονη κοινωνική υψικάμινο, δίχως ωραιοποιήσεις και λεξιλογικές φιοριτούρες. «Πιστεύω πως το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό της ταινίας είναι ότι λέει την αλήθεια, κι εμένα προσωπικά μου λείπουν τέτοια φιλμ από το ελληνικό σινεμά. Για να υπηρετήσει βέβαια κανείς ένα τέτοιο σινεμά ως ηθοποιός, πρέπει να έχει και κάποιες εμπειρίες, να έχει επαφή με τον κόσμο έξω, όχι να είναι μεγαλωμένος σε γυάλα», επισημαίνει ο Ευαγγελινός.
Ο ίδιος ασχολείται και με τη συγγραφή σεναρίου, το οποίο πάντως φαίνεται να θεωρεί περισσότερο οδηγό για όσα με φυσικότητα θα συμβούν στη συνέχεια μπροστά στην κάμερα. «Οταν κάτι το βλέπεις γραμμένο στο χαρτί είναι πιο μηχανικό, πιο στεγνό. Μέσα από την ερμηνεία τού δίνεις ζωή και το κάνεις αληθινό. Ακόμα και οι Αμερικανοί, που θεωρούνται πιο προσκολλημένοι στο κείμενο, πολλές φορές το κάνουν. Τις προάλλες έβλεπα μια συνέντευξη του Μάθιου Μακόναχι, όπου μιλούσε για την περίφημη σκηνή στο εστιατόριο με τον Λεονάρντο ντι Κάπριο στον “Λύκο της Γουόλ Στριτ”. Ελεγε ότι σε μεγάλο βαθμό τον διάλογο τον έφτιαξαν οι δυο τους…».